است ، پس آنگاه كه معجزه صورت می‏گيرد ، انسانی در كائنات تصرف نكرده‏
است ، بلكه خود ذات احديت است كه مستقيما و بدون دخالت اراده انسان‏
، در كائنات تصرف كرده است .
اين تصور اشتباه است گذشته از اينكه علو ذات اقدس احديت ابا دارد
كه يك فعل طبيعی بلاواسطه و خارج از نظام از او صادر گردد ، اين تصور بر
خلاف نصوص قرآنی است قرآن در كمال صراحت آورنده " آيت " ( معجزه )
را خود رسولان می‏داند ولی البته با اذن و رخصت ذات احديت بديهی است كه‏
اذن ذات احديت از نوع اذن اعتباری و انسانی نيست كه با لفظ و يا اشاره‏
ممنوعيت اخلاقی يا اجتماعی او را از بين ببرد اذن پروردگار همان اعطای‏
نوعی كمال است كه منشا چنين اثری می‏گردد و اگر خداوند نخواهد ، آن كمال‏
را از او می‏گيرد در سوره مباركه مؤمن آيه 78 می‏فرمايد :
« و ما كان لرسول ان ياتی باية الا باذن الله ».
هيچ پيامبری را نرسد كه آيت ( معجزه ) بياورد مگر با اذن خداوند .
در اين آيه كريمه آورنده آيت را پيامبران می‏داند ولی به اذن پروردگار
مخصوصا كلمه " اذن پروردگار " اضافه می‏شود كه توهم نشود كه كسی از
خودش در مقابل ذات حق استقلال دارد و همه بدانند كه " لا حول و لا قوش الا
بالله " هر حول و قوه ای - اعم از اندك يا بسيار ، كوچك يا بزرگ -
متكی به ذات اقدس احديت است ، هر موجودی در هر مرتبه ای مجرای اراده‏
و مشيت الهی است و مظهری از مظاهر آن است ، پيامبران در هر كار و از
جمله در اعجاز

84