كه در او نقصی نيست و جمالی كه در آن زشتی وجود ندارد . پرستش مخلوقاتبه هر شكل ، نوعی انحراف اين حس از مسير اصلی است . انسان در حال پرستش ، از وجود محدود خويش میخواهد پرواز كند و بهحقيقتی پيوند يابد كه در آنجا نقص و كاستی و فنا و محدوديت وجود نداردو به قول " اينشتاين " دانشمند بزرگ عصر ما : " در اين حال فرد به كوچكی آمال و اهداف بشری پی میبرد و عظمت وجلالی را كه در ما ورای امور و پديدهها در طبيعت و افكار تظاهر مینمايد ،حس میكند " . ( 1 ) " اقبال " میگويد : " نيايش عمل حياتی و متعارفی است كه به وسيلهء آن جزيرهء كوچكشخصيت ما وضع خود را در كل بزرگتری از حيات اكتشاف میكند " ( 2 ) .عبادت و پرستش نشان دهندهء يك " امكان " و يك " ميل " در انساناست : امكان بيرون رفتن از مرز امور مادی ، و ميل به پيوستن به افقبالاتر و وسيعتر . چنين ميلی و چنين عشقی از مختصات انسان است . ايناست كه پرستش و نيايش يكی ديگر از ابعاد معنوی روح انسان است .اما تفاوت انسان در كيفيت قرار گرفتن تحت تأثير جاذبهها و انتخابيكی از آنها ، مطلبی است كه در بحث آينده مطرح میشود . پاورقی : . 1 دنيايی كه من میبينم ، ص . 56 . 2 احيای فكر دينی در اسلام . |
