معاذبن كثير گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: امر وصيت از آسمان در مكتوبى برمحمد نازل شد، و مكتوب سر به مهر جز راجع به وصيت بر محمد صلى اللّه عليه و آلهنازل نگشت . جبرئيل عليه السلام عرض ‍ كرد: يا محمد؛ اين است وصيت تو درباره امتت نزداهل بيتت ، رسول خدا صلى اللّه عليه و آله فرمود اىجبرئيل كدام اهل بيتم ؟ گفت : برگزيده خدا از ميان ايشان و ذريه او (على و اولادش عليهمالسلام ) و اين وصيت براى اينست كه على علم نبوت را از تو ارث ببرد، چنانكه ابراهيمبارث داد و ميراث اين علم براى على عليه السلام و ذريه تو از پشت او است .
آنگاه امام صادق عليه السلام فرمود: آن مكتوب چند مهر داشت ، على عليه السلام مهراول را گشود و به آنچه در آن بود عمل كرد، سپس حسن عليه السلام مهر دوم را گشود وبه آنچه در آن ماءمور شده بود عمل كرد، چون حسن وفات كرد و درگذشت ، حسين عليهالسلام مهر سوم را گشود، ديد در آن نوشته است : ((جنگ كن و بكش و كشته ميشوى ومردمى را براى شهادت با خود ببر، براى ايشان شهادتى جز همراه تو نيست )) او همعمل كرد و چون خواست در گذرد، پيش از آن ، مكتوب را بعلى بن الحسين عليه السلام داد،او مهر چهارم را گشود و ديد در آن نوشته است : سكوت كن و چون علم در پرده شده سربزير انداز (نسبت بعلمى كه پوشيده شده سر بزير انداز) چون او خواست وفات كند ودر گذرد، آنرا بمحمد بن على داد، او مهر پنجم را گشود، ديد در آن نوشته است : ((كتابخداى تعالى را تفسير كن و پدرت را تصديق نما(مثل او خاموشى گزين ) و ارث امامت را به پسرت بده ، و امت را نيكو تربيت كن ، و بحقخداى عزوجل قيام كن ، و در حال ترس و امنيت حق را بگو و جز از خدا مترس )) او همعمل كرد و سپس آنرا بشخص بعد از خود داد، معاذ گويد: من عرض كردم : قربانت گردم ،آنشخص شمائيد؟ فرمود: اى معاذ؛ من از چيزى باك ندارم جز اينكه بروى و عليه من روايتكنى (يعنى آرى منم ، اما اين خبر را به مخالفين و دشمنان ما مگو) عرض كردم : من ازخدائى كه اين مقام را از پدرانت بتو رسانيده است ، خواستارم كه تا پيش از وفات شما،مانند آنرا به اولادت عطا كند، فرمود: اى معاذ چنين كرده است ، عرض كردم او كيست قربانتگردم ؟ فرمود اين اين شخص خوابيده و با دست خود اشاره بعبد الصالح (موسى بنجعفر عليه السلام ) كرد كه خوابيده بود.

