ابوذر رحمة الله گفت : خدا بدنيا از طرف من جزاى نكوهش دهد، پس از دو قرص نان جوكه يكى را صبحانه و ديگرى را شام خود سازم و پس از دو پارچه پشمين كه يكى رالنگ و ديگرى را ردا قرار دهم .

امام صادق (ع ) فرمود: ابوذر رضى الله عنه در سخنرانى خود مى گفت : اى دانش جو!گويا هيچ چيز دنيا چيزى نبوده ، جز آنچه خوبش بمردم سود بخشند و شرش زيان ، مگرآنكه را خدا ترحم كند (و او را بيامرزد) اى دانشجو! مبادااهل بيت و مال دنيا ترا از خودت باز دارند، كه تو روزيكه از آنها جدا شوى مانند ميهمانىباشى كه شب را با آنها خوابيده و صبح نزد ديگران رفته ئى و دنيا و آخرت مانندمنزلى است كه از يكى بديگرى منتقل شوى و ميان مردن و از گور برخاستن جز مانندخوابيدن و بيدار شدن نيست ، انى دانشجو! براى ايستادن در برابر خداىعزوجل طاعتى پيش ‍ فرست ، زيرا بعملت پاداش بينى و چنانكه كنى ، جزا يابى ، اىدانشجو!.

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: مرا با دنيا چكار؟ حكايت من و دنيا حكايت سواريستكه در روز گرمى درختى برايش بپا شده و او در زير آندرخت خواب قيلوله (كوتاهى )نموده ، سپس كوچ كرده و درخت را واگذاشته است .

امام باقر (ع ) فرمود: حكايت شخص حريص بدنيا، حكايت كرم ابريشم است كه هر چهبيشتر بر خود تند، راه بيرون آمدنش دورتر شود تا آنكه از غصه بميرد.
و امام صادق (ع ) فرمود: در آنچه لقمان پسرش را موعظه كرد اين بود كه : پسر جان !مردم پيش از تو براى فرزندان خود اموالى گرد آوردند، ولى نه آناموال گرد آمده باقى ماند و نه اولادى كه براى آنها گرد آوردند. و همانا تو بندهمزدورى باشى كه بكار دستورات داده اند و اجرتى برايش وعده داده اند پس كارت راتمام كن و اجرتت را تمام بگير. و در اين دنيا مانند گوسفندى مباش كه در ميان زراعتسبزى افتاده و بخورد تا فربه شود و مرگش هنگام فربهيش باشد، بلكه دنيا را مانندپل روى نهرى دان كه بر آن مى گذرى و آنرا واميگذارى و تا پايان روزگار بسويشبر نمى گردى ، خرابش كن و آبادش مساز كه ماءمور بساختنش نيستى .
و بدانكه چون فرداى قيامت در برابر خداىعزوجل بايستى ، از چهار چيز پرسش شوى : 1 جوانيت را در چه راه پير كردى ؟ 2 عمرت را در چه راهى بسر بردى ؟ 3 مالت را از چه راه بدست آوردى ؟ 4 و در چه راهخرج كردى ؟ پس ‍ آماده اين مقام باش و پاسخش را تهيه كن ، و بر آنچه از دنيا از دستترفت افسوس مخور، زيرا اندك دنيا را دوام و بقايى نيست و بسيارش از بلا ايمن نباشد،پس آماده و بر حذر باش و در كار خود كوشش كن و پرده (غفلت ) از چهره(دل ) بردار، و متوجه احسان پروردگارت (بسبباعمال صالح ) باش ، و در دلت توبه را تازه دار، و در زمان فراغت بشتاب ، پيش ازآنكه آهنگ تو شود و مرگت فرا رسد و ميان تو و خواسته هايت پرده افتد.

امام صادق (ع ) فرمود: از مناجاتهاى خداى عزوجل با موسى عليه السلام اين بود كه اىموسى بدنيا تكيه مكن ، مانند تكيه كردن كسى كه آنرا پدر و مادر خود دانسته ، اىموسى : اگر ترا بخودت واگذارم كه بآن بنگرى ، محبت و رونق دنيا بر تو چيره شود،اى موسى در كار خير با اهلش مسابقه گذار و بر آنها پيشى گير، زيرا كار خير ماننداسمش (نيكو و پسنديده ) است ، و آنچه از دنيا را كه بدان احتياج ندارى رها كن . و بفريبخورندگان بدنيا و بخود واگذشتگان منگر، و بدانكه آغاز هر فتنه ئى محبت دنياست ، وبمال زياد هيچكس غبطه مبر، زيرا مال بسيار مايه گناه بسيار است ، نظر بحقوق واجبه ،و بحال كسيكه مردم از او خشنودند غبطه مبر، تا بدانى خدا هم از او خوشنود است و نيزبحال مخلوقى كه مردم از او اطاعت كنند غبطه مبر، زيرا اطعت و پيروى ناحق مردم از او باعثهلاكت او و پيروانش باشد.

