سحر از دو ساعت مانده به طلوع صبح بلند شويم و بعد ، از عمق روح خودمان‏
يا رب يارب بگوييم ؟ اساسا بيدار نمی‏شويم و اگر هم بيدار شويم درست‏
مثل مستی كه چند جام شراب خورده است ، تلو تلو می‏خوريم .
پس اگر انسان بخواهد لذتهای معنوی و الهی را در اين دنيا درك كند ،
چاره ای ندارد جز اينكه از لذتهای مادی و جسمانی كسر بكند علی عليه السلام‏
، سحر كه بلند می‏شد ، حال عجيبی داشت ، وقتی نگاهش به آسمان پرستاره‏
خدا می‏افتاد ، چنين می‏خواند : « ان فی خلق السموات و الارض و اختلاف‏
الليل و النهار لايات لاولی الالباب الذين يذكرون الله قياما و قعودا و
علی جنوبهم و يتفكرون فی خلق السموات والارض ربنا ما خلقت هذا باطلا
سبحانك فقنا عذاب النار »( 1 ) . به خدا قسم لذتی كه يك مرد با ايمان‏
در آن وقت شب كه بلند می‏شود و چشمش می‏افتد به آسمان پرستاره و اين چند
آيه قرآن را كه صدای هستی است و از قلب وجود برخاسته است ، می‏خواند و
با هستی همصدا می‏شود ، احساس می‏كند ، برابر است با يك عمر لذت مادی‏
در اين دنيا يك چنين آدمی نمی‏تواند مثل ما زندگی كند ، نمی‏تواند سر سفره‏
شام بنشيند و در حالی كه ظهر غذاهای سنگين ، انواع گوشتها ، روغنهای‏
حيوانی و نباتی ، انواع شيرينيها و انواع محرك اشتهاها خورده است ،
تازه مقداری سوپ بخورد تا اشتهايش تحريك بشود اين روح ، خود به خود
می‏ميرد ، اين آدم نمی‏تواند در نيمه های شب بلند شود و اگر هم بلند شود ،
نمی‏تواند از عبادت لذت ببرد .

پاورقی :
1 - سوره آل عمران آيه . 190

172