4 امام صادق عليه السلام فرمود: چون شبى رسيد كه على بن الحسين عليهما السلام درآن وعده (در گذشت دارفانى را) داشت ، به محمد عليه السلام فرمود: پسر جانم ! برايمآب وضوئى بياور، من برخاستم و آب وضوئى برايش آوردم فرمود: اين را نمى خواهم ،زيرا در آن مرداريست ، من رفتم و چراغ آوردم ، ديدم موش مرده ئى در آن افتاده است ، آبوضوى ديگرى برايش آوردم ، فرمود: پسر جان ! اين همان شبى است كه مرا وعده داده اندو سفارش كرد كه براى شترش اصطبلى ساخته شود و علوفه اش آماده شود سپس خودم درآنجايش بردم ، چيزى نگذشت كه شتر بيرون آمد و بر سر قبر رفت و گردن روى آننهاد و ناله كرد و ديدگانش پر از اشك شد.
نزد محمد بن على (امام باقر عليه السلام ) آمدند و گفتند: شتر ازاصطبل خارج شده است ، حضرت نزدش آمد و فرمود: اكنون خاموش باش و برخيز باركالله بتو، شتر برنخاست ، و آن شترى بود كه على ابن الحسين عليهما السلام در سفرمكه بر آن سوار مى شد و تازيانه را بر پالانش ‍ مى بست ولى او را نمى زد تا بهمدينه مى رسيد، و نيز على بن الحسين عليهما السلام در شبهاى تار بيرون مى آمد وانبارى را كه در آن كيسه هاى درهم و دينار بود بدوش مى گرفت و خانه به خانه در مىزد و هر كس ‍ بيرون مى آمد باو عطا مى كرد، چون آن حضرت وفات كرد و به مردم آن عطانرسيد، دانستند كه على بن الحسين عليه السلام آن كار مى كرده است .

5 حضرت ابوالحسن عليه السلام فرمود: چون وفات على بن الحسين عليهما السلام فرارسيد، بيهوش شد، و سپس ديده باز كرد و سوره اذا وقعت الواقعه و انا فتحنا را قرائتكرد و فرمود: ((سپاس خدا را كه وعده خود را با ما وفا كرد و زمين را به ارث ما داد كهدر بهشت ، هر جا خواهيم جا گيريم ، چه نيك است پاداشاهل عمل 74 سوره 39 )) و همان ساعت قبض روح شد و چيز ديگرى نفرمود.

6 امام صادق عليه السلام فرمود: على بن الحسين عليهما السلام در 57 سالگىبسال 95 هجرى وفات يافت ، و بعد از حسين عليه السلام 35سال زندگى كرد.

حضرت ابجعفر (امام باقر) عليه السلام در سال 57 متولد شد وبسال 114 درگذشت و 57 سال داشت و در بقيع مدينه پهلوى قبر پدرش ‍ على بنالحسين علهماالسلام مدفون گشت و مادرش ام عبداللّه دختر حسن بن على بن ابيطالب استعليهماالسلام و على ذريتهم الهادية .
امام باقر عليه السلام فرمود: مادرم زير ديوارى نشسته بود كه ناگاه شكاف خورد وصداى ريزش سختى بگوش رسيد، مادرم با دست اشاره كرد و گفت : نه ، بحق مصطفى ،خدا بتو اجازه فرود آمدن ندهد، ديوار در هوا معلق ، ايستاد تا مادرم از آنجا گذشت ، سپسپدرم صد دينار از جانب او صدقه داد.
ابو الصباح گويد: روزى امام صادق عليه السلام از مادر پدرش ياد كرد و گفت : اوصديقه (بسيار راستگو، بود و در خاندان امام حسن عليه السلام زنى چون او ديده نشد.

