چيزی به دستش نيامد ، اما در سخنوری ورزيده شد ، و بر آن شد كه در مجامععمومی سخن براند . در آغاز امر چندان سخنوری او مورد پسند واقع نشد ،عيبهايی در سخنرانيش چه از جنبههای طبيعی مربوط به آواز و لهجه و كوتاهو بلندی نفس ، و چه از جنبههای فنی مربوط به انشاء و تعبير ديده میشدولی به كمك تشويق و ترغيب دوستان و با همت بلند و مجاهدت عظيم ، همهآن معايب را از بين برد . خانهای زير زمينی برای خود مهيا ساخت و تنهادر آنجا مشغول تمرين خطابه شد . برای اصلاح لهجه خود ريگ در دهان میگرفتو به آواز بلند شعر میخواند . برای اين كه نفسش قوت بگيرد رو به بالامیدويد ، يا منظومههای طولانی را يك نفس میخواند . در برابر آئينه سخنمیگفت ، تا قيافه خود را در آئينه ببيند و ژستها و اطوار خود را اصلاحكند . آن قدر به تمرين و ممارست ادامه داد ، تا يكی از بزرگترين سخنورانجهان گشت ( 1 ) . پاورقی : . 1 آيين سخنوری ، تأليف مرحوم محمد علی فروغی ، جلد 2 ، صفحه 5 و 6. |