به مرد . لهذا با اينكه دستور پوشيدن برای مردان مقرر نشده است ، عملا
مردان پوشيده‏تر از زنان از منزل بيرون می‏روند ، زيرا تمايل مرد به نگاه‏
كردن و چشم چرانی است نه به خودنمائی ، و برعكس تمايل زن بيشتر به‏
خودنمائی است نه به چشم چرانی . تمايل مرد به چشم چرانی بيشتر زن را
تحريك به خودنمائی می‏كند و تمايل به چشم چرانی كمتر در زنان وجود دارد .
لهذا مردان كمتر تمايل به خودنمائی دارند . و به همين جهت " تبرج " از
مختصات زنان است .

زينت

در جمله بعد می‏فرمايد : " « و لا يبدين زينتهن الا ما ظهر منها »" .
كلمه " زينت " در عربی از كلمه " زيور " فارسی اعم است . زيرا زيور
به زينتهائی گفته می‏شود كه از بدن جدا می‏باشد مانند طلا آلات و جواهرات ،
ولی كلمه زينت هم به اين دسته گفته می‏شود و هم به آرايشهائی كه به بدن‏
متصل است نظير سرمه و خضاب .
مفاد اين دستور اينست كه زنان نبايد آرايش و زيور خود را آشكار سازند
. سپس دو استثناء برای اين وظيفه ذكر شده است كه هر دو را مفصلا مورد
بحث قرار می‏دهيم :

استثناء اول :

" « الا ما ظهر منها »" يعنی جز زينتهائی كه آشكار است . از اين‏
عبارت چنين استفاده می‏شود كه زينتهای زن دو نوع است . يك نوع زينتی‏
است كه آشكار است . نوع ديگر زينتی است كه

145