موسى بن جعفر عليه السلام فرمود: اما مادر مريم نامش مرثا بود كه در لغت عربى وهيبةمى باشد و اما روزى كه مريم باردار گشت روز جمعه هنگام ظهر بود و آن روزى بود كهروح الامين (جبرئيل ) از آسمان فرود آمد، و براى مسلمين عيدى مهمتر از آن نيست . خداى تباركو تعالى و محمد صلى للّه عليه و آله آن روز را بزرگ دانسته و دستور داده كه عيدشقرار دهند و آن روز جمعه است و اما روزى كه مريم زائيد سه شنبه بود، در چهار ساعت ونيم از روز بر آمده .
سپس فرمود: نهرى را كه مريم عيسى را در كنار آن زائيد مى دانى كدام نهر بود؟ نه ،فرمود: آن نهر فراتست كه درختان انگور و خرما در كنار آنست و هيچ نهرى از لحاظدرختان انگور و خرما با فرات برابر نيست . و اما روزى كه زبان مريم بسته شد وقيدوس (پادشاه يهود آن زمان ) فرزندان و پيروان خود را طلبيد تا او را يارى كنند وآل عمران را بيرون برد تا به مريم بنگرند، و آنها آنچه را خدا در كتاب تو(انجيل ) و كتاب ما (قرآن ) بيان كرده ، گفتند، فهميده ئى ؟ گفت : آرى ، همين امروز خواندهام فرمود: بنابراين از اين مجلس برنخيزى تا خدا ترا هدايت كند.
نصرانى گفت : اسم مادر من بلغت سريانى و عربى چيست ؟ حضرت فرمود: اسم مادر توبلغت سريانى عنقالية است و اسم مادر پدرت عنقورة بوده است . و اما اسم مادرت بلغتعربى هومية است و نام پدرت عبدالمسيح است و بلغت عربى عبداللّه مى شود، زيرا مسيح راعبدى نيست ، عرض كرد: راست گفتى و احسان كردى (كه آنچه را هم نپرسيدم جواب گفتى).
اسم جدم چيست ؟ فرمود: اسم جدت جبرئيل بود و من او را در اين مجلس عبدالرحمن ناميدم .
نصرانى گفت : ولى او مسلمان بود، موسى بن جعفر عليه السلام فرمود: آرى و شهيد همگرديد، زيرا لشكرى از اهل شام ناگهان به منزلش ‍ ريختند و او را كشتند.
نصرانى گفت : نام من پيش از آنكه كنيه خود را تعيين كنم چه بود؟ فرمود: نام توعبدالصليب بود، عرض كرد: شما چه نامى به من مى دهى ؟ فرمود: من ترا عبداللّه نام مىگذارم .
نصرانى گفت : من هم ايمان بخداى بزرگ آوردم و گواهى دهم كه شايسته پرستشى جزخداى يگانه بى شريك نيست و او يكتا و مورد نياز مخلوقست ، او نه چنانست كه نصارىوصفش كنند (كه مسيح را پسر يا شريك يا متحد با او دانند) و نه چنانست كه يهودمعرفيش نمايند (تكه جسمش دانند و عزيز را پسرش خوانند) و هيچ گونه شركى نسبتبه وى راه ندارد و گواهى دهم كه محمد بنده و فرستاده اوست ، كه او را بحق فرستادهاست و او حق را براى اهلش آشكار ساخت و اهلباطل در كورى و گمراهى بماندند، و او فرستاده خدا بود بسوى تمام مردم از سرخپوست و سياه پوست و همه نسبت به او يكسان بودند، گروهى بينا شدند و هدايت يافتندو اهل باطل در كورى بماندند و آنچه ادعا مى كردند، از دست بدادند و گواهى دهم كه ولىو جانشين او حكمت وى را بيان كرد و پيغمبران پيش از او بحكمتكامل و رسا گويا بودند و در فرمانبرى خدا تشريك مساعى كردند و ازباطل و اهل باطل و پليدى و اهل پليدى دورى گزيدند و گمراهى را كنار گذاشتند و خدا همايشان را بفرمانبردارى خود يارى كرد و از گناه بازشان داشت .
