وشاء از مسافر نقل كند كه چون هارون بن مسيب خواست با محمد بن جعفر بجنگد، امام رضاعليه السلام به من فرمود: نزد او برو و بگو؛ فردا بيرون نرو، كه اگر بروى شكستمى خورى و يارانت كشته مى شوند، و اگر پرسيد: تو از كجا مى دانى ؟ بگو من درخواب ديده ام .
مسافر گويد: من نزد او رفتم و گفتم : قربانت ، فردا بيرون نرو كه اگر بيرونبروى ، شكست مى خورى و يارانت كشته مى شوند، به من گفت . تو از كجا اين را دانستى؟ گفتم : در خواب ديده ام ، جواب داد: آن بنده باكون نشسته خوابيده (كه چنين خوابى ديدهاست )، سپس بيرون رفت و شكست خورد و يارانش كشته شدند.
وشاء گويد: و نيز مسافر به من گفت : من با امام رضاعليه السلام در منى بوديم .يحيى بن خالد كه براى گرد و خاك سرش را پوشيده بود، از آنجا گذشت ، حضرتفرمود: بيچاره ها نمى دانند امسال چه بسرشان مى آيد (يعنى از گرد و خاك سر مىپوشند و خبر ندارند كه همين امسال بچه خاك سياهى مى نشينند) و شگفت تر از آن هارون ومن است كه اين چنينيم و دو انگشت خود را بهم چسبانيد مسافر گويد: بخدا من معنى سخن امامرا نفهميدم تا زمانى كه او را پهلوى هارون دفن كرديم .

يكى از اصحاب گويد: پول بسيارى نزد امام رضا آوردم ، ولى حضرت از آن شادماننگشت من اندوهگين شدم و با خود گفتم : چنين پولى برايش مى آورند و اوخوشحال نمى شود!!.
امام فرمود: اى غلام ! آفتابه لگن بياور، سپس روى تختى نشست و دستش را گرفت وبغلام فرمود: آب بريز، راوى گويد: همينطور طلا بود كه از ميان انگشتانش در طشت مىريخت ، سپس متوجه من شد و فرمود: كسى كه چنين است بپولى كه تو برايش آورده ئىاعتنائى ندارد.

محمد بن سنان گويد: على بن موسى عليهما السلام 49سال و چند ماه داشت كه در سال 202 درگذشت و پس از موسى بن جعفر 20سال و 2 يا 3 ماه كمتر زندگى كرد.

آن حضرت در ماه رمضان سال 195 متولد شد و در آخر ذيقعدهسال 220 درگذشت و 25 سال و 2 ماه و 18 روز داشت و در شهر بغداد در گورستانقريش كنار قبر جدش موسى بن جعفر عليه السلام بخاك سپرده شد، معتصم عباسى آنحضرت را در آغاز سالى كه وفات نمود، به بغداد روانه كرد. مادرش ام ولد و نامش سبىكه نوبيه بود و برخى گفته اند نامش خيزران بود، و روايت شده كه او از خاندان ماريهمادر ابراهيم بن رسول اللّه صلى الله عليه وآله بوده است .
على بن خالد گويد: محمد كه زيدى مذهب بود، گفت : من در سامرا بودم كه با خبر شدممردى در اينجا زندانى است كه او را كت بسته از طرف شام آورده اند و مى گويند ادعاءنبوت كرده است .
على بن خالد گويد: من پشت در زندان رفتم و با دربانان و پاسبانان مهربانى كردم ،تا توانستم خود را به او برسانم ، او را مردى فهميده ديدم ، به او گفتم : اى مرد!داستان تو چيست ؟ گفت : من مردى بودم كه در شام جائى كه نامش موضع راءس الحسين استعبادت مى كردم ، در آن ميان كه مشغول عبادت بودم شخصى نزد من آمد و گفت : برخيزبرويم ، من همراه او شدم ، ناگاه خود را در مسجد كوفه ديدم ، به من گفت : اين مسجد رامى شناسى ؟ گفتم : آرى مسجد كوفه است ، پس او نماز گزارد و من هم با او نمازگزاردم در آن هنگام كه همراه او بودم ، ناگاه ديدم در مسجد پيغمبر صلى الله عليه وآلهدر مدينه مى باشم ، او به پيغمبر صلى الله عليه وآله سلام داد، من هم سلام دادم و نمازگزارد، منهم با او نماز گزاردم و بر پيغمبر صلى الله عليه وآله صلوات فرستاد،باز در همان اثناء كه همراه او بودم ، خود را در مكه ديدم و پيوسته مناسكش را انجام مىداد و من هم همراه او انجام مناسك مى كردم كه ناگاه خود را در جائى كه عبادت خدا مى كردمدر شام ديدم .
چون سال آينده شد، باز بيامد و مانند سال گذشته با من رفتار كرد، در آنجا چون ازمناسك فارغ شديم و مرا بشام باز گردانيد و خواست از من جدا شود، به او گفتم :تقاضا مى كنم بحق كسى كه ترا بر آنچه من ديدم توانا ساخته كه به من بگوئى توكيستى ! فرمود؟ من محمد بن على بن موسايم ، اين خبر شهرت يافت تا بگوش محمد بنعبدالملك زيات (وزير معتصم كه پدرش روغن زيت فروش بوده ) رسيد، او نزد من فرستادو مرا گرفت و در زنجير كرد و بعراق فرستاد.
من به او گفتم : گزارش داستان خود را به محمد بن عبدالملك برسان ، او هم چنان كرد وهر چه واقع شده بود در گزارش خود نوشت ، محمد در پاسخ او نوشت : بهمان كسى كهترا در يكشب از شام به كوفه و از كوفه به مدينه و از مدينه بمكه و از مكه بشامبرد، بگو از زندانت خارج كند.
على بن خالد گويد: داستان او مرا اندوهگين كرد و بحالش رقت كردم و دلداريش دادم و امربصبرش نمودم ، سپس صبح زود نزدش رفتم ، ديدم سربازان و سرپاسبان و زندانبانو خلق اللّه انجمن كرده اند، گفتم چه خبر است ؟ گفتند: مردى كه ادعاء نبوت كرده بود و اورا از شام آورده بودند، ديشب در زندان گم شده ، معلوم نيست به زمين فرو رفته ياپرنده ئى او را ربوده است .

