آنها علامه جليل آية الله سيد شرف الدين عاملی ، و علامه كبير آية الله‏
شيخ محمد حسين كاشف الغطاء و علامه بزرگوار آية الله شيخ عبدالحسين امينی‏
مؤلف كتاب شريف الغدير را بايد نام برد .
سيره متروك و فراموش شده شخص مولای متقيان علی عليه‏السلام ، قولا و عملا
، كه از تاريخ زندگی آن حضرت پيداست بهترين درس آموزنده در اين زمينه‏
است .
علی عليه‏السلام از اظهار و مطالبه حق خود و شكايت از ربايندگان آن‏
خودداری نكرد ، با كمال صراحت ابراز داشت و علاقه به اتحاد اسلامی را
مانع آن قرار نداد . خطبه‏های فراوانی در نهج البلاغه شاهد اين مدعی است .
در عين حال اين تظلمها موجب نشد كه از صف جماعت مسلمين در مقابل‏
بيگانگان خارج شود . در جمعه و جماعت شركت می‏كرد ، سهم خويش را از
غنائم جنگی آن زمان دريافت می‏كرد ، از ارشاد خلفا دريغ نمی‏نمود ، طرف‏
شور قرار می‏گرفت و ناصحانه نظر می‏داد .
در جنگ مسلمين با ايرانيان كه خليفه وقت مايل است خودش شخصا شركت‏
نمايد علی پاسخ می‏دهد : خير شركت نكن ، زيرا تا تو در مدينه هستی دشمن‏
فكر می‏كند فرضا سپاه ميدان جنگ را از بين ببرد از مركز مدد می‏رسد ولی‏
اگر شخصا به ميدان نبرد بروی خواهند گفت : هذا اصل العرب : ريشه و بن‏
عرب اينست . نيروهای خود را متمركز می‏كنند تا تو را از بين ببرند و اگر
تو را از بين ببرند با روحيه قويتر به نبرد مسلمانان خواهند پرداخت ( 1
) .
علی در عمل نيز همين روش را دارد . از طرفی شخصا هيچ

پاورقی :
1 - . نهج البلاغه ، خطبه . 144

20