جزء ايمان میشمردند و همين جهت كه عمل را جزء ايمان میدانستند آنها راتنگ نظر كرده بود و به همين سبب از هر كس گناه كبيرهای میديدندمیگفتند كافر شد ، میگفتند جز ما باقی همه كافر و اهل جهنماند .خوارج در حقيقت از نظر خودشان قيامشان برای امر به معروف و نهی ازمنكر بود . اولين اجتماعشان بعد از يأس از هم عقيده كردن علی ( ع ) باخودشان در يكی از خانههای كوفه شده است . در آن خانه يكی ايستاد و اينخطابه مهيج را ايراد كرد : " أما بعد ، فو الله ما ينبغی لقوم يؤمنون بالرحمن و ينيبونإلی حكمالقرآن ان تكون هذه الدنيا آثر عنده من الأمر بالمعروف و النهی عنالمنكر و القول بالحق وإن من و ضر ، فانه من يمن و يضر فی هذه الدنيا فانثوابه يوم القيامة رضوان الله و الخلود فی جنانه ، فأخرجوا بناإخواننا منهذه القرية الظالم أهلهاإلی بعض كور الجبال أوإلی بعض هذه المدائنمنكرين لهذه ابدع المضلة " ( 1 ) . يعنی سزاوار نيست برای مردمی كه به خدای رحمان ايمان دارند و مرجعشانقرآن است ، اينكه دنيا را بر امر به معروف و نهی از منكر و اظهار سخنحق ، مقدم بدارند ، هر چند اين امور سبب ضعف و ضرر گردد . هر كسی دراين دنيا ضعف و ضرری ببيند در قيامت پاداشش رضا و خشنودی حق است .پس برادران ! بيابيد از اين شهر كه كانون فساد و ستمگری است بيرونبرويم و به دامنههای كوهها يا بعضی از نقاط و شهرهايی كه اين طور نيستبرويم و با اين بدعتهای گمراه كننده مبارزه كنيم . پاورقی : . 1 الامامة و السياسة ، ص 121 ، كامل مبرد ، ج . 2 |