عبداللّه بن رزين گويد: من در مدينه شهر پيغمبر صلى الله عليه و آله مجاور بودم و امامجواد عليه السلام هر روز هنگام ظهر بمسجد مى آمد و در صحن فرود مى شد و بطرفپيغمبر صلى الله عليه و آله مى رفت ، بآن حضرت سلام مى داد و سپس بجانب خانهفاطمه عليهماالسلام برمى گشت و نعلينش را مى كند و به نماز مى ايستاد، شيطان بهمن وسوسه كرد و گفت : چون فرود آمد، برو و از خاكى كه بر آن قدم مى گذارد برگير(در صورتى كه امام باين امر راضى نبود و استحباب چنين كارى از هيچ معصومى روايتنشده است ) من در آن روز بانتظار نشستم تا اين كار را انجام دهم ، چون ظهر شد، حضرتبيامد و بر الاغش سوار بود، ولى در محلى كه هميشه فرود مى آمد پائين نشد، بلكه روىسنگى كه در مسجد بود فرود آمد، آنگاه وارد شد و بر پيغمبر صلى الله عليه وآله سلامداد، سپس بجائى كه نماز مى گذاشت رفت و چند روز چنين كرد.
با خود گفتم : چون نعلينش را (براى نماز) بيرون كرد مى روم و ريگهائى را كه بر آنقدم نهاده بر مى گيرم ، چون فردا شد، نزديك ظهر بيامد و روى سنگ پائين شد وبمسجد در آمد و بپيغمبر صلى الله عليه وآله سلام داد، سپس بجاى نمازش رفت و بانعلينش نماز گزارد و آنها را بيرون نياورد و تا چند روز چنين مى كرد.
با خود گفتم : اينجا برايم ممكن نشد، من بايد بدر حمام بروم ، چون وارد حمام شد، ازخاكى كه بر آن قدم نهاده برگيرم . پرسيدم حضرت بكدام حمام مى رود؟ گفتند: حمامىكه در بقيع است و صاحبش مردى از خاندان طلحه است ، من روزى را كه آنحضرت بحمام مىرفت پرسيدم و دانستم ، بدر حمام رفتم و نزد طلحى (صاحب حمام ) نشستم و با او سخنمى گفتم و در انتظار آمدن آن حضرت بودم .
طلحى به من گفت : اگر مى خواهى بحمام بروى ، بر خيز و برو كه يكساعت ديگر براىتو ممكن نيست گفتم : چرا؟ گفت : زيرا ابن الرضا مى خواهد بحمام آيد، گفتم : ابنالرضا كيست ؟ گفت : مردى است شايسته و پرهيزگار ازآل محمد. گفتم : مگر نمى شود ديگرى با او بحمام رود؟ گفت : هر وقت او مى آيد حمام رابرايش خلوت مى كنيم ، ما در اين سخن بوديم كه با غلامانش تشريف آورد و غلامى درپيشش بود كه حصيرى همراه داشت ، وارد رختكن حمام شد و حصير را پهن كرد، حضرت همرسيد و سلام كرد و با الاغش وارد حجره شد و برختكن رفت و روى حصير پياده شد.
من بطلحى گفتم : همين است كسى كه او را بشايستگى و پرهيزگارى معرفى كردى ؟!!(پس چرا سواره برختكن حمام رفت ؟) گفت : بخدا كه او هيچگاه غير از امروز چنين نمى كرد،من با خود گفتم : نيت من سبب اين عمل شد و من او را بر اين كار وا داشتم (من او را باين جنايتنسبت دادم ) باز با خود گفتم : انتظار مى كشم تا بيرون بيايد، شايد بتوانم بمقصودرسم ، چون بيرون آمد، لباس پوشيد و الاغ را طلبيد تا در رختكن آورند، از همان روىحصير سوار شد و بيرون رفت ، با خود گفتم بخدا كه من آن حضرت را اذيت كردم ، ديگرنمى كنم و هرگز باين فكر نمى افتم و بر آن تصميم جدى گرفتم .
سپس چون آنروز وقت ظهر شد سوار الاغش بيامد و در همان صحن كه فرود مى آمد پياده شدو وارد مسجد گشت و بپيغمبر صلى الله عليه وآله سلام داد و در جائى كه در خانه فاطمهعليهماالسلام نماز مى گزارد بيامد و نعلينش را بكند و بنماز ايستاد.