آمد انگشتر را از انگشت علی ( ع ) بيرون آورد و رفت . يعنی علی ( ع )
صبر نكرد نمازش تمام شود و بعد به او انفاق كند . آنقدر عنايت داشت به‏
اينكه آن فقير را زودتر جواب بگويد كه در همان حال ركوع با اشاره به او
فهماند كه اين انگشتر را درآورد ، برو بفروش و پولش را خرج خودت كن .
در اين مطلب هيچ اختلافی نيست و مورد اتفاق شيعه و سنی است كه علی ( ع‏
) چنين كاری كرده است و نيز مورد اتفاق شيعه و سنی است كه اين آيه در
شأن علی ( ع ) نازل شده با توجه به اينكه انفاق كردن در حال ركوع جزء
دستورات اسلام نيست ، نه از واجبات اسلام است و نه از مستحبات آن كه‏
بگوئيم ممكن است عده‏ای از مردم به اين قانون عمل كرده باشند . پس "
كسانی كه چنين می‏كنند " اشاره و كنايه است همانطور كه در خود قرآن گاهی‏
می‏گويد : « يقولون »می‏گويند ، و حال آنكه يك فرد آن سخن را گفته . در
اينجا " كسانی كه چنين می‏كنند " يعنی آن فردی كه چنين كرد . بنابراين‏
به حكم اين آيه علی ( ع ) تعيين شده است به ولايت برای مردم . اين ،
آيه‏ای است كه مورد استدلال شيعه است . البته اين آيه خيلی بيش از اين‏
بحث دارد [ كه در جلسات آينده درباره‏اش سخن خواهيم گفت ] .
آيات ديگر آياتی است كه درباره جريان غدير است . خود قضيه غدير جزء
سنت است و ما بعد بايد بحثش را بكنيم ولی از آياتی كه در اين مورد در
سوره مائده وارد شده يكی اين آيه است : « يا ايها الرسول بلغ ما انزل‏
اليك من ربك و ان لم تفعل فما بلغت رسالته »( 1 ) ( اينجا لحن ، خيلی‏
شديد است ) ای پيامبر ! آنچه را كه بر تو نازل شد

پاورقی :
1 - سوره مائده ، آيه . 67

61