اكسير محبت

شعرای فارسی زبان عشق را " اكسير " ناميده‏اند .
كيمياگران معتقد بودند كه در عالم ، ماده‏ای وجود دارد به نام " اكسير
" ( 1 ) يا " كيميا " كه می‏تواند ماده‏ای را به ماده ديگری تبديل كند .
قرنها به دنبال آن می‏گشتند . شعرا اين اصطلاح را استخدام كردند و گفتند آن‏
اكسير واقعی كه نيروی تبديل دارد عشق و محبت است زيرا عشق است كه‏
می‏تواند قلب ماهيت كند . عشق مطلقا

پاورقی :
1 - در برهان قاطع درباره اكسير می‏گويد : " جوهری است گدازنده و
آميزنده و كامل كننده يعنی مس را طلا می‏كند ، و ادويه مفيده فايده‏مند و
نظر مرشد كامل را نيز مجازا اكسير می‏گويند " . اتفاقا در عشق هم هر سه‏
خصوصيت هست ، هم گدازنده است و هم آميزنده و هم كامل كننده ، لكن وجه‏
شبه معروف و مشهور همين سوم است يعنی تغيير تكميلی . و لذا شعراء گاهی‏
عشق را طبيب و دوا و افلاطون و جالينوس خوانده‏اند . مولوی در ديباچه‏
مثنوی می‏گويد :

شادباش ای عشق خوش سودای ما

ای طبيب جمله علتهای ما

ای دوای نخوت و ناموس ما

ای تو افلاطون و جالينوس ما

46