« صاحبه فی الدنيا و يضعه فی الاخره و يكرمه فی الناس و يهينه عندالله »
" ( 1 ) مال را در غير مورد مصرف كردن و به غير مستحق دادن اسراف و
تضييع است ، اين كار ، كننده خود را در دنيا بالا می‏برد اما در آخرت‏
پايين می‏آورد ، در نزد مردم دنيا و اهل طمع عزيز و محترم می‏كند ولی در
نزد خدا خوار و بی مقدار می‏سازد . بعد فرمود : مالی كه به اين طرز صرف‏
شود و به ناحق به اشخاصی داده شود در عين حال عاقبت ندارد ، اين طور
صرف مال كه گيرنده هم توجه دارد روی اصل خيانت صورت می‏گيرد شكر و
سپاسی نمی‏آورد ، خداوند اين آدم را از شكرگزاری و سپاسگزاری آنها محروم‏
می‏كند ، می‏گيرند و می‏خورند و ممنون هم نمی‏شوند ، اگر يك روزی اين شخص‏
پايش بلغزد و بيفتد و احتياج به كمك آنها داشته باشد ، از همه بدتر
همانها خواهند بود .
راجع به اين مطلب يعنی اصل مساوات و عدم تبعيض در توزيع بيت المال‏
داستانها هست ، همين بس كه عقيل برادر بزرگتر اميرالمؤمنين نتوانست‏
برای خودش سهم بيشتری بر قرار كند :
شبی عقيل به عنوان مهمان بر آن حضرت در كوفه وارد شد . حضرت مقدم‏
برادر را گرامی شمرد و احترام كرد . امام حسن عليه السلام به اشاره پدرش‏
يك پيراهن و يك ردا ، از مال خودش به عقيل اهدا كرد . هوا گرم بود ،
علی و عقيل روی بام دارالاماره كوفه نشسته بودند . عقيل انتظار سفره‏
رنگينی داشت ، بر خلاف انتظارش غذای ساده‏ای بيش نبود . بعد عقيل حاجت‏
خود را اظهار كرد و گفت : زودتر بايد به خانه‏ام برگردم و خيلی مقروضم ،
آمده‏ام شما

پاورقی :
. 1 نهج البلاغه ، خطبه . 124

154