رگزنى نصرانى گويد: روزى هنگام نماز ظهر امام عسكرى عليه السلام مرا خواست وفرمود: اين رگرا بزن ، و رگى بدست من داد كه آنرا از رگهائى كه زده مى شود نمىشناختم ، با خود گفتم : امرى شگفت تر از اين نديده ام : به من دستور مى دهد: هنگام ظهررگ بزنم ، در صورتى كه وقت رگ زدن نيست و ديگر اينكه رگى را كه نمى شناسمبه من مى نمايد.
سپس فرمود: در همين خانه منتظر باش ، چون شب شد، مرا خواست و فرمود: خون را باز كن، باز كردم ، سپس فرمود: ببند، بستم ، فرمود: در همين خانه باش ، چون نصف شب شد،مرا خواست و فرمود: خون را باز كن ، من بيشتر از باراول در شگفت شدم ولى نخواستم از آن حضرت سؤال كنم . چون باز كردم ، خون سفيدى مانند نمك ، بيرون آمد، سپس ‍ فرمود: ببند، آن رابستم ، باز فرمود: در خانه باش ، چون صبح شد،بوكيل خرجش دستور داد 3 اشرفى به من بدهد. من گرفتم و بيرون آمدم تا نزد ابنبختيشوع نصرانى رسيدم ، داستان را به او گزارش دادم .
او گفت : بخدا من نمى فهمم تو چه مى گوئى ؟ در علم طب چنين چيزى سراغ ندارم و دركتابى هم نخوانده ام . من در اين عصر كسى را از فلان مرد فارسى داناتر بكتب نصرانيتنمى دانم ، نزد او برد من قايقى تا بصره كرايه كردم و باهواز آمدم ، از آنجا به شيرازنزد او رفتم و گزارش را براى او گفتم ، گفت چند روز به من مهلت بده ، مهلتش دادم ،سپس خواهان پاسخ نزدش رفتم ، به من گفت : امرى را كه از اين مردنقل مى كنى ، حضرت مسيح يكبار در دوران عمرش انجام داده است .

محمد بن حجر به حضرت ابى محمد عليه السلام نامه نوشت و از عبدالعريز بن دلف ويزيد بن عبداللّه شكايت كرد، امام در پاسخش ‍ نوشت : اما شر عبدالعزيز از تو بر كنارشد و اما يزيد، ترا با او نزد خدا مقامى است (براى دادخواهى ) سپس عبدالعزيز بمرد ويزيد محمد بن حجر را بكشت .

حضرت ابو محمد عليه السلام را به نحرير (كه گويا مستخدم باغ وحش ‍ بوده )سپردند (تا نزد او زندانى باشد) او بر حضرت سخت مى گرفت و اذيتش مى كرد، زنشبه او گفت : واى بر تو، از خدا بترس ، نمى دانى چه شخصى درمنزل تو است ؟ و شايستگى حضرت را براى او بيان كرد و گفت : من درباره او بر تونگرانم ، مرد گفت : او را ميان درندگان مى اندازم و همين كار را هم كرد. امام عليه السلامرا ديدند بنماز ايستاده و درندگان گرد او هستند.

احمد بن اسحاق گويد: خدمت حضرت ابى محمد عليه السلام رسيدم و درخواست كردم چيزىبنويسد كه من خطش را به بينم تا هر وقت ديدم بشناسم ، فرمود: بسيار خوب ، سپسفرمود: اى احمد! خط با قلم درشت و ريز در نظرت مختلف مى نمايد، مبادا بشك افتى(اسلوب خط را ببين نه ريز و درشتيش را) آنگاه دوات طلبيد و خط نوشت و مركب را از تهدوات بسرش مى كشيد، وقتى مى نوشت با خود گفتم : تقاضا مى كنم قلمى را كه با آنمى نويسد، به من ببخشد، چون از نوشتن فارغ شد، با من حرف مى زد و تا مدتى قلم رابا دستمالش پاك مى كرد، سپس فرمود: بگير، اى احمد! و قلم را به من داد.
گفتم : قربانت گردم ، مطلبى در دل دارم كه بخاطر آن اندوهگينم ، مى خواستم آنرا ازپدر شما بپرسم ، پيش آمد نكرد، فرمود: اى احمد! چيست آن ؟ عرض كردم : آقاى من ! ازپدران شما براى ما روايت كرده اند كه : خوابيدن پيغمبران بر پشت و خوابيدن مؤ منينبجانب راست و خوابيدن منافقين بجانب چپ و خوابيدن شياطين برو افتاده و دمر است .
فرمود: چين است . عرض كردم : آقاى من ! من هر چه كوشش مى كنم به دست راست بخوابم ،ممكن نمى شود و خوابم نمى برد، حضرت ساعتى سكوت فرمود: احمد! نزديك من بيا.نزديكش رفتم ، فرمود: دستت را زير لبانت ببر، من بردم ، آنگاه دست خود را از زير جامهاش در آورد و زير جامه من كرد و با دست راست خود به پهلوى چپ من و با دست چپ خود بهپهلوى راست من كشيد تا سه بار احمد گويد از آن زمان كه با من چنان كرد، نتوانستمبه پهلوى چپ بخوابم و ابدا بر آن پهلو خوابم نمى برد.