امام صادق عليه السلام فرمود: جابر بن عبداللّه انصارى آخرين كس از اصحاب پيغمبرصلى للّه عليه و آله بود كه زنده مانده بود و او مردى بود كه تنها بما اهلبيت متوجهبود، در مسجد پيغمبر مى نشست و عمامه سياهى دور سر مى بست و فرياد مى زد: يا باقرالعلم ، يا باقر العلم ! اهل مدينه مى گفتند جابر هذيان مى گويد، مى گفت : نه بخدا منهذيان نمى گويم ، بلكه من از پيغمبر صلى للّه عليه و آله شنيدم مى فرمود: توبمردى از خاندان من مى رسى كه همنام و هم شمائل من است و علم را مى شكافد و توضيح وتشريح مى كند، اين است سبب آنچه مى گويم .
راوى گويد: روزى جابر از يكى از كوچه هاى مدينه كه در آن مكتب خانه ئى بود مىگذشت و محمد بن على عليه السلام (براى كارى ) آنجا بود (زيرا در هيچ روايت وتاريخى نرسيده كه امام براى دانش آموزى بمكتب رود) چون جابر نگاهش باو افتاد، گفت: اى پسر پيش بيا، آمد، سپس گفت : بر گرد، او برگشت ، جابر گفت : سوگند بآنكهجانم در دست اوست كه شمائل اين پسر شمائل پيغمبر است ، اى پسر اسم تو چيست ؟ گفتاسمم محمد بن على بن الحسين است ، جابر بسويش رفت و سرش را بوسيد و مى گفت :پدر و مادرم بقربانت ، پدرت رسولخدا صلى للّه عليه و آله سلامت مى رساند و چنين مىگفت .
محمد بن على بن الحسين هراسان بسوى پدر آمد و گزارش را بيان كرد، زين العابدينعليه السلام فرمود: پسر جان ، راستى جابر چنين كارى كرد؟ گفت آرى ، فرمود: پسرجان در خانه بنشين (زيرا او برخلاف تقيه رفتار كرد، چون دشمنان و مخالفين تراخواهند شناخت و منزلت و كرامت ترا نزد خدا و پيغمبر خواهند دانست ، و بر تو حسد خواهندبرد) سپس جابر در هر بامداد و پسين خدمتش مى رفت ،اءهل مدينه مى گفتند، شگفتا از جابر كه در هر بامداد و پسين نزد اين كودك مى رود، درصورتى كه او آخرين كس از اصحاب رسولخدا صلى للّه عليه و آله است ! چيزى نگذشتكه على بن الحسين عليه السلام درگشت . آنگاه محمد بن على باحترام مجالست جابر باپيغمبر صلى للّه عليه و آله نزدش مى رفت و مى نشست و از خداى تبارك و تعالى براىآنها حديث مى كرد، اهل مدينه گفتند: ما جسورتر از اين را نديده ايم (زيرا با اين كودكى ازجانب خدا حديث مى گويد) چون ديد چنين مى گويند، از پيغمبر صلى للّه عليه و آله حديثگفت ، اهل مدينه گفتند: ما دروغگوتر از اين مرد را هرگز نديده ايم ، از كسى بما حديث مىكند كه او را نديده است ، چون ديد چنين مى گويند از جابر بن عبداللّه حديثشان گفت ،آنگاه تصديقش كردند، در صورتى كه جابر خدمت او مى آمد و از او دانش مى آموخت .

ابو بصير گويد: خدمت امام باقر عليه السلام رسيدم و عرضكردم : شما وارث انبياءبود و هر چه آنها مى دانستند مى دانست ؟ فرمود: آرى ، عرضكردم شما مى توانيد مرده رازنده كنيد و كور مادرزاد وپيس را معالجه كنيد؟ فرمود: آرى باذن خدا. سپس فرمود: ابامحمد! پيش بيا. من نزديكش رفتم ، آن حضرت دست بچهره و ديده من ماليد كه من خورشيد وآسمان و زمين و خانه ها و هر چه در شهر بود ديدم ، آنگاه بمن فرمود: مى خواهى كهاينچنين باشى و در روز قيامت در سود و زيان با مردم شريك باشى ، يا آنكهبحال اول برگردى و يكسر به بهشت روى ؟ گفتم : مى خواهم چنانكه بودم بر گردم ،باز دست بچشم من كشيد و بحال اول برگشتم . سپس من اين حديث را بابن ابى عمير گفتم، او گفت : من گواهى دهم كه اين موضوع درست است ، چنانكه روز روشن درست است .