سخن امام الحرمين درباره اين سه نفر گوش به گوش و دهان به دهانمیگشت كه : " غزالی دريايی است مواج ، كيا شيری است درنده ، خوافیآتشی است سوزان " از اين سه نفر نيز محمد غزالی مبرزتر و برازندهترمینمود . از اين رو چشم و چراغ حوزه علميه نيشابور آن روز ، محمد غزالیبود . امام الحرمين در سال 478 هجری وفات كرد . غزالی كه ديگر برای خود عدلو همپايهای نمیشناخت ، آهنگ خدمت وزير دانشمند سلجوقی ، خواجه نظامالملك طوسی كرد كه محضرش مجمع ارباب فضل و دانش بود . در آنجا نيزمورد احترام و محبت قرار گرفت . در مباحثات و مناظرات بر همه اقرانپيروز شد ! ضمنا كرسی رياست ن ظاميه بغداد خالی شده بود ، و انتظاراستادی با لياقت را میكشيد كه بتواند از عهده تدريس آنجا برآيد . جایترديد نبود ، شخصيتی لا يقتر از اين نابغه جوان كه تازه از خراسان رسيدهبود پيدا نمیشد . در سال 484 هجری قمری ، غزالی با شكوه و جلال تمام واردبغداد |