بدر غلام احمد بن حسن گويد: وارد جبل شدم (قصبه ئى ميان بغداد و آذربايجان بوده ) ومعتقد به امامت (حضرت صاحب الامر عليه السلام ) نبودم ولى اولاد على را بطور كلى دوستمى داشتم ، تا آنكه يزيد بن عبدالله مرد و در زمان بيماريش وصيت كرد كه اسب سمندش ‍را با شمشير و كمربندش به مولايش (حضرت قائم عليه السلام ) بدهند. من ترسيدماگر آن اسب را به اذكوتكين (يكى از امراء ترك خلفاء عباسى ) ندهم از او به من آزارىرسد، لذا آن اسب و شمشير و كمربند را پيش خود بهفتصد دينار قيمت كردم و به هيچكساطلاع ندادم ، ناگاه از عراق نامه ئى به من رسيد كه : هفتصد دينارى كه بابت بهاى اسبو شمشير و كمر بند نزد تو است ، براى ما بفرست . (از اينحا به امامت آن حضرت معتقدشدم ).

مردى گويد: برايم پسرى متولد شد، به حضرت نامه نوشتم و اجازه خواستم او را درروز هفتم ختنه كنم . جواب رسيد: نكن ، او هم در روز هفتم يا هشتم مرد. آنگاه خبر مرگش رانوشتم . جواب آمد: ((به جاى او ديگرى و ديگرى به تو عطا شود كه اولى را احمد وبعد از او را جعفر نام خواهى گذاشت )) و چنان شد كه فرمود.
و باز عازم حج گشتم و با مردم خداحافظى كردم و آماده حركت بودم كه نامه ئى آمد: ((مااين كار را خوش نداريم ، خودت ميدانى )) من دلتنگ و اندوهگين شدم ، به حضرت نوشتمكه : من بشنيدن و فرمان بردن از شما پا بر جا ايستاده ام ولى باز ماندن از حجاندوهگينم ، بس ‍ نامه آمد: ((دلتنگ مباش ، سال آينده حج خواهى گزارد انشاءالله .
چون سال آينده شد، نامه نوشتم و اجازه خواستم ، حضرت اجازه فرمود، سپس نوشتم : منمحمد بن عباس را براى هم كجاوه بودن برگزيده ام و به ديانت وصيانت او اطمينان دارم ،جواب آمد ((اءسدى خوب رفيقى است ، اگر او مى آيد ديگرى را انتخاب مكن )) سپس ‍اسدى آمد و با او هم كجاوه شدم .

حسن بن على علوى گويد: مجروح (شيرازى ) مالى از ناحيه مقدسه نزد مرداس بن على بهامانت گذاشت ، و نزد مرداس مالى هم از تميم بن حنظله (متعلق به ناحيه مقدسه ) بود، بهمرداس نامه آمد: ((مال تميم را با آنچه شيرازى به تو سپرده بفرست .

حسن بن عيسى گويد: چون امام حسن عسكرى عليه السلام در گذشت ، مردى ازاهل مصر به مكه آمد و مالى متعلق به ناحيه همراه داشت ، در آن باره اختلاف پيدا شد،بعضى از مردم گفتند: امام عسكرى بدون فرزند مرده و جانشين او همان جعفر (كذاب ) است .برخى گفتند: او فرزند بجا گذاشته ، حسن بن عيسى مردى را كه كنيه اش ابوطالببود. همراه نامه بسامره فرستاد، او نزد جعفر آمد و از اودليل و برهان خواست جعفر گفت : اكنون حاضر نيست ، او به در خانه آمد و نامه را بهاصحاب ما داد، جواب آمد كه : خدا درباره رفيقت (حسن بن عيسى ) به تو اجر دهد، او مرد ونسبت به مالى كه همراه داشت ، بمرد امينى وصيت كرد كه هر گونه لازمست (دوست دارد)رفتار كند، و از نامه او جواب داده شد (چون به مكه برگشت چنان بود كه حضرتفرموده بود).

على بن محمد گويد: مردى از اهل آبة مالى آورده بود كه (به ناحيه مقدسه ) رساند و يكشمشير را در آية فراموش كرده بود. آنچه همراه داشت رسانيد، حضرت به او نوشت : ازشمشيرى كه فراموش كردى چه خبر؟.