امام صادق عليه السلام فرمود: خداى عزوجل پيش از وفات پيغمبر، مكتوبى بر اونازل كرد و فرمود: اى محمد! اين است وصيت من به سوى نجيبان و برگزيدگان ازخاندان تو، پيغمبر گفت : اين جبرئيل نجيبان كيانند؟ فرمود: على بن ابيطالب و اولادشعليهم السلام ، و بر آن مكتوب چند مهر از طلا بود، پيغمبر صلى اللّه عليه و آله آنرابه اميرالمؤ منين عليه السلام داد و دستور فرمود كه يك مهر آنرا بگشايد و بآنچه درآنست عمل كند، اميرالمؤ منين عليه السلام يك مهر را گشود و به آنعمل كرد، سپس آن را به پسرش حسن عليه السلام داد، او هم يك مهر را گشود و به آنعمل كرد، سپس او آن را به حسين عليه السلام داد، او يك مهر را گشود و در آن ديد نوشتهاست : با مردمى بطرف شهادت برو، براى آنها شهادتى جز با تو نيست ، و خود را بهخداى عزوجل بفروش ، او هم انجام داد، سپس آن را به على بن الحسين عليه السلام داد. اونيز يك مهر گشو و ديد در آن نوشته است : سر بزير انداز و خاموشى گزين و در خانهات بنشين ، و پروردگارت را عبادت كن تا مرگ فرا رسد، او هم انجام داد سپس آن را بهپسرش محمد بن على عليه السلام داد، او يك مهر را گشود، ديد نوشته است : مردم را حديثگو و فتوى ده و جز از خداى عزوجل مترس : هيچكس عليه تو راهى نيابد، او همعمل كرد و سپس آن را به پسرش جعفر عليه السلام داد، او هم يك مهر گشود، ديد در آننوشته است ، مردم را حديث گو و فتوى ده و علوماهل بيت خود را منتشر كن و پدران نيكو كارت را تصديق نما و جز از خداىعزوجل مترس كه تو در پناه و امانى ، او هم عمل كرد و سپس آن را به پسرش موسى عليهالسلام داد (يعنى من هم عمل كردم و سپس آنرا بپسرم موسى عليه السلام خواهم داد، راوىعبارت را تغيير داده است ) و همچنين موسى به امام بعد از حود مى دهد و تا قيام حضرتمهدى صلى اللّه عليه و آله اينچنين است

حمران به امام باقر عليه السلام عرض كرد: قربانت گردم بمن خبر دهيد كه موضوعنهضت على و حسن و حسين عليهم السلام و قيام ايشان براى دين خداىعزوجل و مصيبتهائى كه ديدند، از كشته شدن بدست طغيانگران و پيروزى آنها بر ايشانتا آنجا كه كشته شدند و مغلوب گشتند چگونه بود؟ امام باقر عليه السلام فرمود: اىحمران : خداى تبارك و تعالى آن مصيبات را بر ايشان مقدر كرد و حكم فرمود و امضاءنمود و حتمى ساخت ، و سپس اجرا كرد (پس همه آن مصيبات با علم و اجازه خدا بوده ) و علىو حسن و حسين از روى بصيرت و دانشى كه قبلا ازرسول خدا صلى اللّه عليه و آله دريافته بودند قيام كردند، و هركس از ما خانواده هم كهخاموشى گزيند از روى علم است .

ابو موسى ضرير (نابينا) گويد: موسى بن جعفر عليهما السلام به من فرمود كه : منبه امام صادق عليه السلام گفتم : مگر اميرالمؤ مينين عليه السلام كاتب وصيت و پيغمبرديكته گو و جبرئيل و ملائكه مقربون شهود آن نبودند؟! حضرت مدتى سر بزير انداختو سپس ‍ فرمود:
چنان بود كه گفتى ، اى ابوالحسن ؛ ولى زمانيكه وفاترسول خدا صلى اللّه عليه و آله در رسيد، امر وصيت از جانب خدا در مكتوبى سر به مهرفرود آمد، آن مكتوب را جبرئيل همراه ملائكه امين خداى تبارك و تعالى فرود آورد.جبرئيل گفت : اى محمد! دستور ده هر كه نزدت هست ، جز وصيت يعنى على بيرون روند، تااو مكتوب وصيت را از ما بگيرد و ما را گواه گيرد كه تو آن را به او دادى و خودش ضامنو معتهد آن شود، پيغمبر صلى اللّه عليه و آله به اخراج هر كه در خانه بود، جز علىعليه السلام دستور داد)) و فاطمه در ميان در و پرده بود.
آنگاه جبرئيل گفت : اى محمد! پروردگارت سلام مى رساند و مى فرمايد: اين همان مكتوباست كه (در شب معراج ) با تو پيمان كردم و بر تو شرط نمودم و خودم نسبت به آن برتو شاهد بودم و فرشتگان خود را هم گواه گرفتم ، در صورتى كه شهادت خودم تنهاكافى است اى محمد؛، بندهاى استخوان پيغمبر به لرزه در آمد و گفت : اىجبرئيل ! پروردگار من خودش سلام است (يعنى سلامتى از هر عيب ) و سلام از جانب اوست وسلام به سوى او باز مى گردد. خداى عزوجل راست فرموده و احسان كرده است ، مكتوب رابده ، جبرئيل آن را به او داد و دستور داد كه به اميرالمؤ منين تسليم كند و به او گفت : آنرا بخوان ، حضرت آن را كلمه به كلمه قرائت كرد.
