محمد بن سنان گويد: محمد بن على (امام جواد عليه السلام ) درگذشت در حالى كه 25سال و 3 ماه و 12 روز داشت ، و وفاتش در روز سه شنبه ششم ذيحجهسال 220 بود، پس از پدرش 19 سال و 25 روز كمتر زندگى كرد.

آن حضرت در نيمه ذيحجه سال 212 متولد شد و و به روايتى تولدش ‍ در ماه رجبسال 214 بوده و در 26 جمادى الاخر سال 254 در گذشت و به روايتى در ماه رجبسال 254 وفات نمود، سنش به روايت اول 40سال و 6 ماه و به روايت ديگر از نظر تولد 40سال بوده است ، متوكل عباسى آن حضرت را همراه يحيى بن هرثمه بن اعين از مدينه بهسامرا آورد و در آنجا وفات نمود و در خانه خود مدفون گشت . مادرش ‍ ام ولد و نامشسمانه بود.
خيران اسباطى گويد: در مدينه خدمت حضرت ابوالحسن (امام دهم ) عليه السلام رسيدم ،به من فرمود: از واثق چه خبر دارى ؟ عرض كردم : قربانت ، وقتى از او جدا شدم باعافيت بود، من از همه مردم ديدارم به او نزديكتر است ، زيرا ده روز پيش او را ديده ام (وكسى در مدينه نيست كه او را بعد از من ديده باشد) فرمود:اهل مدينه مى گويند: او مرده است ، چون به من فرمود: مردم مى گويند (و شخص معينى رانام نبرد) دانستم مطلب همانست (واثق مرده است و حضرت به علم غيب دانسته و توريه مىفرمايد) سپس فرمود: جعفر (متوكل عباسى ) چه كرد؟ عرض ‍ كردم : از او جدا شدم در حالىكه در زندان بود و حالش از همه مردم بدتر بود، فرمود: او فرمانروا شد. ابن زيات(وزير واثق ) چه كرد؟ عرض ‍ كردم : قربانت ، مردم با او بودند و فرمان زمان او بود،فرمود: اين پيشرفت برايش نامبارك بود، پس اندكى سكوت نمود، آنگاه فرمود: مقدراتو احكام خدا ناچار بايد جارى شود، اى خيران ! واثق در گذشت ومتوكل بجاى او نشست و ابن زيات هم كشته شد، عرض كردم : قربانت ، چه وقت ؟ فرمود:شش روز پس از بيرون آمدن تو (از سامرا، يعنى 4 روز پيش ).

صالح بن سعيد گويد: خدمت امام هادى عليه السلام رسيدم و عرض ‍ كردم : قربانت ، درهر مرى در صدد خاموش كردن نور شما و كوتاهى در حق شما بودند، تا آنجا كه شما رادر اين سراى زشت و بدنامى كه سراى گدايان نامندمنزل دادند، فرمود: پسر سعيد؟ تو هم چنين فكر مى كنى ؟! سپس با دستش اشاره كرد وفرمود: بنگر، من نگاه كردم ، بوستانهائى ديدم سرور بخش و بوستانهائى با ميوه هاىتازه رس ، كه در آنها دخترانى نيكو و خوشبوى بود مانند مرواريد در صدف و پسر بچهگان و مرغان و آهوان و نهرهاى جوشان كه چشم خيره شد و ديده ام از كار افتاد، آنگاهفرمود: ما هر كجا باشيم اينها براى ما مهياست ، ما در سراى گدايان نيستيم .

اسحاق جلاب گويد: براى امام هادى عليه السلام گوسفندان بسيارى خريدم ، سپس مراخواست و از اصطبل منزلش بجاى وسيعى برد كه من آنجا را نمى شناختم ، و در آنجاگوسفندان را بهر كه دستور داد، تقسيم كردم ، و براى (پسرش ) ابو جعفر و مادر او وديگران دستور داد و فرستاد، آنگاه روز ترويه بود كه از حضرت اجازه گرفتم بهبغداد نزد پدرم برگردم ، به من نوشت : فردا نزد ما باش و سپس برو.
من هم بماندم و چون روز عرفه شد، نزد حضرت بودم و شب عيد قربان هم در ايوان خانهاش خوابيدم و هنگام سحر نزد من آمد و فرمود: اى اسحاق برخيز، من برخاستم و چون چشمگشودم ، خود را در خانه ام در بغداد ديدم ، خدمت پدرم رسيدم و گرد رفقايم نشستم ،بآنها گفتم : روز عرفه در سامره بودم و روز عيد به بغداد آمدم .

