در عرف امروز " مداهنه " به كار برده می‏شود .
ادهان يعنی روغن مالی ، در اصطلاح امروز فارسی زبانان ، " شيره مالی "
يا " ماست مالی " گفته می‏شود . اين تعبير معمولا در موردی به كار برده‏
می‏شود كه يك امری به جای اينكه به طور جدی اجرا شود ، به صورتسازی بدون‏
حفظ محتويات قناعت می‏شود . قرآن می‏فرمايد كه كفار دوست دارند كه تو
اهل مداهنه می‏بودی تا مداهنه می‏كردند ، مثلا صورت توحيد ، صورت برادری و
برابری ، صورت ممنوعيت ربا محفوظ می‏بود ، اما حقيقت و محتوا ، نه .
خلاصه اينكه دوست داشتند تو اهل مصانعه بودی ، و نيستی . پس سمبل كردن ،
به صورتسازی قناعت كردن مصانعه است . گفتيم رفيق بازی ، ملاحظه دوستان ،
فرزندان ، خويشاوندان ، و مريدان را در اجراء امر خدا دخالت دادن مصانعه‏
است . داستانی از علی عليه السلام در تاريخ مسطور است كه از اين جهت‏
آموزنده است :
آنگاه كه علی عليه السلام به فرماندهی يك سپاه با سربازانش از يمن بر
می‏گشت و حله‏های يمنی همراه داشت كه متعلق به بيت المال بود ، نه خودش‏
يكی از آن حله‏ها را پوشيد و نه به يكی از سپاهيان اجازه داد در آنها
تصرف كند . يكی دو منزل نزديك مكه ( آنوقت رسول خدا برای حج به مكه‏
آمده بود ) ، خود برای گزارش زودتر به حضور رسيد و سپس برگشت كه با
سربازانش با هم وارد مكه شوند . وقتی كه به محل سربازان رسيد ، ديد آنها
آن حله‏ها را آورده و پوشيده‏اند . علی بدون هيچ ملاحظه و رو در بايستی و
مصلحت انديشی سياسی ، همه را از تن آنها كند و به

102