مؤمن میبرد و آن لذتی كه از آن يارب يا رب گفتن ها میبرد را هيچ وقتيك آدم عياش كه در كاباره ها میگردد ، احساس نمیكند لذت آن نماز شبخوان خيلی عميق تر ، نيرومندتر و نشاط بخش تر است ولی اگر ما خودمان راغرق در لذات مادی دنيا كنيم ، مثلا سر شب بنشينيم دور هم و شروع كنيم بهگفتن و خنديدن و فرضا غيبت هم نكنيم كه حرام است ، صرفا شوخيهای مباحبكنيم ، و بعد هم سفره را پهن كنيم و آنقدر بخوريم كه به قول طلبه ها حتیاذا بلغ العمامة به عمامه برسد ، نفس كشيدن بر ايمان دشوار شود ، فكر ومزاج خودمان را خسته كنيم و بعد مثل يك مرده بيفتيم در رختخواب ، آيادر اين صورت توفيق پيدا میكنيم كه |
