نيست ، اگر نكنيم فقط تنبلی كرده‏ايم . حقيقت را می‏گوئيم بدون اينكه اگر
بگوئيم خطری متوجه ما شود . نهی از منكر می‏كنيم بدون اينكه خطری متوجه‏
مال ، آبرو و جان ما شود . تا اينجا را همه قبول می‏كنند . اما اگر به‏
اينجا رسيد كه اگر بنا شد من امر به معروف و نهی از منكر بكنم ، ضرری به‏
مال من می‏رسد ، بكنم يا نه ؟ اگر امر به معروف و نهی از منكر كنم ضرری‏
به حيثيت و آبروی من می‏رسد ، به من فحش می‏دهند ، مرا كتك می‏زنند ،
آبرويم را می‏برند ، به من تهمتها می‏زنند ، يا نه ؟ اگر امر به معروف و
نهی از منكر كنم جانم در خطر قرار می‏گيرد ، كشته می‏شود ، بكنم يا نكنم ؟
اگر امر به معروف و نهی از منكر كنم علاوه بر خودم ، جان عزيزانم در خطر
است ، خاندانم هم به اسارت می‏رود ، بكنم يا نكنم ؟
اينجا ممكن است كسی بگويد بعضی از علمای اسلام گفته‏اند مرز امر به‏
معروف و نهی از منكر آنجاست كه خطری در كار نباشد ، ضرری در كار نباشد
، به آبرو و به جانت و حتی به مالت صدمه‏ای وارد نيايد ، به بدنت‏
صدمه‏ای وارد نشود . در واقع ارزش امر به معروف و نهی از منكر را پائين‏
آورده‏اند . گفته‏اند امر به معروف و نهی از منكر بايد كرد اما نه تا آنجا
كه آبروی تو هم در خطر باشد ، يعنی اگر پای آبرو در ميان بود و پای امر
به معروف و نهی از منكر ، امر به معروف و نهی از منكر را رها كن ، به‏
آبرويت بچسب ! البته من قبول دارم كه آبرو در اسلام محترم است . بدون‏
شك آبرو و بدن مومن احترام دارد . شما حق نداريد بدون موجب يك زخم‏
كوچك در بدنتان ايجاد كنيد ، حق نداريد بدون موجب

126