سپس پيغمبر فرمود: اى على ! اين پيمانى است كه پروردگار تبارك و تعالى با منكرده و امانت او شرط او بر من است ، من رسانيدم و خير خواهى كردم و ادا نمودم . على عليهالسلام گفت (پدر و مادرم بفدايت ) من در اين رسانيدن و خير خواهى و تصديق آنچه گفتىگواه تواءم و گوش ‍ و چشم و گوشت و خونم براى تو گواهى مى دهد،جبرئيل عليه السلام گفت : من هم در اين موضوع گواه شما هستم ، پسرسول خدا صلى اللّه عليه و آله فرمود، اى على ! وصيت مرا گرفتى و آن را فهميدى ووفاء بمضامينش را براى خدا و من ضمانت كردى ؟ على عليه السلام گفت : آرى پدر ومادرم بقربانت ، ضمانت آن بر من ، و يارى من و توفيق دادن مرا بر انجام آن بر خداست ،رسول خدا صلى اللّه عليه و آله فرمود: اى على ؛ من مى خواهم بر تو گواه گيرم كهعمل كردن به اين وصيت را روز قيامت به من خبر دهى ، على عليه السلام گفت : آرى ، گواهبگير، پيغمبر صلى اللّه عليه و آله فرمود: الانجبرئيل و ميكائيل ميان من و تو حاضرند و ملائكه مقربين همراه ايشانند، آنها را بر توگواه ميگريم ، على عليه السلام گفت : آرى گواه باشند، من هم پدر و مادرم به قربانتايشان را گواه مى گيرم .
پس رسول خدا صلى اللّه عليه و آله ايشان را گواه گرفت . و از جمله آنچه پيغمبر برعلى به دستور جبرئيل و فرمان خداى عزوجل شرط كرد، اين بود كه به او گفت : اى على! وفا مى كنى به آنچه در اين وصيت است . از دوست داشتن كسانى كه خدا و رسولش رادوست دارند و، بيزارى و دشمنى نسبت بكسانى كه با خدا و رسولش دشمنى كنند، باشكيبائى و فرو خوردن خشمت ، در صورت از ميان رفتن حقت و غصب كردن خمست و دريدنپرده احترامت ؛ گفت : آرى حاضرم ، اى رسول خدا! سپس اميرالمؤ منين عليه السلام فرمود:سوگند به آنكه دانه را شكافت و انسان را آفريد كه من ازجبرئيل عليه السلام شنيدم كه به پيغمبر صلى اللّه عليه و آله مى گفت اى محمد! بهعلى بفهمان كه پرده احترام او كه همان احترام خدا ورسول خدا صلى اللّه عليه و آله است دريده مى شود، و اين وصيت با اين شرط است كهريشش از خون تازه سرش ‍ رنگين شود، اميرالمؤ منين عليه السلام گويد: چون اين جمله رااز جبرئيل امين فهميدم ، فريادى زدم و به رو بر زمين افتادم و گفت : آرىقبول دارم و راضى هستم ، اگر چه پرده احترام دريده شود و سنتهاتعطيل شود و قرآن پاره شود و خانه كعبه خراب گردد و ريشم از خون تازه سرم رنگينشود: همواره شكيبائى كنم و بحساب خدا گذارم تا بر تو وارد شوم .
سپس رسولخدا صلى اللّه عليه و آله فاطمه و حسن و حسين را بخواند و چنانچه باميرالمؤمنين اعلام فرمود، بآنها نيز اعلام كرد، ايشان هم مانند او جواب بدادند، سپس آن وصيت باچند مهر از طلا كه آتش بآن نرسيده بود (ساخته دست بشر نبود) مهر شد و باميرالمؤ منينعليه السلام تحويل داده شد.
