سخنى با ابوذر

سخنى است كه امام « ع » به ابوذر غفارى صحابى بزرگ ، هنگامى كه خليفه سوم او را به « ربذه » تبعيد كرد فرموده است .

ربذه سرزمين بى‏آب و علفى در نزديكى مدينه بود . خليفه سوم هنگام تبعيد ابوذر كسى را فرستاد تا به مردم اعلان كند كه :

« هيچكس حق ندارد با ابوذر سخن بگويد و او را مشايعت نمايد » روى اين اصل مردم از وى دورى جستند اما على بن ابيطالب « ع » و برادرش عقيل و دو فرزندش حسن و حسين « ع » و عمار او را مشايعت نمودند :

[ 160 ]

اى ابوذر ، تو براى خدا بخشم آمدى پس به آن كسى كه براى او خشمگين شدى اميدوار باش . اين مردم بر دنياى خود از تو ترسيدند و تو بر دين خود از آنان ترسيدى ، پس آنچه را كه بخاطر آن از تو مى‏ترسيدند به دستشان بسپار و براى آنچه بخاطر آن از آنان مى‏ترسيدى فرار كن . راستى چقدر آنان به آنچه تو منعشان كردى نيازمندند و چقدر تو از آنچه آنان ترا منع كردند بى‏نيازى اگر آسمانها و زمين به روى بنده‏اى بسته شود و آن بنده از خدا بترسد خداوند براى او راه خلاصى قرار ميدهد البته جز حق چيزى با تو انس نمى‏گيرد و جز باطل چيزى از تو وحشت ندارد . اگر دنياى آنان را مى‏پذيرفتى البته ترا دوست داشتند و اگر چيزى از دنيا براى خود جدا مى‏كردى ترا در امان مى‏گذاشتند .