على بن اسباط گويد: امام جواد عليه السلام بطرف من مى آمد و من بسر و پاى آن حضرتمى نگريستم تا اندامش را براى رفقاى خود در مصر وصف كنم ، من در اين فكر بودم كهآن حضرت بنشست و فرمود:
اى على ! همانا خدا درباره امامت حجت آورده ، چنانكه درباره نبوت آورده و فرموده : ((دركودكى به او حكمت (داورى ) داديم 13 سوره 19 )) و باز فرموده : ((چون به نيرومندىرسيد)) ((و چهل ساله شد)) پس رواست كه در كودكى بامام حكمت (داورى ) داده شودچنانكه رواست در سن چهل سالگى به او عطا شود (بحديث 992 رجوع شود).

محمد بن ريان گويد: ماءمون براى امام جواد عليه السلام هر نيرنگى كه داشت بكار برد(تا شايد آن حضرت را آلوده و دنياطلب نشان دهد) ولى او را ممكن نگشت ، چون درمانده شدو خواست دخترش را براى زفاف نزد حضرت فرستد، دويست دختر از زيباترين كنيزان رابخواست و به هر يك از آنها جامى كه در آن گوهرى بود بداد تا چون حضرت بكرسىدامادى نشيند، در پيشش دارند، امام به آنها هم توجهى نفرمود.
مردى بود بنام مخارق آوازه خوان و تار زن و ضرب گير كه ريش درازى داشت . ماءمون اورا (براى اين كار) دعوت كند. او گفت : يا اميرالمؤ منين ! اگر امام جوادمشغول كارى از امور دنيا باشد من ترا درباره او كارگزارى مى كنم (چنانكه تو خواهى اورا بدنيا مشغول مى كنم ) سپس در برابر امام جواد عليه السلام نشست و عرعر خرى كردكه اءهل خانه نزدش گرد آمدند و شروع كرد با سازش مى زد و آواز مى خواند، ساعتىچنين كرد، امام جواد عليه السلام به او توجه نمى فرمود و براست و چپ هم نگاه نمىكرد، سپس سرش را بجانب او بلند كرد و فرمود: اى ريش بلند! از خدا بترس ، ناگاهساز و ضرب از دستش بيفتاد و تا وقتى كه مرد دستش ‍ كار نمى كرد.
ماءمون از حال او پرسيد: جواب داد، چون امام جواد عليه السلام بر من فرياد زد، دهشتىبه من دست داد كه هرگز از آن بهبودى نمى يابم .

داود بن قاسم جعفرى گويد: خدمت امام جواد عليه السلام رسيدم و سه نامه بى آدرس همراهمن بود كه بر من مشتبه شده بود، و اندوهگين بودم ، و حضرت يكى از آنها را برداشت وفرمود: اين نامه زياد بن شبيب است ، دومى را برداشت و فرمود: اين نامه فلانى است ، منمات و مبهوت شدم حضرت لبخندى زد.
و نيز 300 دينار به من داد و امر فرمود كه آن رانزديكى از پسر عموهايش ‍ برم وفرمود: آگاه باش كه او بتو خواهد گفت : مرا به پيشه ورى راهنمائى كن تا با اينپول از او كالائى بخرم ، تو او را راهنمائى كن . داود گويد: من دينارها را نزد او بردم ،به من گفت ، اى ابا هاشم ! مرا به پيشه ورى راهنمائى كن تا با اينپول از او كالائى بخرم ، گفتم : آرى مى كنم .
و نيز ساربانى از من تقاضا كرده بود به آن حضرت بگويم : او را نزد خود بكارىگمارد، من خدمتش رفتم تا درباره او با حضرت سخن گويم ، ديدم غذا مى خورد و جماعتىنزدش هستند، براى من ممكن نشد با او سخن گويم .
حضرت فرمود: اى ابا هاشم ! بيا بخور و پيشم غذا نهاد، آنگاه بدون آنكه من پرسش كنمفرمود: اى غلام ! ساربانى را كه ابوهاشم آورده نزد خود نگه دار.
و نيز روزى همراه آن حضرت به بستانى رفتم و عرض كردم : قربانت گردم ، منبخوردن گل آزمند و حريصم ، درباره من دعا كن و از خدا بخواه ، حضرت سكوت كرد و بعداز سه روز ديگر خودش فرمود: اى ابا هاشم ! خداگل خوردن را از تو دور كرد، ابو هاشم گويد: از آن روز چيزى نزد من مبغوض تر ازگل نبود.

محمد بن على هاشم گويد: بامداد روزى كه امام جواد عليه السلام با دختر ماءمون عروسىكرده بود خدمتش رسيدم ، و در آن شب دوائى خورده بودم كه تشنگى به من دست داده بود ومن نخستين كسى بودم كه خدمتش رسيدم ، و نمى خواستم آب طلب كنم ، امام بچهره من نگاهكرد و فرمود: بگمانم تشنه ئى ؟ عرض كردم : آرى فرمود: اى غلام ! آب را به من ده ، آنرا گرفت و آشاميد، سپس به من داد، من هم آشاميدم ، باز تشنه شدم و دوست نداشتم آببخواهم ، باز هم امام مانند بار اول عمل كرد، و چون غلام با جام آب آمد، همانخيال بار اول در دلم افتاد (كه شايد آب مسموم باشد) امام جام را گرفت و آشاميد، سپسبه من داد و تبسم فرمود.
محمد بن حمزه (كه اين روايت را از هاشمى نقل كرده ) گويد: سپس ‍ هاشمى به من گفت : منگمان مى كنم كه امام جواد چنانستكه شيعيان درباره او اعتقاد دارند (يعنى ازدل مردم آگاهست ).

على بن ابراهيم گويد: پدرم گفت : گروهى از شيعيان از شهرهاى دور آمدند و از امام جوادعليه السلام اجازه تشريف گرفتند و خدمتش ‍ رسيد و در يك مجلس 30 هزار مساءله از اوپرسيدند، حضرت به آنها جواب گفت و در آن زمان ده ساله بود.