از راهى كه آمده ئى برگرد و برو تا به مدينه محمد صلى الله عليه و آله كه آن راطيبه گويند برسى و نام آن شهر در زمان جاهليت يثرب بوده است ، سپس متوجه موضعىشو كه بقيع نام دارد، آنگاه نشانى خانه اى را كه به دارمروان معروف است بگير و درآنجا منزل كن و سه روز بمان (تا مردم ندانند كار مهم و با شتابى دارى ) سپس بپرس آنپير مرد سياه پوستى كه در خانه اش بوريا مى بافند (بر در آن خانه مى بافد) و نامبوريا در شهر آن خصف است كجاست ؟ (گويا مقصود از اين پيرمردفضل بن سوار است ) با آن پير مرد مهربانى و ملاطفت كن و به او بگو: مرا آن همنشينت كهدر گوشه خانه اى كه در آن چهار چوب كوچك است مى نشيند، نزدت فرستاده ، از اوبپرس فلان بن فلانى (موسى بن جعفر علوى عليه السلام ) كيست و پاتوغش كجاست ؟ ودر چه ساعتى آنجا مى رود؟ او وى را به تو نشان مى دهد و يا معرفى مى كند و تو ازمعرفيش او را خواهى شناخت من هم او را براى تو معرفى مى كنم .
گفتم : چون او را ديدم چه كنم ؟ گفت : از گذشته و آينده ومسائل دينى گذشتگان و باقيماندگان از او بپرس .
موسى بن جعفر عليه السلام به او فرمود: رفيقى كه ملاقاتش كردى ترا نصيحت كردهاست . رهب گفت قربانت گردم ، اسم او چه بود؟ فرمود: او متمم بن فيروز واهل فارس مى باشد و از كسانى است كه به خداى يكتاى بى شريك ايمان آورده و او را باپاكدلى و يقين پرستش نموده و چون از قوم خود ترسيده از آنها فرار كرده وپروردگارش با او حكمت بخشيده و براه مستقيمش هدايت فرموده و از پرهيزگارانش قرارداده ؟ ميان او و بندگان يا اخلاصش شناسائى برقرار ساخته و او در همهسال مكه را به عنوان حج زيارت كند و اول هر ماه عمره گزارد وبفضل و يارى خدا از منزلش كه در هند است بمكه مى آيد، خدا سپاسگزاران را اين گونهپاداش مى دهد.
آنگاه راهب مسائل بسيارى از امام پرسيد و حضرت همه را جواب فرمود، سپس از راهبمطالبى پرسيد و او هيچ پاسخى نمى دانست ، آنگاه راهب گفت : به من خبرده آن 8 حرفىكه از آسمان فرود آمد و چهار حرف آن در زمين ظاهر گشت و چهار آن در هوا بماند، آن چهارحرف كه در هوا بماند بر كه نازل شد و چه شخصى تفسيرش كند؟ فرمود: او قائمماست كه خدا بر او نازل كند و او هم تفسيرش نمايد، و آنچه بر صديقين و پيغمبران وهدايت شدگان نازل نكرده بر او نازل كند.
راهب گفت : دو حرف از آن چهار حرف را كه در زمين است به من بفرما، فرمود: هر چهار حرفرا بتو مى گويم : اما اولش : هيچ شايسته پرستشى جز خداى يكتاى بى شريك باقىنيست ، دوم محمد رسول خدا است با اخلاص سوم : ما اهلبيت او هستيم چهارم : شيعيان ما از ما وما از رسول خدا و رسول خدا از خداست بوسيله (يعنى بوسيله پيروى و فرمانبردارىشيعيان ما از دسته ما مى شوند و ما از پيغمبر و او از خدا).
راهب گفت : گواهى دهم كه شايسته پرستشى جز خدا نيست و محمد صلى الله عليه وآلهفرستاده خدا است و هر چه از جانب خدا آورده حق است و شما بر گزيدگان مخلوق خدائيد وشيعيان شما پاكيزه و جايگزين نافرمانانند و عاقبت نيك الهى از آن آنهاست و ستايش ‍مخصوص پروردگار جهانيانست .
موسى بن جعفر عليه السلام جبه خز و پيراهن قوهى (كه در قائن مى بافته اند) وروپوش و كفش و كلاهى بخواست و به او عطا فرمود! و نماز ظهر را خواند و به اوفرمود: ختنه كن ، گفت : در هفتمين روز ختنه كرده ام .

عبدالله بن مغيره گويد: موسى بن جعفر عليه السلام در منى به زنى گذشت كه مىگريست و فرزندانش هم گردش مى گريستند، زيرا گاو آنها مرده بود. حضرت نزديكآن زن رفت و فرمود: چرا گريه مى كنى اى كنيز خدا؟ زن گفت : اى بنده خدا: منفرزندانى يتيم دارم و گاوى داشتم كه زندگى من و كودكانم از آن مى گذشت ، اكنون آنگاو مرده و من و فرزندانم از همه چيز دست كوتاه و بيچاره مانده ايم .
امام فرمود: كنيز خدا! مى خواهى آن را براى تو زنده كنم ؟ به او الهام شد كه بگويد:آرى اى بنده خدا! حضرت بكنارى رفت و دو ركعت نماز گزارد و اندكى دست بلند كرد ولبهايش را تكان داد، سپس بر خاست و گاو او صدائى زد و نفهميدم با سر عصا يا پنجهپايش بود كه به آن گاو زد، گاو برخاست و راست به ايستاد. چون زن نگاهش به گاوافتاد: فريادى كشيد و گفت : به پروردگار كعبه اين مرد عيسى ابن مريم است ، حضرتميان مردم رفت و از آنجا بگذشت .

