( يعنی آن زمان كه پروردگار توبه فرشتگان گفت من در زمين جانشين قرار
خواهم داد ، گفتند آيا می‏خواهی مخلوقی در زمين قرار دهی كه فساد و
خونريزی می‏كند و حال آنكه ما ترا تسبيح و حمد و تقديس می‏كنيم ؟ گفت من‏
چيزی می‏دانم كه شما نمی دانيد . تمام نامها را به آدم ياد داد ، بعد آنان‏
را بر فرشتگان عرضه داشت و گفت اگر راست می‏گوييد به من بگوييد نام‏
اينها چيست گفتند ما جز آنچه تو به ما آموخته‏ای نمی دانيم ، البته تويی‏
دانا و حكيم . گفت ای آدم ! تو نامهای آنها را به اينها بگو . چون آدم‏
نامهای آنها را گفت ، خداوند گفت من به شما نگفتم كه من از نهان و سر
آسمان و زمين آگاهم ؟ آنچه شما ظاهر سازيد و آنچه پنهان داريد همه را
می‏دانم ) .
در مضمون اين آيات نكات زيادی هست كه فعلا مجال شرح آن نيست . چيزی‏
كه در اين آيات و همچنين آيات ديگری كه در داستان آدم است ذكر نشده‏
استدلال به خلقت استثنايی آدم بر توحيد است .

339