خيرانى از پدرش روايت كند كه او گويد: بر در خانه امام جواد عليه السلام گماشتهخدمتى بوده و احمد بن محمد بن عيسى ، هر شب هنگام سحر مى آمد تا از وضع بيمارى امامعليه السلام خبر گيرد، شخص ديگرى هم بود كه بعنوانرسول و فرستاده ميان امام و پدرم رفت و آمد ميكرد، چون او ميآمد احمد ميرفت و پدرم با اوخلوت ميكرد، شبى من بيرون رفتم و احمد از آن مجلس برخاست ، پدرم با فرستاده خلوتكرد، احمد هم در اطراف مجلس گشت تا در گوشه اى كه سخن آنها را ميشنيد بايستاد؟فرستاده بپدرم گفت : آقايت بتو سلام ميرساند و مى فرمايد من در ميگذرم و امر امامتبپسرم على ميرسد و او بعد از من بر گردن شما همان حق دارد كه من بعد از پدرم بر شماداشتم ، سپس فرستاده برفت و احمد بجاى خود بازگشت و بپدرم گفت : او بتو چه گفت ؟پدرم گفت : سخن خيرى گفت ، احمد گفت : من سخن او را شنيدم پنهان مكن و آنچه شنيده بودباز گفت .
پدرم باو گفت : اين عمل كه تو كردى ، خدا بر تو حرام ساخته بود، زيرا خدايتعالى مىفرمايد: ((تجسس نكنيد 12 حجرات )) اينك اين گواهى را داشته باش ، شايد روزىمحتاجش شوى ، مبادا تا وقتش رسد آنرا اظهار كنى .
چون صبح شد، پدرم موضوع گفته فرستاده را در ده ورقه نوشت و مهر كرد و به ده نفراز بزرگان قوم داد و گفت اگر من پيش از آنكه اين را از شما مطالبه كنم مردم ، آنرا بازكنيد و مضمونش را بمردم اطلاع دهيد.
چون حضرت ابى جعفر عليه السلام درگذشت ، پدرم گويد: من هنوز ازمنزل بيرون نرفته بودم كه قريب چهار صد نفر بامامت حضرت على النقى عليه السلاميقين كرده بودند و رؤ ساء شيعه نزد محمد بن فرج (كه از موثقين اصحاب حضرت رضاو حضرت جواد و امام دهم عليهم السلام بود) انجمن كرده ، راجع باين امر گفتگو ميكردند.محمد بن فرج بپدرم نامه اى نوشت و او را از انجمن آنها نزد خود آگاه ساخت و نيز نوشتاگر بيم شهرت نبود، خودش هم با ايشان نزد او ميآمد و از وى ميخواست كه به منزلشرود، پدرم سوار شد و نزد او رفت ، ديد مردم نزد او گرد آمده اند. آنها بپدرم گفتند:درباره اين امر چه ميگوئى ؟ پدرم بكسانيكه نامه ها نزدشان بود گفت : نامه ها رابياوريد، ايشان آوردند، پدرم گفت : اينست همان مطلبى كه بآن ماءمور بودم ، بعضى ازآنها گفتند: ما دوست داشتيم كه تو در اينموضوع گواه ديگرى هم ميداشتى پدرم گفت :آنرا هم خداى عزوجل درست كرده است ، اين ابو جعفر اشعرى است كه به شنيدن اين پيامگواهى ميدهد و از او خواست كه گواهى خود را بگويد: احمد انكار كرد كه در اين بارهچيزى شنيده باشد پدرم او را بمباهله طلبيد و ملزمش ساخت ، آنگاه احمد گفت : من اين پيام راشنيدم و اين شرافتى بود كه ميخواستم بمردى از عرب برسد نه به عجم ، پس همه آنجمعيت بحق معتقد شدند.
و در نسخه صفوانى است .

