ابو بصير گويد: همراه امام صادق عليه السلام حج گزارديم در ساليكه پسرش موسىمتولد شد. چون در اءبواء (منزلى در ميان مكه و مدينه ) فرود آمديم ، براى ما صبحانهآوردند، و چون آن حضرت به اصحابش ‍ غذا مى داد، زياد و خوب تهيه مى كرد، مامشغول خوردن بوديم كه فرستاده حميده (همسر امام صادق عليه السلام ) آمد و گفت : حميدهمى گويد من خود را از دست داده ام و درد زائيدن در خود احساس ‍ مى كنم و شما به من دستورداده ايد كه نسبت به اين پسرت پيش از شما اقدامى نكنم .
حضرت صادق عليه السلام بر خاست و با فرستاده به رفت . چون برگشت ، اصحابشعرض كردند: خدايت مسرور كند و ما را قربانت نمايد، با حميده چه كردى ؟ فرمود: خداسلامتش داشت و به من پسرى عطا فرمود كه در ميان مخلوقش از همه بهتر است و حميده از آنمولود به من مطلبى گفت كه گمان كرد من آن را نمى دانم ، در صورتيكه من به آنداناترم .
عرض كردم : قربانت ، حميده نسبت به آن مولود به شما چه خبرى داد؟ فرمود: گفت چوناز شكمش فرود آمد، دستها به زمين نهاده ، سر به آسمان بلند كرد، من به او خبر دادم كهاين عمل نشانه رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و نشانه وصى بعد از اوست ، عرض كردم: قربانت : اين چگونه نشانه اى است براىرسول خدا صلى اللّه عليه وآله و وصى بعد از او؟ فرمود: در آن شبى كه نطفه جدم(زين العابدين عليه السلام ) بسته شد شخصى (فرشته ئى ) جامى نزد پدرش آوردكه در آن شربتى بود، رقيق تر از آب و نرمتر از كره و شيرين تر ازعسل و خنك تر از برف و سفيدتر از شير، و به او آشامانيد و دستور نزديكى داد، اوبرخاست و نزديكى كرد و نطفه جدم بسته شد، و چون شبى كه نطفه پدرم بسته شد،فرا رسيد شخصى نزد جدم آمد و آن را به جدم آشاماند، چنانكه به پدر جدم آشامانيد وبوى دستور داد چنانكه به او دستور داد، جدم برخاست و نزديكى كرد و نطفه پدرم بستهشد، و چون شبى كه نطفه من بسته شد فرا رسيد، شخصى نزد پدرم آمد و به اوآشامانيد آنچه را به آنها آشامانيد و دستورش داد آنچه به آنها دستور داد، پدرم برخاستو نزديكى كرد، و نطفه من بسته شد، و چون شبى كه نطفه پسرم بسته شد فرا رسيد،شخصى نزد من آمد چنانكه نزد آنها آمد و با من همان رفتار كرد كه با آنها كرد، پس منبسم خدا برخاستم و از آنچه خدايم مى بخشد شادمان بودم ، و نزديكى كردم و نطفهپسرم همين مولود بسته شد، متوجهش باشيد كه او به خدا پس از من صاحب شماست .
همانا نطفه امام از نوشابه اى است كه به تو خبر دادم و چون آن نطفه چهار ماه در زهدانجايگزين باشد و روح در آن ايجاد شود، خداى تبارك و تعالى فرشته ئى كه نامشحيوان است برانگيزد تا بر بازوى راستش نويسد ((كلمه پرودگارت با راستى وعدالت پايان يافت ، كلمات خدا را دگرگون كننده ئى نيست و او شنوا و داناست ))(مقصود از كلمه همان امام است ).
و چون از شكم مادرش فرود آيد، دستهايش را بر زمين گذارد و سرش را به آسمان بلندكند، اما دست بزمين گذاردنش ، رمز اين است كه : هر علمى را كه خدا از آسمان به زمينفرستد، او دريافت كند و اما سر به آسمان برداشتن براى اين است كه : ندا دهنده ئى ازدرون عرش ، از جانب پرودگار عزت و از افق اعلى او را بنام خود و نام پدرش صدا زند وبگويد: اى فلان بن فلان ثابت باش تا برجا بمانى (در تمام گفتار و كردارت ازروى علم و بصيرت بر حق ثابت باش تا امامتت ثابت شود).
براى عظمت خلقتت تو برگزيده از ميان خلق منى ومحل راز و صندوق علم و امين وحى و خليفه روى زمين من هستى ، براى تو و هر كه از توپيروى كند، رحمتم را واجب كردم و بهشتم را بخشيدم و در جوار خود در آوردم ، به عزت وجلالم هر كه با تو دشمنى كند با عذاب سختم او را بسوزانم ، اگر چه در دنيا از رحمتواسعه ام به او هم توسعه دهم .
و چون آواز منادى پايان يابد، امام با دست بزمين و سر بسوى آسمان جوابش دهد وبگويد ((خدا و فرشتگان و دانشمندان گواهى دهند كه شايسته پرستشى جز او نيست ،به عدالت قيام كرده ، معبودى جز خداى تواناى حكيم نيست 18 سوره 3)) و چون چنينگويد، خدايش علم اول و علم آخر به او عطا كند و مستحق ملاقات روح در شب قدر گردد.عرض كردم : قربانت ، روح همان جبرئيل نيست ؟ فرمود روح ازجبرئيل بزرگتر است ، جبرئيل از جنس فرشتگان است و روح مخلوقى است بزرگتر ازفرشتگان عليهم السلام . مگر نه اين است كه خداى تبارك و تعالى فرمايد:((فرشتگان و روح فرود آيند 5 سوره قدر)) (پس روح غير از فرشته است ).

حسن بن راشد گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام مى فرمود: زمانى كه خداى تبارك وتعالى بخواهد امام را خلق كند به فرشته ئى دستور دهد كه شربتى از آب زير عرشگرفته به پدر امام بياشاماند، پس آفرينش ‍ امام از آن شربت است ، آنگاهچهل شبانه روز در شكم مادر است و صدا نمى شنود و بعد از آن گوشش براى شنيدنسخن باز مى شود، و چون متولد شود همان فرشته مبعوث شود و ميان دو چشم امام بنويسدكلمه پرودگارت براستى و عدالت پايان يافت كلمات او را دگرگون كننده ئى نيست واو شنوا و داناست و چون امام پيش از وى در گذرد، براى او مناره ئى از نور افراشتهشود كه به وسيله آن كردار همه مردم را ببيند، و خدا بر خلقش بدان احتجاج كند.