در زبان عربی دو كلمه نزديك به يكديگر نه عين يكديگر داريم و ضد ايندو كلمه يك كلمه است ، يعنی آن كلمه گاهی در ضد اين به كار میرود وگاهی در ضد آن . در فارسی حتی خود آن دو كلمه را هم نداريم ، يعنی به جایآن دو كلمه ، فقط يك كلمه داريم ، آن دو كلمه عربی يكی ( كمال ) است وديگری ( تمام ) . گاهی در عربی " كامل " گفته میشود و گاهی ( تام ) ودر مقابل هر دو ( ناقص ) گفته میشود ، [ چنانكه در فارسی اينچنينمیگوئيم : ] اين كامل است و آن ناقص ، اين تام است ، تمام است و آنديگری ناقص . در يك آيه از قرآن هر دو كلمه آمده است : " « اليوم اكملت لكمدينكم و اتممت عليكم نعمتی »" ( 2 ) [ امروز ] دين شما را برايتانكامل نمودم و نعمت خود را بر شما تمام كردم . نفرمود : اتممت [ عليكم ]دينكم " ، و همچنين نفرمود : ( اكملت لكم نعمتی ) ، میگويند اگر چنينگفته بود از نظر دستور زبان عربی درست نبود . حال فرق اين دو كلمه چيست؟ ما اگر فرق اين دو را نگوئيم ، نمیتوانيم بحثمان را شروع كنيم ، يعنیشروع بحث ما ، از دانستن معنی اين دو كلمه است . " تمام " برای يك شیء در جائی گفته میشود كه همه آنچه برای اصل وجودآن لازم است ، به وجود آمده باشد ، يعنی اگر بعضی از آن چيزها به وجودنيامده باشد ، اين شیء در ماهيت خودش ناقص است ، [ به طوری كه ]میتوان گفت كه وجودش كسر برمیدارد : پاورقی : . 2 سوره مائده ، آيه . 3 |
