زيد بن على بن الحسن ، خدمت امام باقر عليه السلام رسيدو نامه هائى ازاهل كوفه همراه داشت كه او را بطرف خود خوانده و از اجتماع خود آگاهش نموده و دستورنهضت داده بودند، امام باقر عليه السلام باو فرمود: اين نامه ها از خود آنها شروع شدهيا جواب نامه ايستكه بآنها نوشته ئى و ايشانرا دعوت كرده ئى ؟ گفت : ايشان شروعكرده اند، زيرا حق ما را ميشناسند و قرابت ما را بارسول خدا صلى اللّه عليه و آله ميدانند و در كتاب خداىعزوجل وجوب دوستى و اطاعت ما را مى بينند و فشار و گرفتارى و بلا كشيدن ما را مشاهدهميكنند.
امام باقر عليه السلام فرمود: اطاعت (مردم از پيشوا) از طرف خداىعزوجل واجب گشته و روشى است كه خدا آنرا در پيشينيان امضاء كرده و در آخرين همچناناجرا ميكنند، و اطاعت نسبت بيك نفر از ماست و دوستى نسبت بهمه ما و امر خدا (امامت و وجوباطاعت يا خروج و نهضت يا صبر بر اذيت ) نسبت باوليائش جارى ميشود طبق حكمى(متصل از امامى بامام ديگر) و فرمانى قطعى و آشكار و حتمى بودنى انجام شدنى واندازه ئى بى كم و زياد و موعدى معين در وقتى معلوم(حاصل اينكه امور مربوط بامام از طرف خدا اندازه و مدتش معين ميشود و حتمى و قطعى ولايتغير است ) مبادا كسانيكه ايمان ثابتى ندارند، ترا سبك كنند، ايشان ترا در برابرخواست خدا هيچگونه بى نيازى ندهند، شتاب مكن كه خدا بواسطه شتاب بندگانش شتابنميكند (زمان رسيدن دولت حق را پيش نمياندازد) تو بر خدا سبقت مگير كه گرفتارىناتوانت كند و بخاكت اندازد.
زيد در اينجا خشمگين شد و گفت : امام از ما خاندان آنكس نيست كه در خانه نشيند و پرده رابيندازد و از جهاد جلوگيرى كند. امام از ما خاندان كسى است كه از حوزه خود، دفاع كند وچنانكه سزاوارست در راه خدا جهاد كند و نيز از رعيتش دفاع كند و دشمن را از حريم وپيرامونش ‍ براند.
امام باقر عليه السلام فرمود: اى برادر، تو آنچه را بخود نسبت دادى ، حقيقة هم در خودمى بينى بطورى كه بتوانى براى آن دليلى از كتاب خدا يا برهانى ازقول پيغمبر صلى اللّه عليه و آله بياورى و يا نمونه و مانندى براى آن ذكر كنى ؟(يعنى تو كه خود را براى جهاد و زمامدارى مسلمين آماده كرده ئى چنين شايستگى را در خودسراغ دارى ؟) همانا خداى عزوجل حلال و حرامى وضع فرموده و چيزهائى را واجب ساخته ومثلهائى زده و سنتهائى را مقرر داشته و براى امامى كه بامر او قيام ميكند نسبت باطاعتيكهبراى او واجب ساخته ، شبهه و ترديدى باقى نگذاشته تا امام بتواند امرى را پيش ازرسيدن وقتش انجام دهد يا در راه خدا پيش از فرا رسيدن موقعش جهاد كند. در صورتيكهخداى عزوجل درباره شكار مى فرمايد: ((وقتى كه محرم هستيد شكار را نكشيد 95 سوره5)) آيا كشتن شكار مهمتر است يا كشتن انسانيكه خدايش ‍ محترم شمرده ، خدا براى هرچيزموعدى معين كرده ، چنانچه مى فرمايد: ((چون از احرام در آمديد شكار كنيد 3 سوره 5 ))و فرموده است ((شعائر خدا و ماههاى حرام را حلال نكنيد 2 سوره 5 )) و ماهها را شمارهمعلومى قرار داد (12 ماه ) و چهار ماه از آن را حرام ساخت و فرمود: ((چهار ماه در زمينگردش كنيد و بدانيد كه شما خدا را ناتوان نسازيد 2 سوره 9 )) سپس فرمود: ((چونماههاى حرام سپرى شد، مشركين را در هر كجا يافتيد بكشيد 5 سوره 9 )) پس براى كشتنموعدى قرار داد و باز فرموده است : ((قصد بستن عقد زناشوئى نكنيد تا مدت مقرر بسررسد)) (عده زن سپرى شود) پس خدا براى هر چيزى موعدى و براى هر موعدى نوشته اىمقرر داشته است .
اكنون اگر تو از پروردگارت گواهى دارى و نسبت بامر خود يقين دارى و كارت پيشتروشن است خود دانى وگرنه امرى را كه نسبت بآن شك و ترديد دارى پيرامونش نكرد، وبراى از ميان رفتن سلطنتى كه روزيش را تمام نكرده و بپايان خود نرسيده و موعد مقررشنيامده قيام مكن ، كه اگر پايانش برسد و روزيش بريده شود و موعد مقررش برسد، حكمقطعى بريده شود (فاصله ايكه براى دولت حق رخ داده بود بريده شود) و نظام حقپيوسته گردد و خدا براى فرمانده و فرمانبر (دولتباطل ) خوارى و زبونى در پى آرد، بخدا پناه ميبرم از اماميكه از وقت شناسى گمراهگردد، (وقت قيام و خروج خود را نشناسد) و فرمانبران نسبت بآن داناتر از فرماندهباشند (يعنى امام بر حقيكه بحكم خدا سكوت و گوشه گيرى اختيار كرده از پيشواىباطليكه بيجا و بيموقع قيام كرده داناتر باشد).
برادرم ! تو مى خواهى ملت و آيين مردمى را زنده كنى كه به آيات خدا كافر شدند ونافرمانى پيغمبرش كردند و بدون رهبرى خدا پيرو هواى نفس خود شدند و بدون دليلىاز جانب خدا و فرمانى از پيغمبرش ‍ ادعاى خلافت كردند؟
برادرم ! ترا در پناه خدا مى برم از اينكه فردا در كناسه بدار آويخته شوى آنگاهچشمان حضرت جوشيد و اشكش جارى شد و فرمود: ميان ما و آنكه پرده ما را دريد و حق ما راانكار كرد و راز ما را فاش ‍ ساخت و ما را به غير جدمان نسبت داد و درباره ما چيزى گفت كهخود نگفتيم ، خدا داور باشد.