ابراهيم بن موسى گويد: راجع بطلبى كه از امام رضا عليه السلام داشتم ، اصرار وپافشارى مى كردم و او مرا وعده مى داد، يك روز كهباستقبال والى مدينه مى رفت ، من همراهش بودم ، نزديك قصر فلان رسيد و در سايهدرختان فرود آمد: منهم فرود آمدم و شخص سومى با ما نبود. عرض كردم : قربانت ، عيدنزديك است و بخدا كه من در هم و غير درهمى ندارم ، حضرت با تازيانه اش بسختى زمينرا خراش داد، سپس ‍ دست برد و شمش طلائى از آنجا برداشت و فرمود اين را بهره خودساز و آنچه ديدى پنهان دار.

ياسر خادم وريان بن صلت گويند: چون كار خليفهمعزول (امين پسر هارون ) در گذشت و امر خلافت براى ماءمون مستقر شد، نامه ئى بامامرضا عليه السلام نوشت و آن حضرت را بخراسان طلبيد، امام رضا عليه السلام بهعللى تمسك مى فرمود و عذر مى خواست ، ماءمون پيوسته به آن حضرت نامه مى نوشتتا آن حضرت دانست كه چاره ئى ندارد و او دست بردار نيست ، لذا از مدينه بيرون شد وابوجعفر امام نهم عليه السلام هفت ساله بود. ماءمون به حضرت نوشت : راه كوهستان و قمرا در پيش نگير، بلكه از راه بصره و اهواز و فارس بيا (شايد مقصودش ‍ اين بود كه آنحضرت از راهى بيايد كه شيعيانش كمتر باشند و از ناراحتى امام آگاه نشوند) تا آنكهبمرو رسيد.
ماءمون به حضرت عرضه داشت كه امر خلافت را به عهده گيرد، ولى امام رضا عليهالسلام خوددارى فرمود: ماءمون گفت : پس بايد ولايت عهدى را بپذيرد، امام فرمود: مىپذيرم با شروطى كه از تو مى خواهم ، ماءمون گفت : هر چه خواهى بخواه ، امام رضاعليه السلام نوشت :
((من در امر ولايت عهدى وارد مى شوم ، بشرط آنكه امر و نهى نكنم و فتوى حكم ندهم ونصب و عزل ننمايم و هيچ امرى را كه پا برخاست دگرگونش نسازم و از همه اين امور مرامعاف دارى )) ماءمون همه آن شروط را پذيرفت .
ياسر خادم گويد: چون عيد (قربان ) فرا رسيد ماءمون بسوى امام رضا عليه السلام كسفرستاد و درخواست كرد، آن حضرت براى عيد حاضر شود و نماز گزارد و خطبهبخواند. امام رضا عليه السلام پيغام داد شروطى را كه ميان من و تو در پذيرفتن امرولايت عهدى بود، خودت مى دانى ، (بنابراين بود كه من از اينگونه امور معاف باشم )ماءمون پيغام داد كه من مى خواهم با اين عمل دل مردم آرامش يابد و فضيلت شما را بشناسد،سپس بارها آن حضرت به او جواب رد مى داد و او پافشارى مى كرد تا آنكه حضرتفرمود: يا امير المومنين ! اگر مرا از اين امر معاف دارى ، خوشتر دارم و اگر معاف نكنى ،همچنانكه پيغمبر و اميرالمومنين عليهما السلام (براى نماز عيد) بيرون مى شدند، بيرونمى شوم ، ماءمون گفت : هر گونه خواهى بيرون شو، و دستور داد سرداران و تمام مردمصبح زود در خانه امام رضا عليه السلام حاضر باشند.
ياسر خادم گويد: مردان و زنان و كودكان در ميان راه و پشت بامها بر سر راه امام رضاعليه السلام نشستند، و سرداران و لشكريان در خانه آن حضرت گرد آمدند، چونخورشيد طلوع كرد، امام عليه السلام غسل نمود و عمامه سفيدى كه از پنبه بود، بسرگذارد، يكسرش را روى سينه و سر ديگر را ميانه دو شانه انداخت و دامن بكمر زد و بهمهپيروانش ‍ دستور داد چنان كنند.
آنگاه عصاى پيكان دارى بدست گرفت و بيرون آمد، ما در جلوش ‍ بوديم و او پا برهنهبود و پيراهن خود را هم تا نصف ساق بكمر زده بود و لباسهاى ديگرش را هم بكمر زدهبود، چون حركت كرد و ما هم پيشاپيش حركت كرديم ، سر بسوى آسمان بلند كرد و چهارتكبير گفت ، كه ما پنداشتيم آسمان و ديوارها با او هم آواز بودند، سرداران و مردم آماده وسلاح پوشيده و بهترين زينت را نموده ، دم در ايستاده بودند، چون ما با آن صورت و هيئتبر آنها در آمديم و سپس امام رضا عليه السلام در آمد و نزد در ايستاد فرمود: ((اللهاكبر، الله اكبر، الله اكبر، (الله اكبر) على ماهدانا، الله اكبر على مارزقنا من بهيمة الانعام، و الحمدلله على ما ابلانا)) ما هم صدا مى كشيديم و مى گفتيم .
