صفوان گويد بحضرت رضا عليه السلام عرضكردم : بمن بفرما امام چه زمانى مى دانداو امام است : زمانيكه باو خبر رسد صاحبش (امام سابق ) وفات كرده يا همان زمانيكه وفاتمى كند، مثل اين كه حضرت ابوالحسن (پدرت ) در بغداد وفات كرد و شما اينجا (در مدينه) بوديد؟ فرمود: همان زمانى كه صاحبش مى ميرد، آگاه مى شود: عرضكردم : بچه وسيله؟ فرمود: خدا به او الهام ميكند.

هارون بن فضيل گويد: روز وفات حضرت ابوجعفر (امام جواد) عليه السلام ابوالحسنعلى بن محمد (النقى ) را ديدم ، فرمود: انالله و انااليه راجعون ابى جعفر عليه السلامدر گذشت ، بحضرت عرض شد: از كجا دانستيد؟ فرمود: زيرا فروتنى و خضوع نسبتبخدا در دلم افتاد كه برايم سابقه نداشت .

مسافر گويد: هنگاميكه ابوابراهيم (موسى بن جعفر) عليه السلام را (بسوى بغداد)ميبردند بامام رضا عليه السلام دستور داد كه هميشه تا وقتى كه خودش زنده است ، هرشب در منزل آنحضرت بخوابد تا خبرش باو برسد، مسافر گويد: ما هر شب بستر امامرضا را در دهليز خانه مى انداختيم ، و آن حضرت بعد از شام مى آمد و مى خوابيد، و صبحبمنزل خويش مى رفت ، تا چهار سال بدين منوال گذشت ، شبى از شبها بستر حضرت راانداختند ولى او دير كرد و بالاخره هم نيامد، اهل خانه نگران و هراسان شدند و ما را ازنيامدنش دهشتى گرفت .
چون فردا شد، آنحضرت بمنزل آمد و نزد اهل خانه رفت و متوجه ام احمد شد و باو فرمود:آنچه را پدرم بتو سپرده بياور، ناگاه ام احمد فرياد كشيد و سيلى برخسارش زد وگريبانش را دريد و گفت : بخدا آقايم مرد، حضرت او را جلو گرفت و فرمود: ((مباداسخنى بگوئى و آنرا اظهار كنى تا خبر بحاكم برسد)) سپس ام احمد زنبيلى را با دوهزار دينار يا چهار هزار دينار نزد او آورد و همه را به امام رضا داد، نه به ديگران(زيرا از اموال شخصى آن حضرت نبود تا ميان همه وراث تقسيم شود).
و ام احمد كه برگزيده و محرم راز امام هفتم عليه السلام بود گفت آن حضرت روزىمحرمانه به من فرمود: اين امانت را نزد خود حفظ كن ، كسى را از آن آگاه نساز تا من بميرم، چون من در گذشتم هر كس از فرزندانم نزد تو آمد و آن را از تو خواست تحويلش ده وبدان كه من مرده ام . اكنون به خدا نشانه اى كه آقايم فرموده بود ظاهر شد (و دانستم كهاو در گذشته است ) امام رضا عليه السلام آنها را از او گرفت و همه را دستور خود دارىداد تا زمانيكه خبر رسيد، سپس باز گشت و براى خوابيدن شب هم چنانكه مى آمد، نيامد، تاچند روزى بيش نگذشت كه پاكت نامه خبر وفات امام هفتم رسيد. ما روزها را شمرديم وحساب كرديم ، معلوم شد همان وقتيكه امام رضا براى خوابيدن نيامد و امانت را گرفت ، آنحضرت در گذشته است .

يزيد كناسى گويد: از امام باقر عليه السلام پرسيدم كه آيا عيسى بن مريم زمانى كهدر گهواره سخن گفت ، حجت خدا بود بر اهل زمانش ؟ فرمود: او آن زمان پيغمبر و حجت غيرمرسل خدا بود (يعنى در آن زمان ماءمور بتبليغ و دعوت نبود) مگر نمى شنوى گفته خود اورا كه مى گويد ((من بنده خدايم (تا مردم نگويند عيسى خداست ) خدا به من كتاب داده وپيغمبرم ساخته و هر جا باشم (اگر چه در گهواره ) پر بر كنم قرار داده و تا زندهباشم مرا به نماز و زكاة سفارش كرده 31 سوره 19 ،)).
عرض كردم : در آن زمان و در همان حاليكه در گهواره بود، حجت خدا بود بر زكريا؟فرمود: عيسى در همان حال براى مردم آيت بود و رحمت خدا بود براى مريم ، زمانيكه سخنگفت و از جانب او دفاع كرد و پيغمبر بود و حجت بر هر كه سخنش را در آنحال شنيد. سپس سكوت نمود و تا دو ساله شد، سخن نگفت ، و حجت خداىعزوجل بر مردم بعد از سكوت عيسى تا دو سال زكريا بود، سپس زكريا در گذشت وپسرش ‍ يحيى ، كتاب و حكمت را از او ارث برد، در حاليكه كودكى خردسال بود. مگر نمى شنوى گفته خداى عزوجل را؟ ((اى يحيى كتاب (تورات ) را با قوتبگير و ما حكم نبوت را در كودكى به او داديم 12 سوره 19 )) (يعنى ما كه ترا دركودكى حكم نبوت دهيم ، نيرو و استعداد آن را هم به تو مى بخشيم )).
چون عيسى هفت ساله شد و خدا يتعالى به او وحى فرستاد، از نبوت و رسالت خود سخنگفت ، و بر يحيى و همه مردم حجت گشت . اى ابا خالد! از روزيكه خدا آدم عليه السلام راآفريد و در زمينش ساكن ساخت يك روز زمين ، بدون حجت خدا بر مردم . نباشد عرض كردم :قربانت . آيا على عليه السلام در زمان حياترسول خدا صلى اللّه عليه وآله بر اين امت از طرف خدا و رسولش حجت بود؟ فرمود. آرى، روزى كه پيغمبر او را براى مردم بپا داشت و براى پيشوائى منصوبش ساخت و ايشانرا بولايتش دعوت كرد و باطاعتش دستور داد.
عرض كردم : اطاعت على عليه السلام در زمان حيات و بعد از وفات پيغمبر صلى اللّهعليه وآله بر مردم واجب بود؟ فرمود: آرى ، ولى در زمانرسول خدا صلى اللّه عليه و آله خاموش بود و سخن نمى گفت . و در زمان حيات پيغمبرصلى اللّه عليه و آله اطاعت از پيغمبر صلى اللّه عليه و آله بر امت و بر على عليهالسلام واجب بود و بعد از وفات آن حضرت اطاعت از على عليه السلام از جانب خدا ورسولش بر همه مردم واجب بود، و على عليه السلام حكيم و عالم بود (اشاره به آيهشريفه ((و انه فى ام الكتاب لدينا لعلى حكيم )) دارد).