شرايط امر به معروف در امر به معروف شرايطی هست كه فقهای شيعه و فقهای سنی ذكر كردهاند ،از اين رو فقها برای هر كسی جايز نمیدانند به عنوان امر به معروف و نهیاز منكر متعرض ديگران بشود ، خصوصا اگر آن تعرض شديد باشد و پایمزاحمت و زد و خورد و خونريزی باشد كه آن وقت شرايط زيادی دارد . دوشرط از شرايط امر به معروف و نهی از منكر ، از شرايط اوليه است كه درهمه موارد لازم است و خوارج فاقد هر دو شرط بودند ، بلكه منكر يكی از ايندو شرط بودند . آن دو شرط يكی بصيرت در دين است و يكی بصيرت در عمل .بصيرت در دين يعنی اطلاع كافی و صحيح در امور دينی داشته باشد ، حلال رااز حرام ، واجب را از غير واجب تشخيص بدهد ، و اينها نداشتند ، لهذايك آيه قرآن را كه میفرمايد : " « إن الحكمإلا لله يقص الحق و هو خيرالفاصلين »" ( 1 ) دست آويز قرار دادند و جمله " لا حكمإلا لله " راشعار خود ساختند ، در صورتی كه اين آيه ربطی ندارد به موضوعاتی از قبيلموضوع حكميت و امثال آن . اما بصيرت در عمل . در باب امر به معروف و نهی از منكر شرطی ذكرمیكنند تحت عنوان احتمال اثر ، و شرطی ذكر میكنند تحت عنوان عدم ترتبمفسده ، يعنی امر به معروف و نهی از منكر برای اين است كه معروف رواجبگيرد و منكر محو شود ، پس در جايی بايد امر به معروف و نهی از منكركرد كه احتمالا اين كار اثرپاورقی : . 1 انعام ، . 57 |