اسحاق بن عمار گويد: شنيدم موسى بن جعفر عليه السلام خبر مرگ مردى را بخود اوگفت ، من با خود گفتم : مگر او مى داند هر يك از شيعيانش كى مى ميرند؟! حضرتباقيافه اى مانند خشمگين متوجه من شد و فرمود: اى اسحاق ! رشيد هجرى علم منايا وبلايا (مرگ و مصيبات مردم ) را مى دانست ، امام كه بدانستن آن سزاوارتر است .
سپس فرمود: اى اسحاق هرچه خواهى بكن كه عمر تو گذشته و تا دوسال (و بدو سال نرسيده ) مى ميرى و برادران و خانواده ات اندكى پس از تو اختلافكلمه پيدا كنند و به يكديگر خيانت ورزند.
آنجا كه دشمن شماتتشان كند، با آنكه درد تو چنان گذشت (كه من چگونه مرگ شيعيانمرا مى دانم ).
من گفتم : من از آنچه در دلم گذشت از خدا آمرزش مى خواهم . سپس ‍ مدتى پس از اين مجلسنگذشت كه اسحاق مرد و خاندان عمار دست نياز بهاموال مردم گشودند و مفلس شدند (يعنى قرض مى كردند و نمى توانستند بپردازند).

على بن جعفر گويد: عمره رجب را گزارده و در مكه بوديم كه محمد بناسماعيل (نوه امام صادق عليه السلام كه طايفه اسماعيليه به پدر او منتسبند) نزد من آمد وگفت : عمو جان ! من خيال رفتن بغداد دارم و دوست دارم كه با عمويم ابوالحسن يعنى موسىبن جعفر عليه السلام خداحافظى كنم . دلم مى خواهد تو نيز همراه من باشى ، من با اوبطرف برادرم كه در منزل حوبه بود رهسپار شديم ، اندكى كه مغرب گذشته بود، مندر زدم ، برادرم جواب داد و در را باز كرد، و فرمود: اين كيست ؟ گفتم : على است ، فرمود:اكنون مى آيم (و براى تطهير باندرون رفت ) و او وضو راطول مى داد، من گفتم : شتاب كنيد، فرمود: شتاب مى كنم ، سپس ‍ بيامد و پارچه رنگ كردهئى بگردنش بسته بود و پائين آستانه در نشست .
على بن جعفر گويد: من به جانب او خم شدم و سرش را بوسيدم و گفتم : من براى كارىآمده ام كه اگر تصويب فرمائى از توفيق خداست و اگر غير از آن باشد، ما خطاى بسيارداريم . فرمود: چه كار است ؟ گفتم : اين برادر زاده شماست كه مى خواهد با شماخداحافظى كند و به بغداد رود، فرمود: بگو بيايد، من او را در كنارى ايستاده بود صدازدم . او نزديك آمد و سر حضرت را بوسيد و گفت : قربانت . مرا سفارشى كن (پند وموعظه بفرما) فرمود: سفارشت مى كنم كه درباره خون من از خدا بترسى ، او پاسخ داد:هر كه درباره تو بدى خواهد خدا بخودش رساند، و به بدخواه او نفرين مى كرد تا بازسرش را بوسيد و گفت : عمويم ! مرا سفارشى كن ، فرمود، ترا سفارش مى كنم كهدرباره خون من از خدا بترسى گفت : هر كه بد شما را خواهد، خدا به خودش رساند، بازسرش را بوسيد و گفت : اى عمو! مرا سفارشى كن ، فرمود: سفارشت مى كنم كه دربارهخون من از خدا بترسى ، باز او بر بدخواهش نفرين كرد و بكنارى رفت ، من سوى او رفتم.
برادرم به من فرمود: على اينجا باش ، من ايستادم ، حضرت باندرون رفت و مرا صدا زد،من نزدش رفتم كيسه اى كه صد دينار داشت برداشت ، به من داد و فرمود: به پسربرادرت بگو اين پول را در سفر كمك خرجش سازد، من آن را گرفتم و در حاشيه عبايمگذاشتم ، باز صد دينار ديگرم داد و فرمود: اين را هم به او بده ، سپس كيسه ديگرى دادو فرمود: اين را هم به او بده .
من گفتم : قربانت ، اگر بدانچه فرمودى ، از او مى ترسى ، چرا او را عليه خود كمك مىكنى ؟ فرمود هرگاه من به او بپيوندم و او از من ببرد، خدا عمرش را قطع مى كند، سپسيك مخده چرمى كه سه هزار درهم خالص داشت برگرفت و فرمود: اين را هم به او بده .
من نزد محمد رفتم ، صد دينار اول را به او دادم ، بسيارخوشحال شد و عمويش را دعا كرد، سپس كيسه دوم و سوم را دادم ، چنان خوشحالى كرد كهمن گمان كردم باز مى گردد و به بغداد نمى رود، باز سيصد درهم را به او دادم ، ولىاو راه خود پيش گرفت و نزد هارون رفت و به عنوان خلافت به او سلام كرد و گفت : منگمان نمى كردم كه در روزى زمين دو خليفه باشند، تا آنكه ديدم مردم به عمويم موسىبن جعفر، به عنوان خلافت سلام مى كنند، هارون صد هزار درهم برايش فرستاد، ولى خدااو را به بيمارى ذبحه (خنازير و خناق ) مبتلا كرد كه نتوانست به يك درهمش نگاه كند ودست رساند.