امام صادق (ع ) فرمود در كتاب على صلوات الله عليه است كه : حكايت دنيا حكايت مار است، كه چه اندازه اى سودنش نرم است و زهر كشنده در درون دارد، مردعاقل از آن بپرهيزيد، و كودك نادان بسويش گرايد.

امام صادق (ع ) فرمود: اميرالمؤ منين (ع ) بيكى از اصحابش بعنوان موعظه نوشت :
ترا و خودم را به تقواى كسى سفارش ميكنم كه نافرمانيش روا نيست و اميد و بى نيازىجز باو و از او نباشد زيرا هر كه از خدا پروا كرد، عزيز و قوى شد و سير و سير آبگشت و عقلش از اهل دنيا بالا گرفت ، تنها پيكرش همراهاهل دنياست ، ولى دل و خردش نگران آخرتست ، آنچه را از محبت دنيا چشمش ديده پر تودلش خاموش نموده ، حرامش را پليد دانسته و از شبهاتش دورى گزيده بخدا كهبحلال خالص دنيا هم توجه ننموده جز بمقدارى كه ناچار از آنست مانند پاره نانيكه بهپيكرش نيرو دهد و جامه اى
كه عورتش را بپوشاند، آن هم از درشت ترين خوراك و ناهموارترين لباسى كه بدستشآيد، و نسبت بآنچه ناچار هم ميباشد اطمينان و اميدى ندارد، و اطمينان و اميدش بآفرينندههمه چيز است .
تلاش و كوشش كند و تنش را بزحمت اندازد تا استخوانهايش نمودار شود و ديدگانشبگودى رود، و خدا در عوض ‍ نيروى بدنى و توانائى عقليش دهد، و آنچه در آخرتبرايش اندوخته بيشتر است ، دنيا را رها كن ه محبت دنيا كور و كر ولال و زبون كند، پس در آنچه از عمرت باقيمانده جبران گذشته نما و فردا و پس فردامگو، زيرا پيشينيانت كه هلاك شدند، بخاطر پايدارى بر آرزوها و امروز و فردا كردنبود تا آن كه ناگهان فرمان خدا بسويشان آمد (مرگشان رسيد) و آنهاغافل بودند، سپس بر روى تابوت بسوى گورهاى تنگ و تاريك خود رهسپار گشته وفرزندان و اهلبيتش او را رها كردند، پس با دلى متوجه و ازهممه بريده و ترك دنيا نموده، با تصميمى كه شكست و بريدگى ندارد بسوى خدا رو. خدا من و ترا بر اطاعتش يارىكند و بموجبات رضايتش موفق دارد.

امام صادق (ع ) فرمود: دنيا مانند آب درياست كه هر چه شخص تشنه از آن بيشتر آشامد،تشگيش بيشتر شود تا او را بكشد.

و شاء گويد: شنيدم امام رضا (ع ) ميفرمود: عيسى بن مريم (ص ) بحواريين گفت : اينبنى اسرائيل ! بر آنچه از دنيا از دست شما رفت افسوس مخوريد، چنانكهاهل دنيا چون بدنياى خود رسند، بر دين از دست داده خود افسوس ‍ نخوريد.

امام باقر (ع ) فرمود: همانا خداى عزوجل ميفرمايد: بعزت وجلال و عظمت و علو و بلندى مقامم سوگند كه ، هيچ بنده اى خواست مرا بر خواست خوداختيار نكند، جز آنكه زندگيش را روبراه كنم (از تباهى نگهش درام ) و آسمانها و زمين راضامن روزيش سازم و خودم پشت سر تجارت هر تاجرى براى او باشم (يعنىدل تجار را متوجه او كنم تا با او داد و ستد كنند و سود برد يا آنكه خودم بجاى تجارتهر تاجرى باو سود رسانم )