معروف و نهی از منكر در ميان شما باشد ، اين اصل به شما امت مسلمان‏
ارزش می‏دهد . شما به اين دليل با ارزشترين امتها هستيد كه اين اصل را
داريد ، ( كه در صدر اول هم چنين بوده است ) . اين اصل به شما ارزش‏
داده است . پس آيا آن روزی كه اين اصل در ميان ما نيست ، يك ملت بی‏
ارزش می‏شويم ؟ بله همينطور است . ولی حسين به اين اصل ارزش داد .
گاهی ما امر به معروف و نهی از منكر می‏كنيم ، ولی نه تنها به اين اصل‏
ارزش نمی‏دهيم بلكه ارزشش را پائين می‏آوريم . الان در ذهن عامه مردم به‏
چه می‏گويند امر به معروف و نهی از منكر ؟ يك مسائل جزئی ، نمی‏گويم‏
مسائل نادرست ( بعضی از آنها نادرست هم هست ) ، ولی اينها وقتی در
كلش واقع شود زيباست . مثلا اگر امر به معروف و نهی از منكر كسی فقط
اين باشد كه آقا ! اين انگشتر طلا را از دستت بيرون بياور ، اين در جای‏
خودش درست است ، حرف درستی است اما نه اينكه انسان هيچ منكری را
نبيند جز همين يكی ، جز مسئله ريش ، جز مسائل مربوط به مثلا كت و شلوار
.
يكی از آقايان می‏گفت : شخصی را ديدم كه درباره شخص ديگری خيلی قر
می‏زد . ديدم در حد تكفير و تفسيق درباره او عصبانی است . گفتم مگر او چه‏
كرده كه تو او را اينقدر بد می‏دانی ( يك آدم بد ملعون جهنمی ) ؟ گفت :
آخر او " لب برگردان پيرهن آدمی " يعنی پيراهنش يقه دار است ( خنده‏
حضار ) . حال وقتی كه نهی از منكر ما در اين حد بخواهد تنزل بكند ، ما
اين اصل را پائين آورده‏ايم ، حقير و كوچك كرده‏ايم . آن آمر به معروف و

291