عيسى بن عبدالله گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم : اگر پيش ‍ آمدى كند كه خدا آن را به من ننمايد (يعنى اگر خداى نا خواسته شما وفات كنيد) من به كه اقتداكنم ؟ فرمود: به فرزندش ، عرض كردم : اگر براى فرزندش پيش آمدى كند و برادربزرگتر و پسر كوچكترى از خود باقى گذارد، بلكه اقتدا كنم ؟ فرمود: به فرزندش، سپس فرمود: همچنين هميشه (پسر كوچك امام ، بر برادر بزرگتر امام مقدم است ) عرضكردم : اگر امام را نشناختم و جاى او را ندانستم چه كنم ؟ فرمود: مى گوئى خدايا! منپيرو و دوستدار آن حجت زنده تو هستم كه از فرزندان امام گذشته است ، همين ترا كافيست انشاء الله .

مفضل بن عمر گويد: امام صادق عليه السلام از ابوالحسن موسى عليه السلام ياد كرد واو در آن روز كودكى بود و فرمود: اين است همان مولودى كه در خاندان ما، مولودى پربركت تر از او براى شيعيان ما بدنيا نيامده است ، سپس به من فرمود: بهاسماعيل جفا مكن (زيرا اگر چه او امام نيست ، اما برادر بزرگتر امامست و يا مقصود اين استكه : مبادا او را به اداى امامت وادار كنى ).

فيض بن مختار در ضمن حديثى طولانى كه راجع به امر امامت ابوالحسن (ع ) است بهاينجا ميرسد كه : امام صادق عليه السلام به او فرمود: اين است صاحب اختيار تو كهدرباره او پرسيدى ، نزد او برو و بحقش اعتراف كن ، من برخاستم و سر و دستش بوسهدادم و بدرگاه خداى عزوجل براى او دعا كردم .
امام صادق عليه السلام فرمود: آگاه باش كه خدا اظهار اين مطلب را به كسى پيش از توبما اجازه نفرموده است ، عرض كردم : قربانت گردم ، من به ديگرى اين خبر را بازگويم ؟ فرمود: آرى ، به اهل و اولادت ، و در آنجااهل و اولاد و رفقايم همراه من بودند و يونس بن ظبيان از جمله رفقايم بود، چون من به آنهااين خبر گفتم ، ايشان خداى عزوجل را شكر گزارى كردند ولى يونس گفت : نه . به خدا،نمى پذيرم تا از خود امام بشنوم و عجله هم داشت از نزد ما بيرون رفت و من هم پشتسرش رفتم ، وقتى به درخانه حضرت صادق عليه السلام رسيدم ، چون يونس پيش ازمن آنجا رسيده بود، شنيدم حضرت به او مى فرمايد: اى يونس ! مطلب چنان است كه فيضبه تو گفت ، يونس گفت : شنيدم و اطاعت كردم ، و امام صادق عليه السلام به من فرمود:اى فيض ! يونس را همراه خود داشته باشد. (زيرا چندان اعتمادى به او نيست ).

طاهر گويد: امام صادق عليه السلام (پسر خود) عبدالله را سرزنش و نكوهش و اندرز مىنمود و مى فرمود: چرا تو مانند برادرت (موسى ) نيستى ؟ به خدا كه من در چهره او نورمى بينم ، عبدالله عرض كرد: چرا؟ مگر پدر و مادر من و او يكى نيست ؟ حضرت به اوفرمود؟ او جان من است و تو پسر من هستى .

يعقوب سراج گويد: خدمت امام صادق عليه السلام رسيدم ، آن حضرت بالاى سر ابىالحسن موسى كه در گهواره بود، ايستاده و مدتى با او راز مى گفت ، من نشستم تا فارغشد. نزديكش رفتم ، به من فرمود: نزد مولايت برو و سلام كن ، من نزديك رفتم و سلامكردم ، او با زبانى شيوا به من جواب سلام گفت : سپس به من فرمود: برو و نام دخترترا كه ديروز گذاشتى تغيير ده ، زيرا خدا آن اسم را مبغوض دارد، يعقوب گويد، براىمن دخترى متولد شده بود كه نامش را حميراء گذاشته بودم ، امام صادق عليه السلامفرمود: به دستور او رفتار كن تا هدايت شوى . پس من اسمش را تغيير دادم .

سليمان بن خالد گويد: روزى امام صادق عليه السلام اباالحسن عليه السلام را نزد خودخواند و ما هم نزد آن حضرت بوديم ، به ما فرمود: ملازم اين آقا باشيد كه او به خداپس از من صاحب شماست .

ابو ايوب نحوى گويد: نيمه شبى ابوجعفر منصوردنبال من فرستاد، من نزدش رفتم ، او روى كرسى نشسته بود و شمعى در برابر و نامهاى در دست داشت ، چون سلامش گفتم ، نامه را به طرف من انداخت و مى گريست ، سپس گفت: اين نامه از محمد بن سليمان است كه گزارش ‍ مى دهد، جعفر بن محمد وفات يافته است ، و سه مرتبه گفت : انالله و اناالله راجعون ، كجا مانند جعفر يافت شود؟. سپس به منگفت بنويس ، من مقدمه نامه را نوشتم ، آنگاه گفت : بنويس ، اگر او به شخص معينىوصيت كرده است او را پيش آر و گردنش را بزن ، جواب آمد كه او به پنج نفر وصيت كردهاست كه يكى از آنها ابوجعفر منصور است و ديگران محمد بن سليمان و عبدالله و موسى وحميد ماند.