ديگری ، صد سال ، پانصد سال بعد به شكلهای ديگری ، و بعد از هزار سال نيز
الهام دهنده نهضتها باشد . اين را می‏گويند : « يغيروا ما بانفسهم » .
ما بچه‏هايمان را دوست داريم . آيا حسين بن علی عليه‏السلام بچه‏های خود
را دوست نداشت ؟ ! مسلما او بيشتر دوست داشت . ابراهيم خليل اينطور
نبود كه كمتر از ما اسماعيلش را دوست داشته باشد ، خيلی بيشتر دوست‏
داشت به اين دليل كه از ما انسانتر بود و اين عواطف ، عواطف انسانی‏
است . او انسانتر از ما بود و قهرا عواطف انسانی او هم بيشتر بود .
حسين بن علی عليه السلام هم بيشتر از ما فرزندان خود را دوست می‏داشت .
اما در عين حال او خدا را از همه كس و همه چيز بيشتر دوست می‏داشت ، در
مقابل خداوند و در راه خدا هيچكس را به حساب نمی‏آ ورد .
نوشته‏اند ايامی كه اباعبدالله عليه السلام به طرف كربلا می‏آمد ، همه‏
خانواده‏اش همراهش بودند . واقعا برای ما قابل تصور نيست . وقتی انسان‏
مسافرتی می‏رود و بچه كوچكی همراه دارد ، يك مسئوليت طبيعی در مقابل او
احساس می‏كند و دائما نگران است كه چطور می‏شود ؟ .
نوشته‏اند همينطور كه حركت می‏كردند اباعبدالله عليه السلام خوابشان‏
گرفت و همانطور سواره سر روی قاشه اسب ( به اصطلاح خراسانيها ) [ يا ]
قربوس زين گذاشت . طولی نكشيد كه سر را بلند كرد و فرمود :
« انا لله و انا اليه راجعون ». ( 1 ) تا اين جمله را

پاورقی :
1 - سوره بقره ، آيه . 156

58