ابوبصير گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: خداى تعالى به عمران (پدرم مريممادر عيسى عليه السلام ) وحى كرد كه من به تو پسرى مى بخشم ، سالم و مبارك كهبه اذن خدا كور مادر زاد و پيس را درمان كند و مردگان را زنده كند و پيغمبر بنىاسرائيلش قرار دهم ، عمران اين مطلب را به همسرش حنة كه مادر مريم است گزارش داد،چون به مريم حامله گشت ، فكر مى كرد كه حملش پسر است ، چون او را زائيد (و ديد دختراست ) گفت : پروردگارا! ((من دختر زائيدم و پسر مانند دختر نيست )) يعنى دختر كهپيغمبر نمى شود. خداى عزوجل (درباره او) مى فرمايد: خدا به آنچه او زائيده داناتر است، سپس چون خداى تعالى عيسى را به مريم بخشيد، او همان پيغمبرى بود كه به عمرانبشارت داده شده بود و به او وعده كرده بودند.
پس هرگاه ما درباره مردى از خاندان خود چيزى گفتيم . و در فرزند يا فرزند زاده اوپيدا شد آن را انكار مى كنيد.

امام صادق عليه السلام فرمود: هرگاه درباره مردى سخنى گوئيم و در او نباشد و درفرزند يا نوه او باشد، انكار نكنيد، زيرا خداى تعالى هر چه خواهد مى كند.

امام صادق عليه السلام مى فرمود: گاهى انسان با صفت عدالت يا ستم سنجيده مى شودو به آن سنجش نسبتش مى دهند، در صورتى كه خودش آن صفت را دارا نيست ، بلكهپسرش يا پسر پسرش بعد از او داراى آن صفت مى باشد، پس او همان است (كه آن صفتدرباره اش ‍ گفته شده ).

حكم بن ابى نعيم گويد: در مدينه خدمت امام باقر عليه السلام رسيدم و عرض كردم : منبين ركن و مقام (خانه كعبه ) نذر كرده و به عهده گرفته ام كه اگر شما را ملاقات كنم ،از مدينه بيرون نروم تا زمانى كه بدانم شما قائمآل محمد هستى يا نه . حضرت هيچ پاسخى به من نفرمود: من 30 روز در مدينه بودم ، سپسدر بين راهى به من برخورد و فرمود: اى حكم ! تو هنوز اين جائى ؟ گفتم آرى ، من نذرىكه كرده ام به شما عرض ‍ كردم و شما مرا امر و نهى ننموده و پاسخى نفرمودى .
فرمود: فردا صبح زود منزل من بيا. فردا خدمتش رفتم ، فرمود: مطلبت را بپرس .
عرض كردم : من به اين ركن و مقام نظر كرده و روزه و صدقه ئى براى خدا به عهدهگرفته ام كه اگر شما را ملاقات كردم از مدينه بيرون نروم ، جز آنكه بدانم شما قائمآل محمد هستى يا نه ؟ اگر شما هستى ملازم خدمتت باشم و اگر نيستى ، در روى زمينبگردم و در طلب معاش ‍ برآيم . فرمود: اى حكم ! همه ما قائم به امر خدا هستيم . عرضكردم : شما مهدى هستى ؛ فرمود: همه ما به سوى خدا هدايت مى كنيم .
عرض كردم : شما صاحب شمشيرى : فرمود همه ما صاحب شمشر و وارث شمشيريم (شمشيرپيغمبر به ما به ارث رسيده و همراه ماست ).
عرض كردم : شما هستى آنكه دشمنان خدا را مى كشى و دوستان خدا به وسيله شما عزيزمى شوند و دين خدا آشكار مى گردد؟ فرمود: اى حكم ! چگونه من او باشم ، در صورتىكه به 45 سالگى رسيده ام ؟ و حال آنكه صاحب اين امر (كه تو مى پرسى ) از من بهدوران شير خوارگى نزديكتر و هنگام سوارى چالاك تر است ، (چنانچه در روايت است كهحضرت قائم عليه السلام در زمان ظهورش به صورت جوان 30 ساله و قوى و نيرومندباشد).

ابو خديجه از امام صادق عليه السلام راجع به امام قائم عليه السلام پرسيد، حضرتمحمد: همه ما قائم به امر خدائيم : يكى پس از ديگرى تا زمانى كه صاحب شمشير بيايد،چون صاحب شمشير آمد، امر و دستورى غير از آنچه بوده مى آورد (پدرانش ماءمور بتقيه وصبر بوده و او ماءمور به جهاد و برانداختن ظلم است ).

عبدالله بن سنان گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم : مقصود از اين آيه چيست؟ ((روزى كه هر مردمى را به امامشان خوانيم 28 سوره 17 )) فرمود: مقصود امامى استكه در ميان آنهاست و او قائم اهل زمان خود است .

امام صادق عليه السلام فرمود: كسى كه معتقد باشد كه امام به آنچه در دست مردم استاحتياج دارد كافر است . بلكه مردم نيازمندند كه امام (خمس و سهم و ساير وجوه را) از آنهابپذيرد، خداى عزوجل فرمايد: ((از اموال آنها زكوة بگير تا آنها را به وسيله آن پاك وبى آلايش سازى 104 سوره 9-)).