می‏كنند " . عملی كه منبعث از ريا و تظاهر باشد ضررش از فايده‏اش بيشتر
است . اين است كه قرآن مجيد هر جا نام انفاق می‏برد كلمه " فی سبيل‏
الله " را با آن توأم می‏كند ، يعنی انفاق فقط برای رضای حق باشد نه برای‏
ارضای جاه طلبی و نه در راه اطفای شهوات نفسانی .
و اما جنبه روحی طرف مقابل كه بايد رعايت شود اين است كه كمك و
دستگيری نبايد به صورتی در آيد كه شخصيت روحی طرف مقابل را خرد كند :
« يا ايها الذين امنوا لا تبطلوا صدقاتكم بالمن و الاذی كالذی ينفق ماله‏
رئاء الناس »( 1 ) .
ای مردم با ايمان از راه منت گذاشتن بر كسان و از راه آزار دادن به‏
فقيران اعمال خير و انفاقات و احسانات خود را باطل و ضايع نكنيد مانند
كسی كه به واسطه ريا كاری و تظاهر و خودنمايی مال خود را انفاق می‏كند و
عمل خود را ضايع می‏گرداند .
ائمه اطهار عليهم السلام خوی و عادتشان اين بود كه مخفيانه به اين و آن‏
كمك كنند ، همه برای اين بود كه افراد محتاج احساس ذلت و خواری در خود
نكنند و روحيه و شخصيتشان در هم شكسته نشود . اين گونه عمل است كه اثرش‏
يك بر صد بلكه يك بر هزار است ، كه خدا می‏فرمايد :
" مثل كسانی كه در راه خدا بخشش می‏كنند . مثل دانه گندمی

پاورقی :
. 1 بقره / . 264

233