« اليهم بالمودش و قد كفروا بما جائكم من الحق ».
ای كسانی كه ايمان آورده ايد ! دشمن من و دشمن خودتان را " ولی "
نگيريد كه دوستی بر آنان افكنيد و حال اينكه به حقی كه شما را آمده است‏
كافر شده‏اند .
تا آنجا كه می‏فرمايد :
« ان يثقفوكم يكونوا لكم اعداء و يبسطوا اليكم ايديهم و السنتهم بالسوء
و ودوا لو تكفرون »( 1 ) .
اگر به شما دست يابند ، دشمنانتان هستند و دست و زبانشان را به بدی‏
به سوی شما می‏گشايند و دوست دارند كه كافر شويد .
در اينجا قرآن سر لزوم اجتناب و احتياط از بيگانه را اين می‏داند كه‏
آنها دوست دارند ديگران نيز به كيش و آيين آنها در آيند مگر صرف دوستی‏
و تمايل آنها به اين كار چه خطری را به همراه دارد ؟
اينجا قرآن منشا اصلی خطر را گوشزد می‏كند آنها وقتی دوست دارند ، تنها
دوستی و تمايلشان نيست بلكه برای نيل به اين هدف می‏كوشند و از هر راهی‏
جديت می‏كنند .
همه اينها ايجاب می‏كند كه روابط مسلم با غير مسلم محتاطانه باشد ،
مسلمان از خطر غافل نماند ، فراموش نكند كه عضو يك جامعه توحيدی است و
آن غير مسلم عضو يك پيكر و جزء يك اجتماع ديگر است ، اما هيچيك از
آنها ايجاب نمی‏كند كه مسلمان

پاورقی :
. 1 ممتحنه / 1 و . 2

22