واسطى گويد: از احمد بن خالد خادم ابى جعفر عليه السلام شنيدم كه آنحضرت او را براين وصيت نوشته شده گواه گرفته است :
گواهى دهد احمد بن ابى خالد خادم ابيجعفر بر اينكه : ابى جعفر محمد بن على بن موسىبن جعفر بن محمدبن على بن حسين بن على بن ابيطالب عليهم السلام ، او را گواه گرفتكه او بپسرش على وصيت كرد درباره امور خودش و خواهرانش و نيز امر موسى را زمانيكهباو برسد. (امام نهم عليه السلام سه دختر و يك پسر بنام موسى مبرقع داشت كه امرآنها را بامام دهم وصيت فرمود) و عبداللّه بن مساور را سرپرست املاك واموال و مخارج و بردگان و ساير تركه خود نمود. تا زمانيكه على بن محمد بالغ شود(اين عمل از نظر تقيه بود و مقصود اين است كه بحد امامت برسد مرآت )، و آنگاه عبداللّهبن مساور آنها را باو تحويل دهد تا او بكار خود و خواهرانش قيام كند و كار موسى رابخود او واگذارد تا او هم بعد از فوت على النقى عليه السلام و ابن مساور، در كار خودمستقل شود و طبق شرط پدرشان راجع بصدقاتيكه ميدهد قيام كند، بتاريخ روز يكشنبهسوم ذى الحجه سنه 220.
احمد بن ابى خالد گواهيش را با دست خود نوشت و حسن بن محمد بن عبداللّه بن حسن بنعلى بن حسين بن على بن ابيطالب عليهم السلام معروف به جوانى گواهى خود رامثل گواهى احمد بن ابى خالد در بالاى اين مكتوب نوشت و آنرا با دست خود هم نوشت ، ونصر خادم هم گواهى داد و گواهيش را با دست خود نوشت .

1 يحيى بن يسار قنبرى گويد: حضرت ابوالحسن (امام على النقى ) عليه السلام چهارماه قبل از وفاتش بپسرش حسن وصيت كرد و مرا با جماعتى از دوستان گواه گرفت .

على بن عمر نوفلى گويد: در صحن منزلامام هادى عليه السلام خدمتش بودم كه پسرش محمد از نزد ما گذشت . بحضرت عرضكردم: قربانت گردم ، بعد از شما اين صاحب ماست ؟ فرمود: نه صاحب شما بعد از من حسن است.

عبد اللّه بن محمد اصفهانى گويد: امام هادى عليه السلام فرمود: ((صاحب شما بعد از منكسى است كه بر من نماز خواند)) و ما تا آنروز ابا محمد (امام حسن عسگرى ) عليه السلامرا نمى شناختيم ، (پس از وفات امام هادى عليه السلام ) ابا محمد عليه السلام بيرون آمدو بر جنازه آنحضرت نماز خواند.

على بن جعفرگويد: من در زمان وفات محمد پسر امام هادى عليه السلام نزد آنحضرتحاضر بودم حضرت بامام حسن عسكرى عليه السلام فرمود: پسر جان ! خدا را شكر كنكه درباره تو امرى پديد آورد. (يعنى چون برادر بزرگترت وفات كرد، امامت براىتو مسلم و قطعى گشت و شيعه از ترديد و اختلاف نجات يافتند).

انبارى گويد: هنگام وفات ابيجعفر محمد پسر امام على النقى عليه السلام حاضر بودمكه ابوالحسن (امام دهم ) عليه السلام وارد شد، براى حضرت تختى گذاشتند و بر آننشست و اهل بيتش گردش بودند و ابو محمد (امام حسن عسكرى ) عليه السلام در گوشه اىايستاده بود، امام هادى عليه السلام چون از تجهيز ابيجعفر فارغ شد، متوجه ابو محمدعليه السلام شد و فرمود: پسر جان ! خداى تبارك و تعالى را شكر كن كه نسبت بتوامرى پديد آورد.

على بن مهزيار گويد: بحضرت ابى الحسن عليه السلام عرضكردم : اگر پيش آمدى كند و پناه ميبرم بخدا مرجع كيست ؟ فرمود: عهد امامت من متعلق بپسر بزرگترم ميباشد.