کتابخانه الکترونيکي انهار

زهدی است كه علی بن ابيطالب دارد . نمی‏خورد ولی دور نمی‏ريزد زحمت‏
می‏كشد ، به دست می‏آورد ، ولی نمی‏خورد برای اينكه بخوراند ، نمی‏پوشد برای‏
اينكه ديگران را بپوشاند : « و يطعمون الطعام علی حبه مسكينا و يتيما و
اسيرا ، انما تطعمكم لوجه الله لا نريد منكم جزاء و لا شكورا »( 1 ) . آيا
اسلام اين جور زهد و اعراض از لذت دنيا را می‏پذيرد ؟ اين گونه اعراض را
كه هدف انسانی دارد ، هدف معقول دارد ، می‏پذيرد ؟ البته می‏پذيرد ، اصلا
كدام عقل و دل است كه اينگونه زهد را بفهمد و نپذيرد ؟ اگر دينی چنين‏
زهدی را توصيه نكند ، آن ، دين نيست اگر يك مكتب اخلاقی چنين زهدی را
توصيه نكند ، آن مكتب از مفاهيم عالی انسانی با خبر نيست ، از انسانيت‏
چيزی نمی‏فهمد .
اين يكی از هدفها و فلسفه های زهد است ، زهدی كه عقل و وجدان آن را
می‏پذيرد اسلام به اينگونه زهد توصيه كرده است قرآن درباره عده ای از
اصحاب پيغمبر ، انصار و مؤمنينی كه در مدينه بودند می‏فرمايد :
« و يؤثرون علی انفسهم و لو كان بهم خصاصه »( 2 ) . ولو اينكه خودشان در
سختی به سر می‏برند ، در مشقت به سر می‏برند ، ولی برادران مسلمان خودشان‏
را بر خودشان مقدم می‏دارند ، آنها را بر خودشان ترجيح می‏دهند زين‏
العابدين عليه السلام روزه می‏گرفت و دستور می‏داد غذائی برای خودش آماده‏
می‏كردند و معمولا دستور می‏داد غذائی از گوشت باشد مانند آبگوشتهايی كه ما
می‏پزيم می‏پختند وقت افطار كه می‏شد خودش می‏آمد سر ديگ غذا ، دستور
می‏داد

پاورقی :
1 - سوره دهر ، آيه 9 - . 8
2 - سوره حشر آيه . 9