زنده می‏شويد. واقعا وقتی ما می‏خوابيم صد درصد تمام فعاليتهای حياتی ما از
دست نمی‏رود ولی قسمت عمده‏ای از فعاليتهای حياتی ما از دست می‏رود و از
جمله آن حافظه و حتی آن منيت ما از دست می‏رود ، ما ديگر آن فرد سابق‏
نيستيم اما وقتی آن خستگی در رفت و فعل و انفعال‏های داخلی انجام شد بعد
بيدار می‏شويم ، بيدار كه می‏شويم شخصيتمان را دوباره به دست می‏آوريم .
خواب يك تعطيل نسبی حيات و از جمله منيت است ، خودمان را گم می‏كنيم‏
و وقتی بيدار می‏شويم ، همان زبان كه قبلا نمی‏توانست حرف بزند، همان چشم‏
كه قبلا نمی‏توانست ببيند ، همان فكر كه قبلا نمی‏توانست كار كند و همان‏
حافظه كه تعطيل و خاموش شده بود دو مرتبه تر و تازه سر جايش می‏آيد. پس‏
هيچ اشكالی ندارد كه نظير قيامت را ما در اينجا به يك نسبت كوچكی‏
مشاهده كرده باشيم .

241