بخشيدن به اصول جهان بينی است .
و با توجه به اينكه يك ايدئولوژی ، ايمان می‏طلبد و جذب شدن ايمان به‏
يك مكتب ، علاوه بر اعتقاد به جاودانگی و تغيير ناپذيری اصول - كه‏
مخصوصا جهان بينی علمی فاقد آن است - مستلزم حرمتی است كه در حد قداست‏
، روشن می‏شود كه يك جهان بينی آنگاه تكيه گاه يك ايدئولوژی و پايه‏
ايمان قرار می‏گيرد كه رنگ و صبغه مذهبی داشته باشد .
از مجموع بيانات گذشته نتيجه می‏شود كه يك جهان بينی آنگاه می‏تواند
تكيه گاه يك ايدوئولوژی قرار گيرد كه استحكام و وسعت تفكر فلسفی و قدس‏
و حرمت اصول مذهبی را داشته باشد .

معيار خوبی جهان بينی

جهان بينی خوب و عالی آن است كه : اولا قابل اثبات و استدلال باشد ،
به عبارت ديگر ، از ناحيه عقل و منطق حمايت شود .
ثانيا به حيات و زندگی معنی بدهد ، انديشه لغو و بيهوده بودن زندگی را
و اينكه همه راهها به پوچی و هيچی منتهی می‏شود ، از ذهنها خارج سازد .
ثالثا آرمان ساز و شوق انگيز و آرزوخيز باشد .
رابعا قدرت تقدس بخشيدن به هدفهای انسانی و اجتماعی داشته باشد .
خامسا تعهدآور و مسؤوليت ساز باشد .
منطقی بودن يك جهان بينی زمينه پذيرش عقلی آن را فراهم می‏سازد و آن‏
را در انديشه‏ها قابل قبول می‏كند ، ابهامها و تاريكيهايی

15