يونس بن يعقوب گويد: شنيدم امام صادق عليه السلام مى فرمود: خدا ابا و امتناعفرموده از اينكه امام ترا بعد از حسن و حسين عليهما السلام براى دو برادر قرار دهد.

ابن بزيع از امام رضا عليه السلام سؤ ال كرد: آيا امامت به عمو و دائى (امام سابق ) مىرسد؟ فرمود: نه گويد: عرض كردم . به برادر؟ فرمود: نه ؛ عرض كردم : پس بهكى مى رسد؟ فرمود: به پسر من و در آن روز امام رضا عليه السلام پسرى نداشت .

امام صادق عليه السلام فرمود: بعد از امام حسن و امام حسين ، امامت در دو برادر جمع نشود،بلكه فقط در فرزندان و فرزندان آنها باشد.

عيسى بن عبدالله گويد: به امام صادق عليه السلام عرض كردم : اگر حادثه اى رخ دهد(يعنى اگر شما وفات كنيد) كه خدا به من نشان ندهاد، از كى پيروى كنم ؟ حضرت بهپسرش موسى عليه السلام اشاره كرد، عرض كردم : اگر براى موسى حادثه اى پيشآمد، از كى پيروى كنم ؟ فرمود: از پسرش ، عرض كردم : اگر براى پسرش حادثه اىرخ دهد و برادر بزرگ و پسر كوچكى داشته باشد، از كى پيروى كنم ؟ فرمود: ازپسرش ،بعد هم يكى پس از ديگرى و در نخسه صفوانيست : سپس ‍ هميشه همين طور.

ابو بصير گويد: از امام صادق درباره قول خداىعزوجل ((خدا را فرمان بريد و پيغمبر و كارداران خود را فرمان بريد 59 نساء))پرسيدم ، فرمود: درباره على بن ابى طالب و حسن و حسين عليهم السلامنازل شده است (زيرا در آن زمان همان سه نفر از ائمه حاضر بودند)، به حضرت عرضكردم : مردم مى گويند: چرا على و خانواده اش در كتاب خداىعزوجل برده نشده ؟ فرمود: به آنها بگو: آيه نماز، بر پيغمبر صلى اللّه عليه و آلهنازل شده و سه ركعتى و چهار ركعتى آن نام برده نشده تا اينكه پيغمبر صلى اللّه عليهو آله خود براى مردم بيان كرد و آيه زكوة بر آن حضرتنازل شد و نامبرده نشد كه زكوة از هر چهل درهم يك درهم است ، تا اينكه خود پيغمبر آن رابراى مردم شرح داد و امر بحج نازل شد و به مردم نگفت هفت دور طواف كنيد تا اينكه
خود پيغمبر صلى اللّه عليه و آله براى آنها توضيح داد.
و آيه ((اطيعوا الله و اطيعوا الرسول و اولى الامر منكم ))نازل شد و درباره على و حسن و حسن نازل شد، پس پيغمبر صلى اللّه عليه و آله دربارهعلى عليه السلام فرمود: ((هر كه من مولا و آقايم على مولا و آقاست )) و باز فرمود: دركتاب خدا و اهل بيتم به شما سفارش مى كنم . من از خداىعزوجل خواسته ام كه ميان آنها جدائى نيندازد تا آنها را در سر حوض به من رساند، خداخواسته مرا عطا كرد، و نيز فرمود: شما چيزيى به آنها نياموزيد كه آنها از شماداناترند، و باز فرمود: آنها شما را از در هدايت بيرون نكنند و بدر گمراهى واردنسازند.
اگر پيغمبر خاموشى مى گزيد و درباره اهلبيتش بيان نمى كرد،آل فلان و آل فلان آن را براى خود ادعا مى كردند، ولى خداىعزوجل براى تصديق پيغمبرش بيان آن حضرت را (كه مقصودآل پيغمبر است نه آل فلان و فلان ) در كتابشنازل فرمود ((همانا خدا مى خواهد ناپاكى را از شمااهل اين خانه ببرد و پاكيزه تان كند، پاكيزهكامل 33 سوره احزاب ) در خانه ام سلمه و على و حسن و حسين و فاطمه عليهم السلامبودند كه پيغمبر صلى اللّه عليه و آله آنها را زير عبا گرد آورد و سپس فرمود: خداياهر پيغمبرى اهل و حشمى داشت ، و اهل و حشم من اينهايند، ام سلمه گفت : من ازاهل شما نيستم ؟ فرمود: تو به خوبى مى گرائى ، ولى اينهااهل و حشم من هستند.
بنابراين چون پيغمبر صلى الله عليه و آله وفات يافت ، براى پيشوايى مردم ، على ازهمه مردم سزاوارتر بود، بجهت تبليغات بسيارى كه رسولخدا صلى الله عليه و آلهنسبت به او فرموده بود، و دست او را گرفته و در ميان مردم بپاداشته بود، و چون علىدرگذشت ، نمى توانست و اقدام هم نمى كرد كه محمد بن على و نه عباس بن على و نههيچيك از پسران ديگرش را (غير از حسنين عليهماالسلام ) دراهل پيغمبر داخل كند، زيرا در آنصورت حسن و حسين مى گفتند: خداى تبارك و تعالى آيهاهلبيت را درباره ما نازل فرمود، چنانكه درباره تونازل كرد و مردم را باطاعت ما امر كرد، چنانكه باطاعت تو امر فرمود، ورسول خدا صلى الله عليه و آله نسبت به ما تبليغ كرد، چنانكه نسبت به تو، تبليغفرمود و خدا ناپاكى را از ما برد چنانكه از تو برد، و چون على درگذشت ، حسن عليهالسلام بامامت سزاوارتر بود براى بزرگساليش و چون وفات نمود، نمى توانست واقدام هم نمى كرد كه فرزندان خودش را در امر امانتداخل كند و در ميان آنها قرار دهد، در صورتى كه خداىعزوجل مى فرمايد: ((خويشاوندان در كتاب خدا به يكديگر سزاوارترند)) زيرا در آنصورت حسين عليه السلام مى گفت : خدا مردم را به اطاعت من امر نمود، چنانكه به اطاعتتو و اطاعت پدرت امر فرموده و رسول خدا صلى اللّه عليه و آله درباره من هم تبليغكرده ، چنانكه درباره تو و پدرت تبليغ فرموده و خدا ناپاكى را از من برده ، چنانكه ازتو و پدرت برده است ، پس چون امامت به حسين رسيد، هيچ يك ازاهل بيت او نمى توانست بر او ادعا كند، همچنانكه او بر برادر و پدرش ادعا مى كرد، اگرآن دو مى خواستند امر امامت را از او به ديگرى بگردانند، ولى آنها چنين كارى نمى كردند،سپس زمانى كه امامت به حسين عليه السلام رسيد، معنى وتاءويل آيه ((و اولوا الارحام بعضهم اولى ببعض فى كتاب الله )) جارى گشت ، و بعداز حسين به على بن الحسين رسيد، و بعد از على بن الحسين به محمد بن على رسيد، آنگاهامام فرمود: مقصود از ناپاكى همان شك است ، به خدا كه ما درباره پروردگار خود هرگزشك نكنيم .