ايشان اولياء خدا و ياران دين بودند، مردم را بكار خير ترغيب نموده و امر مى فرمودند، منبخردسال و بزرگسالشان و بهر كس از آنها كه ياد كردم و ياد نكردم ايمان آوردم وبخداى تبارك و تعالى كه پروردگار جهانيانست ايمان آوردم . سپس زنار و صليبطلائى را كه بگردن داشت بريد و بشكست و گفت : بفرما زكوتم را بچه مصرفىرسانم ؟ فرمود: در اينجا برادرى دارى كه هم كيش تو است و از قوم خودت از قبيله قيسبن ثعلبه مى باشد، و او هم مانند تو در نعمت (اسلام ) است ، با يكديگر مواسات وهمسايگى كنيد و من از حق اسلامى شما دريغ نخواهم كرد.
او گفت : اصلحك الله بخدا كه من ثروتمندم و درمحل خود 300 اسب نر و ماده و هزار شتر دارم و حق شما درمال من بيش از حق من است بگردن شما. امام فرمود: تو آزاده شده خدا و رسولش هستى و نسبو نژاد بحال خود باقيست .
سپس او مسلمانى نيكو شد و از قبيله بنى فهر زنى گرفت و امام كاظم عليه السلام ازصدقه على بن ابيطالب 50 دينار مهرش داد و براى او نوكر گرفت و منزلش داد و درآنجا بود تا امام كاظم عليه السلام را از مدينه بيرون بردند و او 28 شب پس از بيرونبردن حضرت در گذشت .

يعقوب بن جعفر گويد: خدمت موسى بن جعفر عليه السلام بودم كه مرد و زن راهبى ازاهل نجران يمن ، خدمتش آمدند. فضل بن سوار براى آنها اجازه رسيدن خدمت امام را گرفت .امام فرمود: فردا آنها را نزد چاه ام الخير بياور،فضل گويد: فردا ما آنجا حاضر شديم ، ديديم آن قوم هم آمده اند امام دستور دادحصيرهاى ليف خرمائى انداختند، و خود نشست و مردم هم نشستند.
ابتدا زن راهب مسائل بسيارى پرسيد كه امام عليه السلام همگى را پاسخ داد، سپس آنحضرت چيزهائى از او پرسيد كه پاسخ هيچ يك از آنها را نتوانست بگويد. آن زن اسلامآورد. آنگاه مرد راهب پيش آمد و سؤ ال مى كرد و امام همه را جواب مى فرمود.
مرد راهب گفت : من در دين خود نيرومند و توانايم و هيچ يك از انصارى در روى زمين بهدرجه دانش من نرسد و شنيدم و شنيدم كه مردى در هند است كه هرگاه بخواهد در يك شبانهروز به حج بيت المقدس مى آيد و به منزلش در هند برمى گردد، من پرسيدم در كدامسرزمين است ! به من گفتند: در سبذان است . مناحوال او را از كسى كه به من خبر داده بود پرسيدم . گفت : او اسمى را كه آصف همدمسليمان مى دانست و بدان وسيله تخت (بلقيس ) را از شهر سبا آورد، مى داند، و خدا وصف اورا در كتاب شما (قرآن ) و در كتابهائى كه براى ما دينداران ديگرنازل كرده بيان كرده است .
موسى بن جعفر عليه السلام فرمود: خدا را چند نامست كه (دعا كردن به وسيله آنها) برنمى گردد (و حتما مستجاب مى شود؟) گفت : آن نامها بسيار است و اما آنچه حتمى است و دعاكننده را رد نمى كند هفت نام است .
