كلمه " رب " كه در اين آيه كريمه آمده است به معنای پروردگار وپرورشدهنده است . بعد از آنكه میفرمايد : " هر كسی در هر راهی كه گامبر دارد و هر مقصدی را كه جستجو كند ما به او مدد میرسانيم و فيض خود رااز او دريغ نمیداريم " میفرمايد : " به موجب اينكه ما رب عالم وپروردگار عالم هستيم و به حكم اينكه پرورش دهنده موجودات هستيم و يكیاز شئون ما ربوبيت و پرورش دادن است هر دو دسته را در راه خود تقويتو تكميل میكنيم و پرورش میدهيم " . آری ، ناموس جهان اين است كه هر بذری كه كاشته شود در آغوش عوامل بیمنتهايی كه هست پرورش يابد و رشد كند . جهان دستگاه مساعدی است برایكشت و زرع ، اعمالی كه ما در جهان انجام میدهيم از نيك و از بد ، هريك بذری است كه در مزرعه اين جهان میافشانيم . پيغمبر اكرم فرمود : "دنيا مزرعه آخرت است " هر كسی آن درود عاقبت كار كه كشت . هيچ عملیدر اين جهان گم نمیشود و از بين نمیرود ، نه تنها گم نمیشود و از بيننمیرود ، بلكه آن عمل در زمين روح خود ما و در زمين اجتماع ما و بالاخرهدر زمين مساعد جهان كه محفوف به هزارها عوامل است فرو میرود و پس ازمدتی میدمد و خود را بروز میدهد :
| چون كه بد كردی زيد ايمن مباش |
| زانكه تخم است و بروياند خداش |
| آنچه كردی اندر اين خواب جهان |
| گرددت هنگام بيداری عيان |
| ای دريده پوستين يوسفان |
| گرگ بر خيزی از اين خواب گران |
| زانچه میبافی همه روزه بپوش |
| زانچه میكاری همه ساله بنوش |
| گشته گرگان يك به يك خوهای تو |
| میدرانند از غضب اعضای تو |