آن حضرت در نيمه شعبان سال 255 هجرى متولد شده است .
احمد بن محمد گويد: هنگامى كه زبيرى كشته شد، اين مكتوب از جانب امام حسن عسكرىعليه السلام بيرون آمد: ((اينست مجازات كسى كه بر خدا نسبت به اوليائش دروغ بندد،او گمان كرد كه مرا خواهد كشت و نسلم قطع مى شود، چگونه قدرت خدا را مشاهده كرد؟ وبراى او پسرى متولد شد كه او را ((م ح م د)) نام گذاشت ، و درسال 256 (به حديث 858 رجوع شود.)

ابو سعيد غانم هندى گويد: من در يكى از شهرهاى هندوستان كه بكشمير داخله((28)) معروفست بودم و رفقائى داشتم كه كرسى نشين دست راست سلطان بودند،آنها 40 مرد بودند. همگى چهار كتاب معروف : تورات ،انجيل ، زبور، صحف ابراهيم را مطالعه مى كردند، من و آنها ميان مردم قضاوت مى كرديم ومسائل دينشان را به آنها تعليم نموده ، راجع بهحلال و حرامشان فتوى مى داديم و خود سلطان و مردم ديگر، در اين امور بما رو مى آوردند،روزى نام رسول خدا را مطرح كرديم و گفتيم : اين پيغمبرى كه نامش در كتب است ، ما ازوضعش ‍ اطلاع نداريم ، لازمست در اين باره جستجو كنيم و به دنبالش برويم ، همگى راءىدادند و توافق كردند كه من بيرون روم و در جستجوى اين امر باشم ، لذا من از كشميربيرون آمدم و پول بسيارى همراه داشتم ، 12 ماه راه رفتم تا نزديككابل رسيدم ، مردمى ترك سر راه بر من گرفتند و پولم را بردند و جراحات سختى بهمن زدند و و به شهر كابلم بردند. سلطان آنجا چون گزارش مرا دانست ، بشهر بلخمفرستاد و سلطان آنجا در آن زمان ، داوود بن عباس بن ابى اسود بود، درباره من به اوخبر دادند كه : من از هندوستان بجستجوى دين بيرون آمده و زبان فارسى را آموخته ام وبا فقهاء و متكلمين مباحثه كرده ام .
داود بن عباس دنبالم فرستاد و مرا در مجلس خود احضار كرد: و دانشمندان را گرد آورد تابا من مباحثه كنند، من بآنها گفتم : من از شهر خود خارج شده ، در جستجوى پيغمبرى مىباشم كه نامش را در كتابها ديده ام . گفتند: او كيست و نامش چيست ؟ گفتم : محمد است .گفتند: او پيغمبر ماست كه تو در جستجويش هستى ، سپس شرايع او را از آنها پرسيدم ،آنها مرا آگاه ساختند.
بآنها گفتم : من مى دانم كه محمد پيغمبر است ولى نمى دانم او همين است كه شما معرفيشمى كنيد يا نه ؟ شما محل او را به من نشان دهيد تا نزدش روم و از نشانه ها و دليلهايىكه مى دانم از او بپرسم ، اگر همان كسى بود كه او را مى جويم به او ايمان آورم .گفتند: او وفات كرده است صلى الله عليه وآله . گفتم : جانشين و وصى او كيست ؟ گفتند:ابوبكر است . گفتم : اين كه كنيه او است ، نامش را بگوييد، گفتند: عبدالله ابن عثماناست و او را بقريش منسوب ساختند. گفتم : نسب پيغمبر خود محمد را برايم بگوييد، آنهانسب او را گفتند، گفتم : اين شخص ، آن كه من مى جويم نيست . آن كه من در طلبش هستم ،جانشين او برادر دينى او و پسر عموى نسبى او و شوهر دختر او و پدر فرزندان(نوادگان ) اوست ، و آن پسر را در روى زمين ، نسلى جز فرزندان مردى كه خليفه اوستنمى باشد، ناگاه همه بر من تاختند و گفتند: اى امير! اين مرد از شرك بيرون آمده وبسوى كفر رفته و خون او حلال است .
من بآنها گفتم : اى مردم ! من براى خود دينى دارم كه بآن گرويده ام و تا محكمتر از آن رانيابم از آن دست بر ندارم ، من اوصاف اين مرد را در كتابهايى كه خدا بر پيغمبرانشنازل كرده ديده ام و از كشور هندوستان و عزتى كه در آنجا داشتم بيرون آمده در جستجوىاو برآمدم ، و چون از پيغمبرى كه شما برايم ذكر نموديد تجسس كردم ، ديدم او آنپيغمبرى كه در كتابها معرفى كرده اند نيست ، از من دست برداريد.