ابراهيم بن محمد طاهرى گويد: متوكلعباسى در اثر دمليكه در آورد بيمار شد و نزديك به مرگ رسيد، كسى هم جراءت نداشتآهنى به بدن او رساند (و زخمش را عمل كند) مادرش نذر كرد: اگر او بهبودى يافت ازدارائى خود پول بسيارى خدمت حضرت ابوالحسن على بن محمد (امام هادى عليه السلام )فرستد. فتح بن خاقان (ترك ، وزير و نويسندهمتوكل ) بمتوكل گفت : اى كاش نزد اين مرد (امام هادى عليه السلام ) مى فرستادى ، زيراحتما او راه معالجه اى كه سبب گشايش تو شود مى داند.متوكل شخصى را نزد حضرت فرستاد و او مرضش را به حضرت توضيح داد پيغامآورنده برگشت و گفت : دستور داد، درده روغن را گرفته ، يا گلاب خمير كنند و روى زخمگذارند، چون اين معالجه را به آنها خبر دادند، همگى مسخره كردند (مجلسى كسب راپشكل زير دست و پاى گوسفند هم معنى كرده ).
فتح گفت : بخدا كه او نسبت به آنچه فرموده داناتر است ، درده روغن را حاضر كردند وچنانكه فرموده بود عمل كردند و روى دمل گذاردند،متوكل را خواب ربود و آرام گرفت ، سپس سرباز كرد و هر چه داشت (از چرك و خون )بيرون آمد. مژده بهبودى او را بمادرش دادند، او ده هزار دينار نزد حضرت فرستاد و مهرخود را بر آن (كيسه پول ) بزد، متوكل چون از بستر مرض برخاست بطحائى علوى ،نزد او سخن چينى كرد كه براى امام هادى پول و اسلحه مى فرستند،متوكل بسعيد دربان گفت : شبانه بر او حمله كن ، و هر چهپول و اسلحه نزدش بود، بردار و نزد من بياور.
ابراهيم بن محمد گويد: سعيد دربان به من گفت : شبانه به منزل حضرت رفتم و با نردبانى كه همراه داشتم به پشت بام بالا رفتم ، آنگاه چون چندپله پائين آمدم ، در اثر تاريكى ندانستم چگونه بخانه راه يابم ناگاه مرا صدا زد كه! اى سعيد! همانجا باش تا برايت چراغ آورند، اندكى بعد چراغ آوردند، من پائين آمدم .حضرت را ديدم جبه و كلاهى پشمى در بر دارد و جانمازى حصيرى در برابر اوست ، يقينكردم نماز مى خواند، به من فرمود: اتاقها در اختيار تو، من وارد شدم و بررسى كردم وهيچ نيافتم . در اتاق خود حضرت ، كيسه پولى با مهر مادرمتوكل بود و كيسه سر بمهر ديگرى ، به من فرمود: جانماز را هم بازرسى كن . چون آنرا بلند كردم ، شمشيرى ساده و در غلاف ، در زير آن بود، آنها را برداشتم و نزدمتوكل رفتم ، چون نگاهش بمهر مادرش افتاد كه روى كيسهپول بود، دنبالش فرستاد، او نزد متوكل آمد.
يكى از خدمتگزاران مخصوص به من خبر داد كه مادرمتوكل به او گفت : هنگامى كه بيمار بودى و از بهبوديت نااميد گشتم ، نذر كردم ، اگرخوب شدى از مال خود ده هزار دينار خدمت او فرستم ، چون بهبودى يافتى ، پولها رانزدش فرستادم و اين هم مهر من است بر روى كيسه .متوكل كيسه ديگر را گشود، در آن هم چهار صد دينار بود، سپس كيسهپول ديگرى بآنها اضافه كرد و به من دستور داد كه همه را خدمت حضرت برم ، من كيسهها را با شمشير خدمتش بردم و عرض كردم : آقاى من ! اين ماءموريت بر من ناگوار آمد،فرمود: ((ستمگران بزودى خواهند دانست كه چه سرانجامى دارند آخر سوره 26)).

على بن محمد نوفلى گويد: محمد بن فرج به من گفت : حضرت ابوالحسن (امام هادى )عليه السلام به من نوشت : اى محمد! كارهايت را بسامان رسان و مواظب خود باش . منمشغول سامان دادن كارم بودم و نمى دانستم مقصود حضرت از آنچه به من نوشته چيست كهناگاه ماءمور آمد و مرا از مصر دست بسته حركت داد، و تمام دارائيم را توقيف كرد و 8سال در زندان بودم ، سپس نامه ئى از حضرت در زندان به من رسيد كه : اى محمد! درسمت بغداد منزل مكن . نامه را خواندم و گفتم : من در زندانم و او به من چنين مى نويسد؟! اينموضوع شگفت آور است . چيزى نگذشت كه خدا را شكر مرا رها كردند.
و محمد بن فرج به آن حضرت نامه نوشت و درباره ملكش (كه بناحق تصرف كردهبودند) سؤ ال كرد حضرت به او نوشت : بزودى بتو برمى گردانند و اگر هم بتوباز نگردد، زيانى بتو نرسد، چون محمد بن فرج بسامره حركت كرد، برايش نامه آمدكه ملك بتو برگشت ، ولى او پيش از گرفتن نامه درگذشت .
و احمد بن خضيب بن فرج نوشت و از او تقاضا كرد بسامره رود، محمد به عنوان مشورتمطلب را به امام هادى عليه السلام نوشت ، حضرت به او نوشت : برو، زيرا گشايش وخلاصى تو در آنست انشاءاللّه تعالى .
او برفت و پس از اندكى در گذشت .