امام عليه السلام فرمود: آنچه را از آنها يادت هست به من بگو. راهب گفت : نه ، به حقخدائى كه تورات را بر موسى نازل كرد و عيسى را مايه پند گرفتن جهانيان (نسبت بهكمال قدرت خود) و آزمايش ‍ سپاسگزارى خردمندان قرار داد و محمد را بركت و رحمت ساخت وعلى عليه السلام را مايه پند و بصيرت نمود و اوصياء را ازنسل محمد مقرر داشت كه من نمى دانم و اگر مى دانستم به سخن شما محتاج نبودم و نزدشما نمى آمدم و از شما نمى پرسيدم .
امام كاظم عليه السلام فرمود: به داستان مرد هندى باز گرد. راهب گفت : من اين نامها راشنيده ام ولى حقيقت و تفسيرش را نمى دانم و نيز نمى دانم آنها كدام است و چگونه مىباشد و دعا كردن با آنها چگونه است پس براه افتادم تا به سبذان هند رسيدم و نشانىآن مرد را پرسيدم . به من گفتند: او در كوهى صومعه اى ساخته و درسال جز دو بار بيرون نيايد و ديده نشود و هنديان عقيده دارند كه خدا براى او در صومعهاش ‍ چشمه اى شكافته و ايجاد كرده و بدون شخم و بذرافشانى براى او كاشته شودمحصول دهد. من در خانه او رفتم و سه روز آنجا بودم ، نه در را كوبيدم و نه دستى بهآن زدم ، روز چهارم خدا در را گشود، زيرا گاوى كه هيزم بار داشت و پستانش از بسيارىشير كشيده مى شد و نزديك بود جارى شود، بيامد و در را فشار داد، در باز شد و من پشتسرش وارد شدم ، آن مرد را ديدم ايستاده به آسمان مى نگرد و مى گريد به زمين مىنگرد و مى گريد، به كوهها مى نگرد و مى گريد.
گفتم : سبحان الله !! چه اندازه نظير تو در اين روزگار كميابست ؟! او گفت : به خدا كهمن جز يكى از حسنات و نيكى هاى مردى كه او را پشت سرت گذاشتى (موسى بن جعفرعليه السلام ) نيستم .
گفتم : به من خبر داده اند كه تو يكى از اسماء خدا را مى دانى كه به وسيله آن در يكشبانه روز به بيت المقدس مى روى و به منزلت بر مى گردى ، گفت : بيت المقدس رامى شناسى ؟.
گفتم : من غير از بيت المقدس كه در شام است نمى شناسم گفت : مقصود آن بيت المقدس نيستبلكه آن خانه مقدسى است كه خانه آل محمد است .
گفتم : من تا امروز هر چه شنيده ام همان بيت المقدس بوده ، گفت : آن جاى محرابهاىپيغمبران است و آن را حظيرة المحاريب ((جايگاه محرابها)) مى گفتند تا آنكه زمانفاصله ميان محمد و عيسى صلى اللّه عليه و آله رسيد و بلا به مشركين نزديك شد و كيفرو سختى بخانه هاى شياطين در آمد و آنها آن نامها را تغيير وتبديل دادند و جابجا كردند و همين است معنى قول خداى تبارك و تعالى كه بطن آيهدرباره آل محمد و ظاهرش يك مثلى است ((25)) ((آنها جز نامهائى نيست كه شما وپدرانتان نام گذارى كرده ايد و خدا براى آن هيچدليل و آيه ئى نازل نكرده است 23 سوره 53 )).
گفتم : من از شهرى دور نزد تو آمده ام و درياها پيموده و متعرض غم و اندوه و ترسهاگشته و در صبح و شام از همه چيز نوميد و تنها به رسيدن به اين حاجت ، اميدوار بوده ام، گفت : من عقيده دارم زمانى كه مادرت به تو بار دار گشته ، فرشته ئى بزرگوارنزدش حاضر شده و فكر مى كنم كه پدرت چون خواسته با مادرت نزديكى كندغسل نموده و با پاكى نزدش ‍ رفته است و گمان دارم كه صفر چهارم تورات را (كهبهترين اسفار آن و مشتمل بر حالات خاتم الانبياست ) هنگام شب زنده دارى خود مطالعه كردهو عاقبت بخير گشته است .