امام صادق عليه السلام مى فرمود: كارى نزد خدا محبوب تر از رسانيدن در اهم به امامنيست . همانا خدا درهم امام را در بهشت مانند كوه احد قرار مى دهد (يعنى ثواب آن را ازاعمال خير ديگر بزرگتر و بيشتر مى دهد، و اين تشبيهمعقول به محسوس است و يا مقصود اين است كه دادن يك درهم به امام مانند دادن در اهمى بهاندازه كوه احد است به ديگران ) خداى تعالى در كتابش مى فرمايد ((كيست كه به خداوامى نيكو دهد تا خدا وام او را بسيار چند برابر سازد 244 سوره 2)) امام فرمود: بهخداى اين وام خصوص صله امام است .

امام صادق عليه السلام فرمود: خدا كه آنچه را در دست مخلوقش ‍ هست بقرض خواسته ،براى احتياجش به آن نبوده ، و هر حقى كه خدا دارد، از آن ولى او است .
شرح كلمه خلقه فرمود و الناس و بنى آدم و امثال آن نفرمود تا اشاره كند كه دارندگاناموال ، آفريده و مملوك خود وام خواهند مى باشند، پس ‍ دريغ و مضايقه سزاوار نيست و نيزدليل است كه اصل مطلب كه عدم احتياج خدا باشد به وام بندگان و نيز كلمه مافىاءيديهم براى همين منظور آمده است زيرا اشاره دارد بر اينكه ايناموال تنها براى منافع و مصالح آنها به طور موقت در اختيارشان گذاشته شده و چونمردند، از آنها به ديگرى منتقل مى شود و مالك حقيقىاموال همان خدائى است كه اكنون قرض خواهى مى كند، پس عدم احتياج او مسلم است . ولىاگر اءموالهم ، در اهمهم ، عطاياهم و امثال اين عبارت را مى فرمود اين نكته از آن استفادهنمى شد.

اسحاق بن عمار گويد: از موسى بن جعفر عليه السلام راجع بهقول خداى عزوجل ((كيست كه به خدا وامى نيكو دهد تا برايش چند برابر كند و او رامزدى ارجمند است 11 سوره 57 )) پرسيدم فرمود: درباره صله به امامنازل شده است .

حسن بن مياح گويد: امام صادق عليه السلام به من فرمود: اى مياح : يك درهم كه به امامبرسد، از كوه احد سنگين تر است ،

امام صادق عليه السلام فرمود: يك درهم كه به امام برسد. بهتر است از دو ميليون درهمىكه در راه خير ديگر صرف شود.

ابن بكير گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام مى فرمود، من از يك نفر از مشاپول درهم مى گيرم ، در صورتى كه از همه اهل مدينهمتمول ترم ، فقط مقصودم اين است كه شما پاكيزه شويد.

ثقة الاسلام كلينى فرمايد: خداى تبارك و تعالى همه دنيا را به خليفه خود (پيغمبر ياامام ) داده ، زيرا بفرشتگان مى گويد: ((من در زمين خليفه گذارم 24 سوره 2 )) پسهمه دنيا از آن آدم بود (كه نخستين خليفه خدا در روى زمين بود) و پس از او به فرزنداننيكو كار و جانشينانش رسيد، بنا بر اين آنچه را از دنيا دشمنانشان (يعنى كفار و مشركين) به زور گرفتند و سپس به وسيله جنگ يا غلبه به آنها برگشت فى ء نامند، پس فىء آن است كه : به وسيله غلبه و جنگ به آنها برگردد (و فى ء در لغت به معنىبرگشتن است ) و حكم فى ء آن است كه خداى تعالى فرمايد: ((بدانيد كه هر چه عنيمتگيريد، پنج يك آن از خدا و پيغمبر و خويشان او و يتيمان و بى چيزان و در راهماندگانست .
و اما انفال چنين نيست ، انفال مخصوص پيغمبر صلى الله عليه وآله است و فدك مخصوصپيغمبر صلى الله عليه و آله بود، زيرا او و اميرالمؤ منين آن را فتح كردند و ديگرى باآنها نبود، لذا اسم فى ء از آن برداشته و اسمانفال روى آن گذاشته شد و همچنين است نيزارها و معادن و درياها و بيابانها كه همه بهامام اختصاص دارد. و اگر مردمى به اجازه امام در آنها كار كردند، چهار پنجم درآمد آنها ازخود ايشان و يك پنجمش از آن امام است و آنچه به امام تعلق دارد، حكم خمس را دارد (يعنىبايد شش بخش شود) و هر كه بدون اجازه امام در آنها كار كند، امام حق دارد همه درآمد رابگيرد، و هيچكس را در آن سهمى نيست ، همچنين هر كس بدون اجازه صاحب زمين ، خرابه اى راآباد كند يا قناتى جارى كند يا در زمين خرابى عملى انجام دهد، از آن او نمى گردد، ومالك زمين اگر بخواهد از او مى گيرد و اگر بخواهد در دست او باقى مى گذارد.

سليم بن قيس گويد: شنيدم اميرالمؤ منين عليه السلام مى فرمود: به خدا ما هستيم كسانىكه خدا از ذى القربى (خويشان پيغمبر) قصد فرموده و آنها را همدوش خود و پيغمبرشساخته و فرموده است : ((هر چه را خدا از اموال مردم دهكده ها به پيغمبرش برگشت داده ،از آن خدا و پيغمبر و خويشان او و يتيمان و بى چيزان است 7 سوره 59 )) اين سهممخصوص ماست و براى ما از صدقه (زكاة واجب ) سهمى قرار نداد، خدا پيغمبرش را و ما راگرامى داشت از اين كه چزك و فضول مال مردم را بما بخوراند (زيرا مالى كه به عنوانزكوة پرداخت مى شود، چرك و فضول است كه ازاصل مال گرفته مى شود و آن مال مزكى و مصفا مى گردد).

امام باقر عليه السلام درباره قول خداى تعالى : ((بدانيد كه هرچه غنيمت گيريد، پنجيك آن از آن خدا و پيغمبر و خويشان اوست 42 سوره 8 )) فرمود: ايشان خويشانرسول خدايند صلى الله عليه وآله و آن خمس از آن خدا و پيغمبر و ماست .

امام صادق عليه السلام فرمود: انفال آن است كه : اسب و شتر بر آن رانده نشود (با جنگو غلبه بدست نيايد) يا اموال مردمى است كه (با مسلمين ) سازش كنند يا مردمى كه بادست خود بپردازند و هر زمين خراب و ته رودخانه ها از پيغمبر است و پس از او از آن اماماست ، بهر راه خواهد به مصرف رساند.