محمد بن مسلم گويد: روزى خدمت امام باقر عليه السلام بودم كه يك جفت قمرى آمدند وروى ديوار نشسته طبق مرسوم خود بانگ مى كردند، و امام باقر عليه السلام ساعتى بهآنها پاسخ مى گفت ، سپس ‍ آماده پريدن گشتند، و چون روى ديوار ديگرى پريدند،قمرى نر يكساعت بر قمرى ماده بانگ مى كرد، سپس آماده پريدن شدند، من عرضكردم :قربانت گردم ، داستان اين پرندگان چه بود؟ فرمود: اى پسر مسلم هر پرنده و چاپارو جاندارى را كه خدا آفريده است نسبت بما شنواتر و فرمانبردارتر از انسانست ، اينقمرى بماده خود بدگمان شده و او سوگند ياد كرده بود كه نكرده است و گفته بودبداورى محمد بن على راضى هستى ؟ پس هر دو بداورى من راضى گشته و من بقمرى نرگفتم : كه نسبت بماده خود ستم كرده ئى او تصديقش كرد.

ابوبكر حضرمى گويد: چون امام باقر عليه السلام را بشام سوى هشام بن عبدالملكبردند، و بدربارش رسيد، هشام به اصحاب خود و حضار مجلس كه از بنى اميه بودند،گفت : چون ديديد من محمد ابن على را توبيخ كردم و ساكت شدم . شما يك به يك به اورو آوريد و توبيخش ‍ كنيد، سپس بحضرت اجازه ورود داد.
چون امام باقر عليه السلام وارد شد، با دست به همگان اشاره كرد و فرمود: السلامعليكم همگان را مشمول سلام خود ساخت و بنشست . چون بهشام بعنوان خلافت سلام نكرد، وبى اجازه نشست كينه و خشم او افزون گشت ، پس باو رو آورد و توبيخ مى كرد، از جملهسخنانش اين بود:
اى محمد بن على هميشه مردى از شما خاندان ميان مسلمين اختلاف انداخته و آنها را بسوى خوددعوت كرده و از روى بيخردى و كم دانشى گمان كرده كه او امامست . هر چه دلش خواستآنحضرت را توبيخ كرد، چون او خاموش شد، حاضران يكى پس از ديگرى تا نفر آخربحضرت رو آوردند و توبيخ مى كردند. چون همگى ساكت شدند، حضرت برخاست وفرمود:
اى مردم بكجا مى رويد و شيطان مى خواهد شما را بكجا اندازد؟!! (يعنى حقيقت كجا و شماكجا؟ خدا براى سعادت خود شما، پيروى كردن از ما را از شما خواسته و شما با مامخالفت و دشمنى مى كنيد!!) خدا بوسيله ما خانواده پيشينيان شما را هدايت كرد و پسينيانشما هم از بركت ما (هدايتشان ) پايان يابد (يعنى در زمان ظهور امام قائم عليه السلام )اگر شما سلطنتى شتابان و زودگذر داريد، ما سلطنتى ديررس و جاودان داريم كه بعداز سلطنت ما سلطنتى نباشد، زيرا ما اهل پايان و انجاميم ، و خداىعزوجل مى فرمايد: ((سرانجام از آن پرهيزگارانست 125 سوره 7 )).
هشام دستور داد حضرت را بزندان برند، چون بزندان رفت ، با زندانيان سخن مى گفت ،همه زندانيان از جان و دل سخنش را پذيرفته ، باودل دادند، زندانبان نزد هشام آمد و گفت : يا اميرالمؤ منين من ازاهل شام بر تو هراسانم و مى ترسم كه ترا از اين مقامعزل كنند، سپس گزارش را باو گفت .
هشام دستور داد آنحضرت و اصحابش را بر استر نشانده (توسط كاروان پست ) بمدينهبر گردانند و فرمان داد كه در بين راه بازارها را بروى آنها ببندند و از خوراك وآشاميدنى جلوگيرشان باشند (مقصودش از اين دستورها توهين و توبيخ آنحضرت بود)پس سه روز راه رفتند و هيچگونه خوراك و آشاميدنى بدست نياوردند، تا آنكه بشهرمدين (شهر شعيب پيغمبر) رسيدند، مردم در شهر را بروى آنها بستند، اصحاب حضرت ازگرسنگى و تشنگى باو شكايت بردند.
امام عليه السلام بر كوهى كه بآنها مشرف بود بالا رفت و با صداى بلند فرمود: اىاهل شهرى كه مردمش ستمكارند، من بقية اللهم و خدا مى فرمايد: ((بقيت اللّه براى شمابهتر است اگر ايمان داريد و من نگهبان شما نيستم . 86 سوره 11 ))
در ميان آن مردم شيخى سالخورده بود، نزد مردم شهر آمد و گفت : اى قوم ! بخدا كه اينندا، مانند دعوت شعيب پيغمبر است ، اگر در بازارها را بروى اين مرد باز نكنيد، از بالاىسر و زير پا گرفتار شويد، اين بار مرا تصديق كنيد و فرمانبريد، و در آينده تكذيبمكنيد. من خير خواه شمايم . مردم شتاب كردند و بازارها را بروى حضرت و اصحابشگشودند، خبر آن شيخ بهشام بن عبدالملك رسيد، دنبالش فرستاد و او را برد و كسىندانست كه كارش بكجا رسيد.

امام صادق عليه السلام فرمود: محمد بن على باقر در 57 سالگىبسال 114 در گذشت و بعد از على بن الحسين عليهماالسلام 19سال و 2 ماه زندگى كرد،

امام صادق عليه السلام در سال 83 متولد شد و در ماهشوال سال 148 در گذشت و 65 سال داشت و در قبرستان بقيع كه پدرش و جدش و حسنبن على عليهم السلام مدفون بودند. بخاك سپرده شد، مادرش ام فروه دختر قاسم بنمحمد بن ابى بكر است و مادر ام فروه اسماء دختر عبدالرحمن بن ابى بكر است .
امام صادق عليه السلام فرمود: سعيد بن مسيب و قاسم بن محمد بن ابى بكر و ابو خالدكابلى از موثقين اصحاب على بن الحسين عليهماالسلام بودند، و مادر من (دختر همين قاسم) با ايمان و تقوى و نيكوكار بود و خدا هم نيكوكاران را دوست دارد.
مادرم گفت كه پدرم باو فرمود: اى ام فروه ! من در هر شبانه روز هزار بار براىگنهكاران از شيعيانم خدا را مى خواهم (و آمرزش مى خواهم ) زيرا ما با دانائى بثواب وپاداش بر مصيباتى كه بما وارد مى شود صبر مى كنيم ولى آنها بر آنچه نمى دانندصبر مى كنند.