قرآن كريم موجودات محسوس و مشهود را " آيات " ( نشانه ها ) می‏نامد
، يعنی هر موجودی به نوبه خود نشانه‏ای از هستی نامحدود و از علم ، قدرت‏
، حيات و مشيت الهی می‏باشد . از نظر قرآن مجيد سراسر طبيعت مانند
كتابی است كه از طرف مؤلفی دانا و حكيم تاليف شده است و هر سطر بلكه‏
هر كلمه اش نشانه‏ای از دانايی و حكمت بی‏منتهای مؤلف خود دارد . از نظر
قرآن هر اندازه بشر با نيروی علم ، به شناخت اشياء نائل گردد ، بيش از
پيش به آثار قدرت و حكمت و عنايت و رحمت الهی واقف می‏گردد .
هر علمی از علوم طبيعت در عين اينكه از يك نظر طبيعت شناسی است ،
از ديده ای ديگر و با نظری عميق تر ، خداشناسی است .
برای آنكه با منطق قرآن درباره طبيعت شناسی به منظور خداشناسی آشنا
شويم ، به عنوان نمونه يك آيه از آيات بسيار قرآن را در اين زمينه ذكر
می‏كنيم :
« ان فی خلق السموات و الارض و اختلاف الليل و النهار و الفلك التی‏
تجری فی البحر بما ينفع الناس و ما انزل الله من السماء من ماء فاحيا به‏
الارض بعد موتها و بث فيها من كل دابة و تصريف الرياح و السحاب المسخر
بين السماء و الارض لايات لقوم يعقلون »( 1 ) .
همانا در آفرينش آسمانها و زمين ، آمد و شد ( گردش ) شب و روز ،
كشتيهايی كه به سود بشر دريا را طی می‏كنند ، آبی كه خدا از بالا فرود
می‏آورد و بدين وسيله زمين مرده را از نو جان می‏دهد و انواع جاندارها را
در روی زمين می‏پراكند ، چرخش بادها و ابر كه ميان زمين و آسمان به‏

پاورقی :
. 1 بقره / . 164

27