ياسر گويد: شهر مرو از گريه و ناله و فرياد بلرزه در آمد، سرداران چون امام رضاعليه السلام را پا برهنه ديدند، از مركبهاى خود فرود آمدند و كفشهاى خود را بكنارگذاشتند، حضرت پياده راه مى رفت و در سر هر ده قدم مى ايستاد و سه تكبير مى فرمود.
ياسر گويد: ما خيال مى كرديم كه آسمان و زمين و كوه با او هم آواز گشته و شهر مرويكپارچه گريه و شيون بود، خبر بماءمون رسيد،فضل بن سهل ذوالرياستين به او گفت : يا اميرالمومنين ؟ اگر امام رضا با اين وضعبمصلى (محل نماز عيد) رسد، مردم فريفته او شوند، صلاح اين است كه از او بخواهىبرگردد ماءمون بسوى حضرت كس فرستاد و درخواست برگشتن كرد، امام رضا عليهالسلام كفش خود را طلبيد و سوار شد و مراجعت فرمود.

ياسر خادم گويد: چون ماءمون از خراسان بعزم بغداد بيرون رفت وفضل ذوالرياستين هم بيرون رفت ، ما نيز همراه امام رضا عليه السلام بيرون شديم ، دريكى از منازل نامه ئى براى فضل بن سهل از برادرش حسن بنسهل آمد كه : من از روى حساب نجوم بتويل سال نگريستم و ديدم تو در روز چهارشنبهفلان ماه حرارت آهن و آتش مى چشى ، عقيده دارم كه تو در آنروز با اميرالمومنين و امام رضاعليه السلام بحمام روى و حجامت كنى و روى دستت خون بريزى تا نحوست آن از تو دورگردد. و در اين باره بماءمون هم نامه ئى نوشت و از او خواست كه از امام رضا هم اينتقاضا را بكند.
ماءمون به حضرت نامه ئى نوشت و درخواست كرد، حضرت در پاسخ او نوشت : من فردابحمام نمى روم و عقيده ندارم تو و فضل هم بحمام رويد، ماءمون دو مرتبه ديگر بهحضرت نامه نوشت ، امام رضا عليه السلام به او نوشت : يا اميرالمومنين من فردا حمامنمى روم ، زيرا ديشب پيغمبر صلى الله عليه و آله را در خواب ديدم به من فرمود: اىعلى ؛ حمام نرو و من عقيده ندارم كه تو و فضل هم فردا بحمام رويد، ماءمون به حضرتنوشت شما راست مى گوئى و پيغمبر صلى الله و عليه و آله هم راست فرموده : من فرداحمام نمى روم و فضل خود بهتر داند.
ياسر گويد: چون خورشيد غروب كرد و داخل شب شديم ، امام رضا عليه السلام بمافرمود: بگوئيد ((ما از شر آنچه در اين شب فرود مى آيد بخدا پناه مى بريم )) ماپيوسته اين سخن را مى گفتيم ، تا چون امام رضا عليه السلام نماز صبح را گزارد، بهمن فرمود: برو پشت بام گوش بده ببين چيزى ميشنوى ؟ چون بر بام بر آمدم ، صداىشيونى شنيدم كه بالا گرفت و بسيار شد (شيون و فريادى شنيدم كه كم كم بالاگرفت ) ناگاه ماءمون را ديدم از درى كه ميانمنزل او و منزل امام رضا عليه السلام بود، در آمد و مى گفت : خدا ترا دربارهفضل اجر دهد، او (پند شما را) نپذيرفته بحمام رفت و گروهى بر سر او ريخته ، باشمشير او را كشته اند و سه تن از آنها دستگير شده اند كه يكى از آنها پسر خالهفضل ابن ذى القلمين است .
ياسر گويد: سربازان و افسران و هواخواهانفضل در خانه ماءمون انجمن كردند و مى گفتند: اين مرد يعنى ماءمون او را غافلگير كرده وكشته است و ما بايد از او خونخواهى كنيم ، و آتش آورده بودند تا خانه او رابسوزانندماءمون بامام رضا عليه السلام عرض كرد: آقاى من ! اگر صلاح مى دانيدبسوى اين مردم رويد و متفرقشان كنيد.
ياسر گويد: امام رضا عليه السلام سوار شد و به من فرمود سوار شو، من سوار شدم وچون از در خانه بيرون شديم حضرت مردم را ديد كه فشار مى آورند، پس با دست خوداشاره كرد: پراكنده شويد، پراكنده شويد.
ياسر گويد: بخدا آن مردم چنان روى به بازگشت گذاشتند كه بالاى يكديگر مىافتادند، و بهر كس اشاره فرمود، دويد و برفت .