می‏رود از سينه‏ها در سينه‏ها

از ره پنهان صلاح و كينه ها

همنشين اهل معنا باش تا

هم عطا يابی و هم باشی فتی

يك زمان هم صحبتی با اوليا

بهتر از صد ساله طاعت بی ريا

گر تو سنگ خاره و مرمر بوی

چون به صاحبدل رسی گوهر شوی

مهر پاكان در ميان جان نشان

دل مده الا به مهر دلخوشان

كوی نوميدی مرو اميدهاست

سوی تاريكی مرو خورشيدهاست

دل ، تو را در كوی اهل دل كشد

تن ، تو را در حبس آب و گل كشد

همين غذای دل طلب از همدلی

رو بجوی اقبال را از مقبلی

دست زن در ذيل صاحب دولتی

تا ز افضالش بيابی رفعتی

صحبت صالح تو را صالح كند

صحبت طالح تو را طالح كند

علی عليه السلام فرمود : " « و اعلموا ان يسير الرياء شرك و مجالسة
اهل الهوی منساش للايمان » " بدانيد كه ريای كم و كوچك هم شرك به‏
خداست ، همنشينی با هواپرستان فراموشخانه ايمان است ، تعبير بسيار رسا
و كامل همين است كه علی فرمود ، فراموشخانه است ، يعنی انسان آنقدر
تحت تأثير دوستان و معاشران بد هست كه تا وقتی كه با آنها هست مثل اين‏
است كه او را در فراموشخانه برده‏اند ، افكار و عقايد پاك خود را موقتا
از ياد می‏برد ، مثل اين است كه در آن وقت همچو افكار و عقايدی نداشته‏
است . در . . . معروف است كه معاشرت بوی دارد ، يعنی هر كسی بوی‏
معاشرت را می‏گيرد ، بوی خوی می‏آورد .
شاعر می‏گويد :

از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت

من را بگذاشت جستجوی تو گرفت

281