حسن بن خفيف از پدرش نقل كند كه (حضرت قائم عليه السلام ) خدمتگزارانى به مدينهفرستاد (شايد غلامان خود حضرت بوده اند و براى خدمت مسجد و ضريح اعزام شده اند) وهمراه آنان دو خادم بودند (كه غلام نبودند، بلكه اجير شده بودند) حضرت بخيف هم نامهنوشت كه با آنها حركت كند، چون به كوفه رسيدند، يكى از آن دو خادم شرابى مستكننده آشاميد، از كوفه بيرون نرفته بودند كه از سامره نامه آمد: خادمى كه شرابآشاميده برگردانيده و از خدمت معزول شود.

احمد بن حسن گويد: يزيد بن عبدالله چارپائى را بر شمشير و مالى (براى ناحيهمقدسه ) وصيت كرد، سپس بهاى چارپا و غير آن را فرستاد و شمشير را نفرستاد (نهخودش را و نه بهايش را) نامه آمد كه : همراه آنچه فرستاديد، شمشيرى بود كه به مانرسيد يا بعبارتى نظير اين .

محمد بن على بن شاذان نيشابورى گويد: پانصد درهمى كه 20 درهمش ‍ كم بود (از سهمامام ) نزد من جمع شد، مرا ناگوار بود كه 500 درهمى كه 20 درهمش كمست بفرستم ، لذا20 درهم از مال خودم روى آن گذاشتم و نزد اسدى فرستادم و ننوشتم چقدر از خودمگذاشته ام ، نامه آمد كه : پانصد درهم رسيد 20 درهمش از آن تو است .

حسين بن اءشعرى گويد: نامه هاى امام حسن عسكرى عليه السلام درباره اجرا امور بجنيدكشنده فارس و ابوالحسن و ديگران مى آمد، چون حضرت در گذشت ، دستور اجراء اموربراى ابوالحسن و رفيقش ‍ از جانب حضرت صاحب عليه السلام تجديد شد، ولى دربارهجنيد چيزى صادر نگشت ، من از آن جهت اندوهگين شدم ، سپس خبر مرگ جنيد آمد.
توضيح - فارس همان پسر حاتم بن ماهويه قزوينى است كه غالى مذهب و از كذابينمشهور و بدعت گزار بوده است . و روايت شده كه امام هادى عليه السلام دستورقتل او را صادر فرمود و او را مهدورالدم دانست و براى كشنده او بهشت را ضمانت كرد، جنيدبر او دست يافت و او را بكشت .

محمد بن صالح گويد: كنيزى داشتم كه از او خوشم مى آيد، به حضرت نامه نوشتم ودر امر باردار ساختن او مشورت كردم . جواب آمد: ((باردارش ساز، خدا هر چه خواهد مىكند)) با او نزديكى كردم و آبستن شد، سپس بچه را سقط كرد و خودش هم مرد.

على بن محمد گويد: ابن عجمى ثلث دارائى خود را براى ناحيه قرار داد و سند آن را همنوشت ولى پيش از آنكه آن ثلث را خارج كند، مالى به پسرش ابى مقدام داد كه كسى ازآن آگاه نبود، به او نامه رسيد: مالى كه براى ابى مقدام كنار گذاشتى چه شد؟.

على بن زياد صيمرى به حضرت نامه نوشت و تقاضاى كفنى كرد، حضرت به او نوشتتو در سال 80 بآن احتياج پيدا مى كنى ، سپس او درسال 80 مرد و حضرت چند روز پيش از وفاتش براى او كفنى فرستاد.

محمد بن هارون گويد: پانصد دينار از ناحيه (بابت سهم امام ) بعهده من بود، و من دستتنگ و ناراحت بودم ، با خود گفتم : من دكانهائى دارم كه آنها را به 530 دينار خريده ام .بجاى 500 دينار ناحيه مى گذارم و اين مطلب را بزبان نياورم ، حضرت به محمد بنجعفر نوشت : دكانها را از محمد بن هارون بگير به جاى 500 دينارى كه از او مى خواهيم .

على بن محمد گويد: جعفر (كذاب ) در ميان بردگانى كه فروخت ، دخترى را كه از اولادجعفر بن ابيطالب بود و در خانه امام عسكرى عليه السلام تربيت مى شد، بفروخت ، يكىاز علويين كسى را نزد مشترى فرستاد و او را از موضوع آن دختر آگاه ساخت ، مشترى گفت: من او را با رضايت خود پس مى دهم ، بشرط اينكه از بهائى كه داده ام چيزى كم نشود، اورا بگير و برو، مرد علوى برفت و خبر را باطلاعاهل ناحيه رسانيد، اهل ناحيه 41 دينار نزد مشترى فرستادند و دستور دادند كه آن دختر رابه صاحب خودش بر گرداند.