جهاد است كه اذن امام يا منصوب خاص امام شرط است . از نظر فقه شيعهاين نوع جهاد جز در زمان حضور امام يا كسی كه شخصا از ناحيه امام منصوبشده باشد جايز نيست ، يعنی از نظر فقه شيعه الان برای يك نفر حاكم شرعیهم مجاز نيست كه دست به اينچنين جنگ ابتدايی بزند . مورد دوم جهاد آن جايی است كه حوزه اسلام مورد حمله دشمن قرار گرفته ،يعنی جنبه دفاع دارد ، به اين معنا كه دشمن يا قصد دارد بر بلاد اسلامیاستيلاء پيدا كند و همه يا قسمتی از سرزمينهای اسلامی را اشغال كند ، ياقصد استيلای بر زمينها را ندارد ، قصد استيلای بر افراد را دارد و میخواهدبيايد يك عده افراد را اسير كند و ببرد ، يا حمله كرده و میخواهد اموالمسلمين را به شكلی بربايد - يا به شكل شبيخون زدن ، يا به شكلی كه امروزمیآيند منابع و معادن و غيره را میبرند كه به زور میخواهند بگيرند وببرند - و يا میخواهد به حريم و حرم مسلمين ، به نواميس مسلمين ، بهاولاد و ذريه مسلمين تجاوز كند . بالاخره اگر چيزی از مال يا جان يا سرزمينو يا اموری كه برای مسلمين محترم است مورد حمله دشمن قرار گيرد ، در اينجا بر عموم مسلمين اعم از زن و مرد ، و آزاد و غير آزاد ، واجب است كهدر اين جهاد شركت كنند ( 1 ) ، و در اين جهاد اذن امام يا منصوب ازناحيه امام شرط نيست . آنچه كه عرض میكنم عين عبارت فقهاء است ، عبارت " محقق " و "شهيد ثانی " است كه من دارم برای شما ترجمهاش را میگويم . پاورقی : . 1 شايد حتی غير بالغ هم جايز است كه در اين جهاد شركت كند . |
