« احببته كنت سمعه الذی يسمع به و بصره الذی يبصر به و لسانه الذی ينطق‏
به و يده الذی يبطش بها ان دعانی اجبته و ان سالنی اعطيته » ( 1 ) .
خداوند می‏گويد : هيچ بنده ای با هيچ چيزی به من نزديك نشده است كه از
فرائض نزد من محبوب تر باشد همانا بنده من به وسيله نوافل و مستحبات -
كه من فرض نكرده ام ولی او تنها به خاطر محبوبيت آنها نزد من انجام‏
می‏دهد - به من نزديك می‏شود تا محبوب من می‏گردد همينكه محبوب من گشت ،
من گوش او می‏شوم كه با آن می‏شنود و چشم او می‏شوم كه با آن می‏بيند و زبان‏
او می‏شوم كه با آن سخن می‏گويد و دست او می‏شوم كه با آن حمله می‏كند اگر
مرا بخواند ، اجابت می‏كنم و اگر از من بخواهد ، می‏بخشد .
در اين حديث جان مطلب ادا شده است : عبادت موجب تقرب ، و تقرب‏
موجب محبوبيت نزد خداست ، يعنی با عبادت انسان به خدا نزديك می‏شود و
در اثر اين نزديكی قابليت عنايت خاص می‏يابد و در اثر آن عنايتها گوش‏
و چشم و دست و زبان او حقانی می‏گردد ، با قدرت الهی می‏شنود و می‏بيند و
می‏گويد و حمله می‏كند ، دعايش مستجاب و مسؤولش برآورده است .
حقيقت اين است كه روح مذهب تشيع كه آن را از ساير مذاهب اسلامی‏
ممتاز می‏كند و بينش اسلامی خاص به پيروان خود می‏دهد ، ديد خاص اين‏
مذهب درباره " انسان " است . از طرفی

پاورقی :
. 1 كافی ، ج / 1 ص . 352

87