ابو موسى گويد: من بموسى بن جعفر عرضكردم : پدر و مادرم بقربانت ، نمى فرمائىدر آن وصيت نامه چه نوشته بود؟ فرمود: سنت هاى خدا و سنتهاى رسولش بود،عرضكردم : طغيان جستن و مخالفت آنها (كه بعد از پيغمبر صلى اللّه عليه و آله طغيانكردند) بر اميرالمؤ منين عليه السلام در آن وصيتنامه نوشته بود؟ فرمود: آرى ، بخدا،يك بيك و حرف بحرف ، مگر نشنيده ئى قول خداىعزوجل را ((ما خود هستيم كه مردگانرا زنده كنيم و اعمالى را كه از پيش انجام داده اند باآثار ايشان بنويسم و همه چيز را در كتابى روشن آمارگيرى كرده ايم 12 يس )) (پسنوشته شدن همه چيز در وصيتنامه استبعادى ندارد) بخدا كه پيغمبر صلى اللّه عليه وآله به اميرالمومنين و فاطمه عليهماالسلام فرمود: مگر چنين نيست كه آنچه را بشما وصيتكردم و دستور دادم فهميديد و پذيرفتيد؟ گفتند: چرا، و بر آنچه ما را ناراحت كند وبخشم آورد صبر كنيم و در نسخه صفوانى زياده بر اين است :
اين جمله سخن يكى از روات مرحوم كلينى است ، زيرا كتاب كافى چند نسخه داشته ورواتش مختلفند، يكى همين صفوانى است كه نامش محمد بن احمد بن عبداللّه بن قضاعة بنصفوانست كه مردى مورد اعتماد و فقيه و فاضل بوده است . و ديگر از روات كافى محمدبن ابراهيم نعمانى و هارون بن موسى تلعكبرى است .
و ميان نسخه هاى كافى اختلافى بوده و شيخ صدوق و شيخ مفيد واءمثال اينها رحمة الله عليهم نسخه هاى كافى را جمع كرده و مورد اختلاف را در كتابهاىخود ذكر نموده اند و چون اين خبر شريف در نسخه صفوانى اضافه اى را كه اكنون ذكرميشود داشته و در نسخ ديگر نبوده ، با اين جمله به آن اشاره شد. و آن اضافه اينست :
حريز گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم : قربانت گردم ، با وجود احتياجى كهمردم بشما دارند چقدر عمر شما اهلبيت كوتاه واجل شما خانواده بيكديگر نزديكست ؟!! فرمود: براى هر يك از ما صحيفه و مكتوبى استكه آنچه در مدت عمرش راجع به برنامه كارش احتياج دارد در آن نوشته است ، چون او امرو دستوراتيكه در آنست پايان يابد، امام مى فهمد كهاجل او رسيده است . سپس پيغمبر صلى اللّه عليه و آله نزد او آيد و خبر مرگش را باوگويد، و آنچه نزد خدا دارد، باو گزارش ‍ دهد، و امام حسين عليه السلام مكتوبى را كهباو دادند، قرائت كرد، و خبر مرگش كه در پيش داشت برايش تفسير شد، ولى چيزهائىدر آن مكتوب باقى بود كه هنوز انجام نشده ، او براى جنگ بيرون رفت ، و چيزهائيكهباقى بود، اين بود كه ملائكه يارى كردن او را از خدا خواسته اند و خدا اجازه فرمودهاست ملائكه مهيا و آماده جنگ گشته و در انتظار بودند تا آنحضرت شهيد شد، ملائكه فرودآمدند، در زمانيكه عمر آن حضرت تمام شده و شهيد گشته بود.
ملائكه گفتند: پروردگارا! تو بما اجازه فرود آمدن و اجازه ياريش را دادى ، ولى مافرود آمديم و تو قبض روحش نمودى !! خدا بايشان وحى كرد: شما بر سر قبر او باشيدتا او را ببينيد كه بيرون آمده است آنگاه ياريش كنيد، اكنون گريه كنيد بر او و بر ازدست رفتن يارى او از شما، زيرا شما براى او و گريه بر او اختصاص يافته ايد، پسآن ملائكه براى عزا دارى اما حسين و براى افسوس از دست رفتن ياريش گريستند و چونبيرون آيد ياور او باشند.